[1] Hierop zei Jozef tegen Jacob: Je hebt volledig in de Naam des Heren en zeer wijs gesproken; niettemin kan ik, noch ook alle andere aanwezigen, iets begrijpen van hetgeen je gezegd hebt.
[2] Maar, omdat ik niettemin in jou Gods Wijsheid onderkende
[3] en omdat wij allen ten slot te toch nog een heerlijke en in alle opzichten smakelijk klaarge­maakte vis kregen voorgescho­teld,
[4] zou ik toch graag ook dat nog door jou verduidelijkt willen zien, wat die fijne goed smakende vis als afsluiting verzinnebeeldt.
[5] De Heer zal jou zeker ook wel onthullen wat er goed was aan die maaltijd,
[6] waar Hij je ook al onthuld heeft wat er slecht aan was, en wat voor heel de wereld slecht zal zijn.'
[7] Jacob antwoordde: 'Lieve Vader Jozef, dat hangt niet van mij af, maar van de Heer alleen!
[8] Ik ben slechts een zwak werktuig des Heren, en ik kan pas spreken, als de Heer mijn tong daartoe in staat stelt.
[9] U moet dan ook niet van mij vragen wat mij niet ter beschik­king staat en dus ook niet kan geven.
[10] Wend u daarover dus liever tot de Heer; als Hij het mij ver­leent, dan zult ook u het onver­wijld en onvervalst vernemen!'
[11] Op dit moment wendde Jo­zef zich heimelijk tot het Kind je en zei:
[12] ' Jezu-mijn, Iaat mij ook mogen horen, wat de betekenis is van de goede vis!'
[13] Maar het Kindje antwoord­de: ' Jozef, ge ziet toch wel dat Ik met Mijn vis nog niet helemaal gereed ben; wacht dus nog even­tjes!
[14] Cyrenius is immers met zijn maaltijd ook nog lang niet klaar; we hebben dus nog zeker een half uurtje de tijd.
[15] In die tijd kan er nog van alles worden afgerond, beraden en besloten.'
[16] Vervolgens wendde het Kindje Zich echter tot Jacob en zei tegen hem:
[17] 'Jacob, terwijl Ik dit stukje vis opeet, mag jij best alvast zeg­gen, wat je op de tong zal worden gelegd.
[18] Het Kindje begon dus weer van Zijn stukje te eten, en Jacob ving aan als volgt te spreken:
[19] 'Deze laatste, goede vis verzinnebeeldt de liefde des Heren en Diens grote genade, die Hij de mensen ter beschikking zal stellen in de tijden, waarin alles en ieder­een zich, boven de afgronden van de eeuwige dood zal bevinden.
[20] Maar de koks zullen voor­dien nog ernstig terecht moeten staan.
[21] Pas na dat gerechtelijk vonnis zal de tijd aanbreken, waarover de profeet Jesaja zijn voorspellingen deed.
[22] En dan zal die tijd op de aarde bestendigd worden zonder haar ooit weer ontnomen te wor­den. Dan zal de aarde ook een worden met de zon.
[23] Haar bewoners zullen dan in de van zonnelicht doorstroom­de landouwen der zon wonen en even veel licht verspreiden als zij.
[24] De Heer zal dan de enige heerser zijn en al die van licht ver­vulde bewoners zullen samen een kudde uitmaken!
[25] Zo zal de aarde dan eeuwig voortbestaan, en eeuwig zullen haar bewoners zijn en eeuwig zal de Heer dan onder hen verblijf houden: een vader, Die voor al­tijd bij Zijn Kinderen blijven zal!
[26] Dan zal er geen dood meer zijn; wie dan zal leven, die zal eeuwig leven, nooit zal hij de dood meer ontmoeten! Amen!'
[27] Nu zweeg Jacob weer; heel het aanwezige gezelschap was echter stom van verbazing en be­wondering over Jacobs grote wijsheid. Alleen het Kindje zei nog tot besluit: 'Nu ben Ik ook klaar met Mijn vis; ook daarom dus: Amen!'

«« 239 / 302 »»