[1] Cyrenius wekte onmiddellijk zijn staf en riep ieder van hen ter verantwoording; hoe zo'n verraad had kunnen plaatsvinden.
[2] De bedienden schrokken ge­weldig van deze aanblik en zeiden tegen de toornige stadhouder:
[3] 'Gestrenge, rechtvaardige en machtige Heer, de goden mo­gen van ons getuigen, dat wij he­lemaal niets geweten hebben van deze hele gebeurtenis!
[4] Wij zouden ons de dood schuldig achten, als wij ook maar het minst zouden hebben deel­gehad aan deze moordaanslag, of als wij er zelfs maar iets van had­den geweten!'
[5] Cyrenius zei nu: 'Brengen jullie deze lijken dan nu naar bui­ten en begraaf ze in het openbaar , voor de burcht. ..zo zullen ze dan voor al diegenen, die nog met hen zouden willen heulen tot afschrik­wekkend voorbeeld dienen!'
[6] Maar de bedienden waren doodsbang voor de leeuwen, die nog steeds gestreng de wacht hiel­den rondom het bed van Cyreni­us; zij zeiden dan ook:
[7] 'O Heer, wij hebben niet de moed om hier iets aan te raken, want die drie roofdieren kijken zo grimmig; met ons zouden ze wel eens hetzelfde kunnen doen, als wat ze met die muiters hebben ge­daan!'
[8] Cyrenius antwoordde daar­op: 'Wie van jullie een zuiver ge­weten heeft, hij kome naar voren, dan kan hij zich ervan overtuigen dat deze grimmige dieren ook res­pect hebben voor trouwe diena­ren!'
[9] Toen dit door Cyrenius ge­zegd was, kwamen zij allen naar voren op één na. ..De leeuwen deden hen niets.
[10] Nu vroeg Cyrenius aan de­gene, die was blijven staan: 'Waarom blijf jij daar staan? Je ziet toch wel, dat je kameraden van de leeuwen niets te vrezen hebben?'
[11] 'Genade Heer!' zei nu de toegesprokene, 'want mijn gewe­ten is niet zuiver!'
[12] Cyrenius vroeg hem nu: 'Waar bestaat dan die onzuiver­heid van jouw geweten uit? Spreek op! ...als je niet sterven wilt!'
[13] De ondervraagde zei: 'Se­dert gisterenmorgen wist ik van dit verraad af; ik werd omgekocht om niets te verraden, ik kreeg daar honderd pond zilver voor!
[14] Daarbij heb ik overwogen, dat U toch met zekerheid zoudt worden gered, zoals ook die wijs­geer daarbuiten in zijn villa, daar­om heb ik dat zilver durven aan­nemen!'
[15] Cyrenius sprong nu over­eind en zei: 'Moet dan iedere eer­lijke mensenvriend perse onder zijn dienaren en vrienden een dui­vel tellen?!
[16] Ellendige schurk die je bent! Je zult niet aan het Godsge­richt ontkomen, hoor je! Kom, ...naar voren, zeg ik je! Als je voor dit Godsgericht genade vindt, dan zal ook ik je niet ver­oordelen!
[17] Maar zo niet, dan ben je al veroordeeld, en wel. ..voor eeu­wig!
[18] Nu begon de ondervraagde te beven van doodsangst, en viel in onmacht.
[19] Een van de leeuwen kwam nu overeind en stapte op de be­wusteloze af, greep hem bij de hand beet en sleepte hem daarna uiterst behoedzaam tot voor de voeten van Cyrenius, alwaar de schuldige bewegingloos bleef lig­gen.
[20] Hierna sprong de leeuw fluks een openstaande zijkamer in, waar hij een zware buidel op­pakte, die hij vervolgens naar vo­ren sleepte en in stukken scheur­de!
[21] Daar lagen ze nu te kijk, de honderd pond zilver, het zwijg­geld van de dienaar!
[22] Cyrenius was niet weinig verbaasd over deze zaak.
[23] Opnieuw greep de leeuw de bewusteloze schuldige bij een arm, trok hem de zijkamer in, en legde hem precies dáár, waar van tevoren de buide lag.
[24] Hierna deelde hij hem een paar meppen met zijn staart toe, die de bewusteloze weer bij brach­ten; verder deed hij hem echter niets.
[25] Daarop kwam de leeuw te­rug naar zijn vorige plek, waar hij zich weer heel rustig bij zijn twee soortgenoten voegde.
[26] Nu begonnen de dienaren op bevel van Cyrenius de lijken weg te slepen. Zelf loofde en prees hij de God van Israël voor zijn wonderbaarlijke redding. Binnen het uur was nu de slaap­zaal weer helemaal schoon en ge­zuiverd.

«« 136 / 302 »»