[1] Ik deelde Lazarus en de aanwezigen mee wat er buiten was gebeurd, en vroeg hen met Mij naar buiten te gaan om zich van de waarheid te overtuigen, en om nog een poging te doen om de Farizeeën duidelijk te maken dat hun macht hier geen enkele gelding had. Dat deden wij, en we gingen naar de gevangenen.
[2] Daar aangekomen, verzocht Ik de gerechtsdienaren vrijwillig hun wapens af te leggen, wat ze ook onmiddellijk deden. Een knecht van Lazarus nam ze in ontvangst, en direct gingen ook de grote honden her en der rustig liggen; maar ze hielden hun vijanden steeds scherp in het oog en waren bereid om zich op een wenk van hun baas op hen te storten.
[3] Ik wendde Mij nu tot de Farizeeën, die daar stonden te tandenknarsen van schaamte en woede, omdat ze Lazarus, die ze heel goed kenden, direct als de echte hadden herkend, en nu in het geheim dachten dat hij eigenlijk niet gestorven was, maar dat er alleen een heel handige, afgesproken misleiding met zijn ziekte, dood en opstanding had plaatsgevonden, die geschikt was om Mijn eveneens valse wonderkracht op ontzagwekkende wijze aan het volk te tonen en die, omdat het een zo bekende persoonlijkheid als Lazarus betrof, Mij zeker in heel Judea van heel veel aanhangers moest verzekeren.
[4] Nadat Ik eerst hun gedachten haarscherp uiteengezet had, vroeg Ik de tempeldienaren: 'Hoe lang willen jullie dat Ik jullie nog verdraag? Alle tekenen die Ik heb gedaan en die zo onmiskenbaar voor Mij getuigen, verachten jullie; en Mijn woord leggen jullie uit als leugen. Weten jullie niet dat er een grens is, waar de mens niet overheen mag gaan, als hij niet geheel en al aan de geestelijke dood ten prooi wil vallen, en dat, als die grens bereikt is, Gods barmhartigheid de lichamen moet vernietigen, opdat de zielen door het misbruik van de lichamen niet geheel en al in het verderf gestort worden?! Maar jullie zijn allemaal dicht bij die grens gekomen!
[5] Alles wat jullie door je lichamen bruikbaar kunnen maken voor het veredelen van jullie ziel, verdraaien jullie om haar te doden. Hebben jullie daarvoor jullie zintuigen? Jullie kijken niet om te zien; jullie luisteren niet om te horen; jullie proeven, voelen, ruiken niet om de zintuigen als middelaars te gebruiken, maar enkel om e over te leveren aan je zinnelijkheid. Daarom zijn jullie reeds een stinkend aas geworden dat verdelgd moet worden, opdat het niet alles verpest en waarvan tenminste de as nog als mest voor de overigens goede, bruikbare bodem kan dienen.
[6] Waarlijk, Ik zeg jullie: 'De bijl is aan jullie stam gelegd om de gifboom van jullie leven om te hakken! Maar klaag God daar niet voor aan, maar enkel en alleen jullie zelf! Jullie zien nu wat voor groots hier is gebeurd, en vele onbedrieglijke getuigen staan hier om Mij heen die borg staan voor de waarheid; maar toch gist in jullie de haat en de wens om Mij en de Mijnen te vernietigen, wat jullie echter nooit zal lukken! Verdwijn dus met jullie woede - maar weet, dat jullie zelf zullen oogsten wat jullie zaaien!'
[7] Na deze woorden stonden de zeven grote honden op en joegen met geblaf achter de tempeldienaren en gerechtsdienaren aan, de hele weg naar Jeruzalem, die zij springend en struikelend in grote angst en met uiterste snelheid aflegden, en ze rustten niet voordat de veilige stadsmuren van Jeruzalem hen beschermden tegen de dieren, die hen tot daar achtervolgden, alvorens terug te keren.
[8] Vanaf die dag had Lazarus, ondanks kwaadaardige aanslagen van de Raad, zowel in Bethanië als op de Olijfberg volkomen rust; want vanwege de honden waagde geen enkele vijandige priester of tempeldienaar zich meer daarheen.

«« 39 / 77 »»