[1] Na een poosje kwam het meisje terug en het Kindje vroeg haar di­rect of zij weer wilde meespelen.
[2] Het meisje antwoordde: 'Ik wil wel toekijken, maar meespe­len wil ik niet, want ik ben erg vlug geërgerd en dan doe jij direct zo lelijk!
[3] Ik speel dus liever niet mee, omdat ik veel te bang voor jou ben: jij komt steeds onmiddellijk met muizen en ratten op de prop­pen!'
[4] Het Kindje zei: ' Ja, maar waarom doe jij dan ook steeds zo dom je te ergeren aan dingen die feitelijk niks uitmaken, of ze nu zus of zo uitvallen.
[5] Wees toch tevreden met wat het lot je toebedeelt; dan zullen er geen muizen of ratten meer op je afkomen!
[6] Neem Mij nu eens! Ik gooi steeds het laatste, en toch mopper Ik niet, alhoewel Ik toch eigenlijk voorrang zou moeten hebben
[7] Waarom mopper je toch steeds, terwijl je toch eigenlijk als meisje het geduld zelve zou moe­ten zijn?'
[8] Het meisje antwoordde nu: 'Wat kan ik daar nu aan doen? Waarom heb ik dan ook zo'n ka­rakter? Mijzelf heb ik het niet ge­geven. Ik ben dus zoals ik ben, en ik kan niet anders zijn!
[9] Maar juist omdat ik weet dat ik zo ben, daarom doe ik nu liever niet mee dan dat ik mij weer zou moeten ergeren, om dan opnieuw door jou met muizen te worden bestraft!'
[10] Het Kindje wendde Zich nu enigszins af en sprak als tegen Zichzelve: 'De kinderen van de­ze wereld gaan tegen Je tekeer en bij zichzelf laken ze Je Werken, omdat ze Je niet kennen!
[11] Maar nog een ronde en nog een, dan zullen de kinderen van deze wereld wel anders over Je gaan denken!'
[12] Vervolgens keerde het Kindje Zich weer om en sprak te­gen het meisje: 'Wie heeft er dan volgens jou schuld aan, dat jij zo lichtgeraakt bent en dat je nu met je lot niet tevreden bent?'
[13] Het meisje zei: 'Warempel Jezus-lief, Als jij eenmaal begint met iemand iets te vragen, dan komt er geen eind aan!
[14] Daardoor word jij dan een vreselijk lastig kind!
[15] Hoe kan ik nu weten wie er schuld aan heeft dat ik zo ben?! Jij bent immers zelf een klein pro­feetje, een wonderkind, dat met God spreken kan!
[16] Vraag het Hem dan, als dat mogelijk is; Hij zal je zeker wel het beste kunnen vertellen waar­om ik zo ben.'
[17] Nu kwam het Kindje wat naderbij en sprak: 'Zeg meisje, als jij Mij zoudt kennen, zou je wel anders praten!
[18] Maar omdat je Mij niet kent, daarom spreek je zoals het je voor de mond komt!
[19] Kijk eens naar de zon; wat denk je dat dié is, en aan Wie hij zijn glans ontleent?'
[20] Maar het meisje zei korze­lig: 'Waarom heb je het toch zo op mij gemunt? Waarom moet je mij nu zo martelen met je vragen!
[21] Kijk, er zijn er daar nog ze­ven! Die laat je met rust. Ga nu ook maar eens naar hen toe om hen met je eeuwige gevraag te pla­gen!'
[22] Maar nu zei het Kindje: 'Maar meisjelief, die daar zijn ge­zond: zij hebben geen medicijn nodig! Maar jij lijdt aan een ziele­kwaal: daarom zou ik je zo graag willen helpen, als je maar niet zo koppig was!
[23] Maar als je zo dwars blijft, zal het moeilijk zijn om je te hel­pen.
[24] Ik zeg je nu één ding, dat je goed onthouden moet: Als aan een engel Gods in de Hemel de genade zou ten deel vallen van door Mij te worden onder­vraagd. ..zoals dat nu aan jou ten deel valt, dan zou die zo hevig in liefdevuur ontsteken, dat dat lief­devuur op hetzelfde moment de hele aarde zou verteren! ­
[25] Maar nu moest je maar eens verdwijnen, want Ik houd niet meer van je, omdat je zo koppig bent en zo eigenzinnig! ... Nu liep het meisje weg en het verborg haar tranen; Jezus echter dirigeerde zijn spelgenoten weer verder, als koning !

«« 195 / 302 »»