[1] Toen wij geruime tijd zwijgend over de weg hadden gelopen, kwam Johannes naar Mij toe en zei: 'Heer, U weet hoezeer ik steeds opgelet heb bij alles wat U hebt gedaan en gesproken! Ik heb voor mijzelf ook veel aantekeningen gemaakt, voornamelijk over Uw leer, en al Uw woorden getrouw in mijn hart en zodoende ook in mijn geheugen geprent, zodat het voor mij op ieder moment gemakkelijk zou zijn om datgene schriftelijk vast te leggen wat hoofdzakelijk in onze harten moet leven. Maar tot nu toe is dat slechts gedeeltelijk gebeurd. Deze gebeurtenis met Lazarus, waar wij allemaal aandachtige getuigen van zijn geweest, zou ik toch zeker willen opschrijven; want die lijkt mij een bijzondere betekenis te hebben, die vast nog een andere oorzaak heeft dan alleen het weer levend maken van een dood lichaam. ,
[2] Ik zei: 'Wat voor betekenis denk je dan dat deze gebeurtenis verder nog heeft?'
[3] Johannes antwoordde: 'Heer, Lazarus was U bijzonder dierbaar vanwege zijn rechtvaardige levenswandel in Uw ogen, en moest toch sterven aan een ziekte, die hij zichzelf door eigen schuld op zijn hals had gehaald. Is dat niet een duidelijk teken dat een mens, zodra hij niet bewust voor uw ogen wandelt dat wil zeggen dat hij gelooft dat hij door Uw alwetende ogen gadegeslagen wordt -ondanks al zijn rechtvaardigheid toch maar al te gemakkelijk in allerlei fouten kan vervallen, waardoor hij in een geestelijke sluimer des doods terechtkomt, waaruit alleen U hem weer kunt redden?
[4] En als dan de leeddragende zusters van de mens - dat zijn, zijn daadwerkelijke liefde en zijn goede wil -naar U toekomen en zeggen: 'Kijk, Heer, hij die U beminde maar toch gefaald heeft, is nu dood! Hij zou niet gestorven zijn als U hier was geweest!' -dat wil dus zeggen: als hij gevoeld had dat hij onder Uw ogen wandelde, zou hij niet gezondigd hebben -zult U hem dan niet uit erbarmen uit de nacht van de dood bevrijden, zijn windsels laten wegnemen en hem met het levenswater weer zodanig verkwikken en herstellen, dat het lijkt alsof hij nooit gestorven was?'
[5] Zie, Heer, deze en nog vele andere gedachten zijn er in mij opgekomen, en ik geloof daarom ook dat er nog veel meer in deze gebeurtenis verborgen ligt dan de getuigen ervan denken!'
[6] Ik zei: 'Johannes,jij bent gezegend, omdat je in de geest ziet, wat alleen de geest jou kan openbaren, en omdat je door de uiterlijke gebeurtenis heen de innerlijke betekenis hebt gelezen! Ik zeg je dan ook dat er nog oneindig veel meer in deze gebeurtenis verborgen ligt.
[7] Pas wanneer de grote Lazarus, ter wille van wie Ik in het vlees ben gekomen, door Mijn liefde zal worden opgewekt - dan pas is het moment gekomen dat voor ieder schepsel de liefde van de Vader zo duidelijk wordt, dat de innerlijke liefde van jullie harten jullie uit elkaar zou doen springen, als jullie zielen niet door vele scholingen stevig genoeg gemaakt zouden zijn om dat enorme liefdesbewustzijn te kunnen dragen.
[8] Nu zien de mensen er natuurlijk enkel een gewone, zij het ook buitengewone dodenopwekking in, die hen wel met verbazing, maar niet met liefde voor God vervult. En ook latere geslachten zullen weinig van de innerlijke betekenis bespeuren. Maar jij, die dat als eerste hebt opgemerkt, moet er daarom ook van getuigen en in jouw berichten deze belangrijkste van alle gebeurtenissen niet vergeten!
[9] Maar zwijg er nu over; want wat wij hebben besproken is alleen voor jou en nog niet voor de anderen!'
[10] Wij vervolgden nu weer zwijgend onze weg. Na enige tijd viel het Judas toch op, dat Ik helemaal geen aanstalten maakte om Mij te uiten over de richting en de weg die we moesten inslaan, en omdat hij het liefst in Jericho wilde blijven -dat zoals bekend in Mijn tijd een zeer bloeiende stad was, vol van alle toenmalige genoegens die een woonplaats van de rijken te bieden had, om welke reden daar ook gemakkelijker dan ergens anders wat geld te verdienen was door als een soort wonderdoener op te treden -vroeg hij Mij rechtstreeks of Ik langere tijd in Jericho dacht te blijven.
[11] Ik antwoordde hem: 'Wie zegt jou dat Ik eigenlijk naar Jericho wil gaan?'
[12] judas, die enigszins beduusd en teleurgesteld was door die wedervraag, die hem leek in te houden dat zijn wens verijdeld werd, verontschuldigde zich meteen en zei dat hij het alleen maar vermoed had, omdat de weg daarheen leidde.
[13] Ik antwoordde hem: 'Iedereen volgt de weg waarop zijn geest hem leidt! Als Jericho jou aantrekt, ga daar dan heen! Ik houd je niet tegen. Maar vraag niet waar Mijn weg heengaat; want die is niet de jouwe!'
[14] judas, die het niet kon laten om de palmenstad te bezoeken, meende dat Ik wellicht boos op hem zou worden, wanneer hij daar korte tijd heen zou gaan.
[15] Ik zei: 'Ik heb alle anderen toch zonder ongenoegen, ja met Mijn zegen laten gaan, waarom zou Ik dan op jou boos worden? Laat iedereen gaan, waarheen de geest hem leidt! Ga jij dus ook naar Jericho; want je ziel is reeds daar!'
[16] Daarop bedankte judas Mij voor die toestemming en verdween ook ongemerkt uit onze rijen bij de eerstvolgende herberg, waarvan er vele waren langs de weg naar Jericho. Hij bracht de hele tijd, waarvan nu verslag gedaan zal worden, in die stad door en deed daar bij de Romeinen en vreemdelingen, die een grote zucht naar wonderen hadden en waar Jericho vol mee zat, heel goede zaken als verteller en ooggetuige van de opwekking van Lazarus.
[17] Daarnaast dient echter ook opgemerkt te worden, dat hij niet weinig bijdroeg aan het bekend worden van Mijn leer, die hij vaak met veel vuur en redenaarstalent naar voren bracht -maar altijd met een zekere bijbedoeling, dat hij namelijk een deel van de bewondering voor Mijn wijsheid naar zichzelf toe wilde trekken. Zo werd hij toch juist voor dat soort mensen in Jericho een heel goed instrument, ondanks al zijn bijbedoelingen - zoals ook niet vaak genoeg benadrukt kan worden dat judas geenszins een slecht mens was, maar alleen iemand die tegelijkertijd zichzelf, en daarmee de wereld, én de geest wilde dienen, maar daardoor in een erge tweestrijd raakte waar dan andere, veel slechtere mensen later gebruik van wisten te maken.

«« 43 / 77 »»