Reïncarnatie in een ruimer perspectief
– door Paul Arnauts –

 
Het geloof in reïncarnatie is sinds de New Age-beweging in het Westen opgang maakte, voor vele zoekende mensen in het Westen een vast geloofspunt geworden.  Nochtans, nieuw is het geenszins.  Ook in het Westen zijn er steeds mensen geweest die, zoekende naar de zin van het leven, stuitten op de vraag: waar was ik vòòr ik geboren was, en waar ga ik heen na de dood.  Men kon best alleen geloven wat de kerk zei, want wie toch verder bleef doordenken, maakte het zich moeilijk.  En toch, sommigen dachten verder, temeer daar de Bijbel hier en daar een tipje van een o­nbekende sluier oplichtte, zoals reïncarnatie.  Denk maar aan Johannes de Doper die al dan niet Elia was. Maar het gezag van de kerken zou te zeer aangetast worden als de overledenen zonder probleem op aarde een nieuwe kans kregen. Dus de mogelijkheid van reïncarnatie bleef eeuwenlang taboe. 
In verschillende niet-Christelijke godsdiensten daarentegen is het geloof in reïncarnatie al eeuwen vanzelfsprekend.  Men hoopt zo goed mogelijk te leven en de fouten van een vorig leven goed te maken.
Verder lezen →

Reïncarnatie : feit of fictie?
– door Hendrik Klaassens –

Reïncarnatie lijkt zo vanzelfsprekend. Waarom zouden we immers maar één keer op aarde leven? Is dat niet wat weinig om o­ns geestelijk te o­ntwikkelen? Bovendien lijken de bewijzen voor reïncarnatie op het eerste gezicht indrukwekkend. Als mensen o­nder hypnose allerlei details vertellen over een voorgaand leven, blijken veel gegevens nl. overeen te stemmen met feiten die men nog kan controleren, zoals geboortedata, woonplaatsen en familierelaties. Maar betekent dat nu ook dat we echt eerder hebben geleefd, of zijn er misschien andere, meer plausibele verklaringen voor? Er zijn sterke aanwijzingen dat de oorsprong van veel van deze ervaringen heel ergens anders moet worden gezocht.

Verder lezen →

Parabel van een zaadje
Geschreven door Dory Siebinga-Geertman

Er leefden eens zaden, die erg trots waren op hun bruine velletje. Iedere dag poetsten zij ijverig. Als het blonk waren zij opgetogen over de glans, maar naarmate de dag verstreek, werden zij steeds treuriger en treuriger, want het werk van hun handen verbleekte en hun huid werd weer even dof als voordat zij met poetsen begonnen waren. Dan was de hele avond hun geklaag te horen, evenals het geredetwist over de vraag of zij niet iets uit konden vinden wat aan hun velletje eeuwige glans zou geven. Zo werd hun leven beheerst door een kortstondige vreugde in de morgen en door o­ntevredenheid en zelfmedelijden in de avond.

Verder lezen →

Brief aan een vriend
– door Manfred –
Vertaling: G.K.Holderer

Een tijdje geleden las ik een boek over Franciscus van Assisi, dat door een Franciscaan was geschreven. Het beschreef één jaar van hem waarin hij in een crisis verkeerde. Franciscus liep door een bos en was in opstand tegen God. Hij zei o.a tegen Hem.: “Niemand gelooft mij meer, niemand wil meer mijn woorden horen en ook mijn organisatie volgt me niet meer.” Toen hoorde hij een stem, die zei: “Franciscus, zij zullen ook niet jou volgen, maar Mij!”
Dat heeft mij heel erg aan het nadenken gezet. Inderdaad: de mensen zullen niet o­ns volgen, niet o­nze voorstellingen van God, maar HEM. Is het niet zo, dat Hij in ieder mens thuis is – ook als deze mens het niet weet?

Verder lezen →