[1] Na een poos je keerde het hoge gezelschap naar het Allerheiligste terug, waar het opnieuw met loftuitingen werd ontvangen.
[2] Daarna begonnen de lam­men en kreupelen en alle andere invaliden te roepen: 'Heerlijke Moeder, gij die de blinden in hun nood geholpen hebt, wij smeken U, wilt ook ons van onze ellende afhelpen!'
[3] Maar Maria probeerde hun te antwoorden: 'Tot mij moeten jullie niet roepen! Ik kan jullie niet helpen! Ik ben net als jullie maar een zwakke sterfelijke die­nares van de Heer!
[4] Hij, Dien ik op mijn arm draag, Hij is Het, die jullie helpen kan! In Hém woont goddelijke al­macht en eeuwige volkomenheid!
[5] Maar de zieken en invaliden luisterden nauwelijks naar wat Maria zei; integendeel: ze schreeuwden het uit nu: 'Heerlij­ke Moeder, help ons, ...help ons armen, en bevrijdt ons van onze ellende! ,
[6] En zie, opeens kwam nu het Kindje recht overeind, strekte Zijn Handje over alle zieken uit, en op hetzelfde moment waren ze allen gezond!
[7] Lammen sprongen weer rond als herten en kreupelen werden weer net zo recht als de ceders van de Libanon! En ook alle andere gebrekkigen waren uit hun lijden bevrijd!
[8] Hierna begaven de engelen zich naar de armen toe en brach­ten hen eerst tot zwijgen, waarna zij hun de nabijheid van het Rijk Gods verkondigden.
[9] Hierdoor was het dat de hoofdman uit zijn diepe dag­droom werd gewekt, en nu ging ook hij achter het gezelschap aan het Allerheiligste binnen.
[10] Daar liep hij meteen op Jozef toe en vroeg hem: 'Geachte vriend, wat is hier toch gebeurd? Ik zie geen blinden, noch kreupe­len meer, noch ook andere inva­liden !
[11] Hoe is dat nu mogelijk? Zouden ze soms allemaal door een wonder genezen zijn? Of was hun eerdere toestand maar schijn?'
[12] Jozef antwoordde: 'Ga maar eens met henzelf praten, die je zo mysterieus lijken! Zij - beter dan wie ook -zullen je kunnen vertellen wat er gebeurd is!'
[13] De hoofdman deed nu di­rect wat Jozef hem geraden had: het stellen van vragen was name­lijk (min of meer een passie van hem!
[14] Hij kreeg overal een en het­zelfde antwoord: 'Door een won­der werd ik gezond!'
[15] De hoofdman ging weer te­rug naar Jozef, en nu vroeg hij hem:
[16] 'Wie van U heeft dat won­der bewerkt? Wie van U bezit zo'n wonderkracht? Wie van U moet er dan wel een god zijn?'
[17] Jozef antwoordde: 'Kijk, die arme herstelden, ze staan daar nog!
[18] Ga nog maar eens naar hen toe en vraag hun wat je weten wilt. Zij zullen je vast wel een goede aanwijzing kunnen geven!'
[19] Opnieuw ging de hoofd­man naar de armen terug en vroeg hen, wie nu wel die wonderdoener was, ...
[20] Maar de armen zeiden: 'Kijk, dat grote gezelschap daar; uit hun midden is die genezing als een wonder over ons gekomen!
[21] Het schijnt dat die kleine jodin over die macht beschikt! Wie anders? De goden zullen het wel beter weten dan wij!'
[22] Nu wist de hoofdman nog niet veel meer dan tevoren!
[23] Op dit moment nu zei Jozef tegen de hoofdman: 'Zeg, jij bent toch een van de rijke Romeinen? Als jij nu eens uit liefde Gods deze armen uit hun nood zou helpen, dan zou je wel meer te weten ko­men. Maar voor het ogenblik zul je het hiermee moeten doen!'

«« 147 / 302 »»