[2] 'O Heer, mijn grote God, mijn Schepper, mijn Vader van eeuwigheid,
[3] Gij, Die ingevolge Uw eeuwig raadsbesluit hier op dit stofje, dat wij aarde en wereld noemen, als een zwak mensenkind in onze gestalte verblijft,
[4] Gij, mijn almachtige Heer, voor Wiens geringste wenk alle machten van de hele oneindige ruimte beven,
[5] zie mij, ellendige worm genadig aan, terwijl ik in het stof van mijn volstrekte nietigheid voor U lig neergeknield,
[6] en gewaardig U, Gij Heilige der Heiligen mij, aller onwaardigste worm, hier vóór U in het stof gelegen, Uw eindeloos heilige Zegen te verlenen!
[7] laat Uw allerheiligste Naam, o mijn leven, heel mijn macht uitmaken, heel mijn kracht en al mijn sterkte!
[8] O mijn allerdierbaarste Jezus, Die de oorspronkelijke Koning zijt van mijn hart, zie genadig op mij, arme zwakke zondaar neer, en laat in Uw genadige barmhartigheid toe, dat ik gestadig toe neme in liefde tot U!
[9] Neem, mijn eeuwig allerdierbaarste Jezus, mijn liefde aan als een poging tot dankbaarheid voor de oneindige genade en erbarming, die U mij bij elke adem tocht toebedeelt!'
[10] Van overgrote liefde brak hier Cyrenius' hart en verstikt in zijn tranen kon hij niet verder spreken.
[11] Het Kindje sprong vrolijk op Cyrenius toe, omhelsde hem herhaaldelijk en zei vervolgens tegen hem:
[12] ' Ach, liefste Cyrenius, huil toch niet, je ziet toch wel, hoeveel Ik van je houd!
[13] Juist in die liefde voor jou en tot jou, daarin ligt Mijn grootste Zegen!
[14] Ik verzeker je: als je blijft zoals je nu bent, dan zul je voor eeuwig de Mijne blijven, en dan zal je ziel de dood niet smaken in eeuwigheid!
[15] En, zoals jij Mij nu om deze zegen hebt gesmeekt, zo smeek Ik jou met dezelfde aandrang Mij aan niemand ooit te verraden!
[16] En dat vraag Ik je niet om Mijnentwille, maar terwille van de wereld,
[17] want die zou onmiddellijk in doodsnood geraken, als zij Mij voor de bestemde tijd zou herkennen.'. ..
[18] Na deze woorden omhelsde het Kindje Cyrenius andermaal en kuste Het hem allerinnigst!
[19] Nu strekte Cyrenius wijd zijn armen uit en met een diep ontroerde stem zei hij:
[20] 'O God, o Gij, mijn God, o Gij, mijn grote God. ..Wat mag ik dan wel zijn, dat Gij mij kust met dezelfde mond, waaruit heel de schepping voortkwam!
[21] O Gij, hemellichten en gij, aarde en gij, krachten der hemelen ziet toe!
[22] Hij, die U en mij geschapen heeft, Hij staat hier voor mij en zegent mij met Zijn almachtige hand!
[23] Wanneer, o wanneer zult gij, aarde, de grootte begrijpen van de genade van deze tijd, waarin uw eeuwige Schepper en Heer u met Zijn voeten betreedt?!
[24] O allerheiligste grond, die de Heer Zelf dragen moogt, zult ge wel ooit met grote dankbaarheid en uzelf vermorzelend uit louter deemoed de grootte weten te erkennen van deze Genade?!
[25] O, heilige plaats, wat kost het me veel moeite u te verlaten!' ...
[26] op dit moment hief het Kindje Cyrenius letterlijk van de grond op, en Het stond hem niet toe om opnieuw neer te knielen.
[27] En nu kwamen ook Tullia en Maronius Pilla naar voren, en Het Kind je zegende hen allen; en allen weenden om dit afscheid.
[28] Maar het Kindje sprak: 'O,o, lieve mensen, wij nemen immers niet echt afscheid! Want waar jullie hart is, daar zal ook jullie schat zijn!
[29] Hierdoor lieten zij zich dan tenslotte toch gerust stellen; en zij stonden op uit hun knielhouding.
«« 246 / 302 »»
Graag willen wij u wijzen op het grote belang van aanschaf van de originele boekwerken die hier digitaal kunnen worden ingezien. Hiermee bevordert u de voortgang van de werkzaamheden m.b.t. herdrukken en uitgifte van nieuwe vertalingen, en niet te vergeten het beschikbaar houden van boeken voor een grote groep mensen die niet vertrouwd zijn met digitale communicatiemiddelen. Informatie over het bestellen van deze boeken vindt u op www.lorber.nl.