[1] Hierop vroeg de opperstadsrechter aan zijn vader: 'Waar is de plaats dan, waar je verblijft, en hoe ziet die eruit?'
[2] De vader zei: 'In ons rijk is er helemaal geen plaats waarvan men zou kunnen zeggen: 'Kijk hier is het, of daar, en zo ziet het eruit, en zo is het ingericht!'; want bij ons is iedereen zelfde plaats waar hij woont, en de aanblik en de hoedanigheid van die plaats komt in alle opzichten overeen met de innerlijke hoedanigheid van de mens.
[3] Ik ben nu naar aardse tijdrekening toch al een zodanige tijd aan gene zijde, dat men toch wel iets bijzonders kan zien en ervaren; maar tot nu toe heb ik nog niets gezien wat enigszins overeenkomt met wat men in deze wereld over de wereld aan gene zijde geloofd, gedacht en verzonnen heeft. Ik heb de rivier de Styx gezocht en de schipper Charon, en heb geen van beide gevonden. Ik heb ook wel een poosje een dodelijke angst gehad voor een furie of voor de drie onverbiddelijke rechters Minos, Aeacus en Rhadamanthys alleen, niets van dat al! Ik heb het Elysium willen zoeken, ben wijd en zijd als het ware door een grote zandwoestijn rondgelopen, en zie, er was ook geen Elysium te vinden - kortom, ik zag en vond niets en niemand, behalve mijzelf en de zeer losse bodem waar ik mij op bevond.
[4] Na volgens aardse tijdrekening - ongeveer twee jaar gezocht te hebben, in welke tijd ik nog altijd in alle richtingen door die eindeloze zandsteppe trok, ontdekte ik op tamelijk grote afstand eindelijk toch iemand, die zich in precies dezelfde toestand leek te bevinden als ik. Ik ging snel op die iemand af en was weldra helemaal bij hem.
[5] Bij hem gekomen, vroeg ik hem direct: 'Jij schijnt je in een soortgelijke toestand te bevinden als ik! Onder onze voeten niets dan een zandvlakte, waar geen einde aan komt, boven onze hoofden een meer donkere dan lichtgrijze nevel, en verder ziet men alleen zichzelf en zijn in het zand gedrukte voetstappen. Er is ook geen wind, en van water of een ander object is helemaal geen sprake. Ik dwaal nu naar aardse tijdrekening ongeveer twee jaar in deze zandwoestijn rond, en vind niets waarmee men zich zou kunnen verzadigen en zijn eventuele dorst zou kunnen stillen. Ik weet dat ik het tijdelijke verlaten heb en als een echte arme ziel in deze woestijn rondzwerf, wat ik werkelijk buitengewoon onaangenaam vind. Ik heb heel veel moeite gedaan om hier in deze wereld, die een geesten of zielenwereld moet zijn, alles te zoeken en te ontdekken waar ik in de wereld zo half en half in heb geloofd, maar niets van dat alles
[6] Jij bent nu na twee jaar de eerste op mij lijkende verschijning. Kun je mij misschien zeggen wat men hier kan doen en hoe men het moet aanpakken om toch eindelijk eens een plaats te vinden, waar het zo half en half uit te houden zou zijn? Want ik ben het zoeken in deze uitgestrekte zandsteppe wel moe geworden en heb echt geen zin meer om nog meer stappen voor en achteruit te doen!'
[7] Daarop zei de persoon, die op mij scheen te lijken en zich in dezelfde toestand als ik bevond: 'Ja, mijn vriend, er zijn er tallozen in dit rijk die net als jij wat je zoekt, al vele eeuwen lang zoeken! Als je hier iets wilt vinden, moet je het niet zo aanleggen als op de materiële wereld, waar men alles alleen buiten zichzelf zoekt. Wie dat hier doet, vindt eeuwig niets! Want er is hier geen andere plaats en streek meer dan hijzelf, al zou hij die ook op alle plekken van de oneindige ruimte willen vinden.
[8] Je moet dus met je gedachten, je streven en willen teruggaan in jezelf en in jezelf beginnen te zoeken, te denken en te vormen; dan pas zul je een plaats vinden die overeenkomt met jouw denken, vormen, willen en jouw liefde! Doe dus alsof je deze zandsteppe niet ziet, evenals de grauwe nevel boven je, maar begeef je in de fantasie van je innerlijke gemoed, dan zal weldra alles een andere vorm voor je krijgen! Ik heb me door jou laten vinden om je dat te vertellen.'
[9] Na deze woorden verliet die iemand mij plotseling weer en liet me op mijn zandsteppe staan. Ik nam zijn woorden ter harte en begon in mijzelf te gaan en heel levendig te denken; ik schetste in mijn fantasie zo goed en zo kwaad als het ging een streek en een plaats - en ziedaar, het duurde echt niet lang of daar zag ik mijn fantasie weldra voor mij uitgespreid.
[10] Het was een dal waar een beek doorheen liep. Links en rechts waren weiden en ook bomen en struiken, en op enige afstand ontdekte ik ook een dorp, bestaande uit lage boerenhutten, waarvan ik het gevoel had dat ik daar naartoe zou moeten gaan.
[11] Maar ik dacht bij mijzelf: ' Als ik weer begin te lopen, zal ik tenslotte weer alles kwijtraken wat ik moeizaam voor mijzelf heb geschapen! In plaats daarvan zal ik proberen om hier vlakbij maar zo'n hut te vormen -daar wil ik dan heel graag voor altijd in wonen en hem behouden!'
[12] Ik stelde mij zoiets voor, en daar stond de hut ook al gauw, omgeven door een tuin vol fruitbomen, waarmee ik volkomen tevreden was.
[13] Ik ging de hut binnen om in zekere zin in mijzelf te zien wat er nog meer zou zijn. Toen ik in de hut kwam, zag ik dat die volkomen leeg was, en ik begon nog dieper in mijzelf te gaan en mij dingen voor te stellen, waarop weldra allerlei spullen in die hut verschenen: stoelen, banken, tafels en ook een rustbed, helemaal zoals ik het mij had voorgesteld.
[14] Ik dacht verder: 'De tafel is er nu; maar er staan nog geen brood, wijn en andere spijzen op!'
[15] Terwijl ik daar levendig aan begon te denken, stond er ook al voldoende brood en wijn op tafel; bij de aanblik daarvan aarzelde ik niet lang, greep snel naar het brood en ook naar de wijn, want ik had al erge honger en dorst - en kijk, spoedig daarna voelde ik mij zeer gesterkt, en met mijn denken en fantaseren begon het veel levendiger en krachtiger te gaan!'

«« 174 / 244 »»