[1] Het werd Jozef nu angstig te moede; daarom riep hij direct zijn vier oudere zonen, tot wie hij zei:
[2] ' Jullie moeten mij helpen het Kindje en Jacob te zoeken; ik ben mij tegen het Kind te buiten gegaan en grote angst bekruipt mijn hart!'
[3] Met de grootste spoed gin­gen nu de vier jongens in vier ver­schillende richtingen zoeken. Ze zochten het Kindje wel een uur lang, maar ze vonden Het nergens en onverrichter zake kwamen zij naar huis terug.
[4] Toen Jozef zag, dat zijn vier zonen alleen naar huis kwamen, kreeg hij het heel erg te kwaad. Hij ging weer naar buiten, ditmaal tot ver van de villa en huilde bit­tere tranen vanwege zijn ver­meende vergrijp tegen het Kind­je.
[5] Toen hij daar zo liep te hui­len, klonk er opeens een stem, die tegen hem zei:
[6] ' Jozef, jij rechtvaardige man, je moet niet huilen, en je moet je door de mensen innerlijk niet laten storen!
[7] Want Ik, die jij nu angstig aan het zoeken bent, ben dichter bij je dan je denkt.
[8] Loop recht vooruit, dan zul­len je ogen Hem aanschouwen, die nu tot je spreekt en die jij aan het zoeken bent!'
[9] Op deze wondere woorden richtte Jozef zich nu weer getroost op, en in een drafje ging hij vlug recht vooruit, een half uur langs een veldweg.
[10] Zo voortgaande kwam hij voor een flinke heuvel te staan, die wel zo'n driehonderd meter hoog was.
[11] Hij dacht even na en zei te­gen zichzelf: 'Moet ik bij deze hit­te nu werkelijk deze heuvel nog beklimmen?'
[12] En de stem sprak weer: ' Ja, ook deze heuvel moet je beklim­men: want pas boven op die heu­vel zullen je ogen de Heer aan­schouwen, die je niet gezien hebt, toen Hij bij je aan tafel zat!'
[13] Toen Jozef dit hoorde, trok hi j zich niets meer aan van de gro­te hitte en vlug ging hij tegen de heuvel op.
[14] Toen hij de kruin naderde, bemerkte hij, dat die in dichte ne­velen gehuld was, hetgeen hem erg verwonderde van zo'n kleine berg omstreeks dit jaargetijde: het was immers in de paastijd!
[15] Terwijl hij dit stond te be­denken, ziet daar kwamen Jacob en het Kindje aldra uit die nevelen te voorschijn, en het Kindje sprak:
[16] ' Jozef, wees niet bevreesd, kom maar opgewekt met Mij mee de heuvel op naar de top,
[17] en overtuig je dat het voor de Heer nog geen vastentijd is, al heeft Hij dan ook niet gebeden!
[18] Er zal weliswaar een tijd komen, waarin de Heer zal vas­ten, maar die is nog niet aange­broken. ..Kom dus maar met Mij mee!'
[19] Nu volgde Jozef het Kindje en was al gauw op de top.
[20] Eenmaal daar aangeko­men, weken de nevelen terug, en toen bleek daar op een fraai gepo­litoerde cederhouten kruisbalk een gebraden lam te liggen, ter­wijl er ook een bokaal vol koste­lijke wijn met een erg fijn witte­brood stonden.
[21] Buiten zichzelf van verba­zing, zei Jozef nu: 'Hoe komen jullie hieraan? Hebben engelen dit voor jullie gebracht, of hebt U, Heer, dit alles te voorschijn ge­roepen?'
[22] Het Kindje wierp nu een veelbetekenende blik op de zon en zei: 'Wel Jozef, ook deze Aard­lamp zit bij mij aan tafel aan!
[23] En Ik zeg je: Die heeft per uur meer nodig dan een portie zo groot als deze aarde die jou draagt. en toch heeft ze nog nooit honger of dorst geleden! En der­gelijke kostgangers heb Ik talloze, en bovendien nog onmeetbaar veel grotere
[24] Denk je nu werkelijk dat Ik vasten zal als jij Mij van tafel stuurt omdat Ik Mijzelf niet te on­pas wil aanbidden?
[25] Nee hoor, daar heeft de Heer geen behoefte aan! Maar kom nu maar aan Mijn tafel en eet met Mi j mee: maar dan ditmaal zonder je aangeleerd gebed
[26] Want het ware gebed is de liefde tot Mij; als je dié hebt, dan kun je je lippen altijd die moeite besparen!' En Jozef schoof mee aan, at en dronk mee aan deze echte tafel des Heren, en hij stelde vast, dat de spijze verrukkelijk, ja hemels smaakte.

«« 214 / 302 »»