[1] Toen de drie Wijzen weer sa­men naar buiten waren gegaan en ze zich in hun tenten ter ruste hadden gelegd, zei Maria tegen Jozef:
[2] 'Zie je nu wel, overbezorgde man-van-mij, hoe heerlijk en goed de Heer onze God is, en hoe echt vaderlijk Hij voor ons zorgt? !
[3] Wie van ons had zich ooit, al was het maar in een droom, zoiets kunnen denken? Uit onze grote angst heeft Hij deze zegen voor ons bewerkstelligd. Heel onze grote vrees en zorg heeft Hij in enorme vreugde omgezet!
[4] Van hen, van wie wij vrees­den dat zij het Kindje naar het leven stonden, juist van hen heb­ben wij mogen beleven dat zij Hem slechts kwamen eren, en wel met een eer, zoals men aan God de Heer alleen schuldig is!
[5] Bovendien hebben zij ons zo rijkelijk bedacht, dat wij van de tegenwaarde van hun geschenken een prachtig landgoed kunnen kopen, waar wij voor de opvoe­ding van het goddelijk Kind zeker op de beste wijze en naar Gods Wil kunnen zorgen!
[6] Jozef, zo ooit, dan nu, wil ik de allerliefste Heer danken, loven en prijzen, tot in het diepst van de nacht, want Hij is nu ook aan onze armoede zo zeer tegemoetgeko­men, dat we nu echt royaal uit de voeten kunnen. Is het niet zo, lie­ve vader Jozef? ...,
[7] Jozef nu: ' Ja Maria, God is oneindig goed voor hen, die Hem boven alles liefhebben als hun Heer, en die al hun hoop uitslui­tend op Hem richten. Maar ik ben van mening dat die geschenken niet voor ons maar voor het Kind­je bestemd zijn, zodat wij niet het recht hebben ze te gebruiken naar onsgoeddunken.
[8] Het Kindje heet Jezus, en is een Zoon des Allerhoogsten; daarom moeten we op de eerste plaats aan de verheven Vader vra­gen, wat er met deze schat moet gebeuren.
[9] Wij zullen er dat mee moe­ten doen, wat Hij ermee voor heeft. Buiten Zijn Wil om wil ik ze nog niet eens aanraken, mijn le­ven lang niet! Nee, dan wil ik nog liever desnoods op een heel moei­lijke manier een eerlijk stuk brood verdienen.
[10] Zoals ik jou en mijn zoons tot dusverre, dank zij mijn door de Heer gezegende handenarbeid heb kunnen onderhouden, zo zal ik dat met de hulp des Heren ver­der ook wel klaarspelen. ..!
[11] Daarom Iaat ik mij aan de­ze geschenken minder gelegen lig­gen dan aan de Wil des Heren, aan Zijn Genade, aan Zijn Liefde. ..!
[12] Dit zijn de drie grootste ge­schenken, die ons altijd tot zegen zullen strekken: Zijn Heilige Wil is voor mij als de kostbaarste wie­rook. Zijn Genade is mij als het zuiverste en zwaarste goud. Zijn Liefde tenslotte is voor mij als de kostelijkste myrrhe ...
[13] Die drie schatten mogen wij altijd zonder terughoudend­heid, ja zelfs op kwistige wijze uit­buiten. .., maar, ...deze wie­rook, dit goud en deze myrrhe hier in deze goudbestikte zakken, mogen wij niet aanraken, tenzij het ons wordt ingegeven door die drie "hoofdschatten", die voor ons tot dusverre de allerbelang­rijkste zijn geweest...!
[14] Dus Maria, lieve, zo zullen wij doen, en dan ben ik ervan overtuigd dat de Heer ons met des te meer welgevallen zal gade­slaan. ..en, Zijn Welbehagen is voor ons toch wel de allergrootste schat!
[15] Vind je niet Maria, dat ik gelijk heb? Zou op die manier voor deze schatten niet de beste bestemming kunnen worden ge­vonden?'
[16] Maria, tot tranen geroerd, loofde Jozefs wijsheid. De hoofd­man sloot Jozef in zi jn armen ter­wijl hij hem toevoegde: ' Ja, ja, je bent nog eens een mens, die echt helemaal naar Gods Wil leeft!' Maar ook het Kind je zag nu Jozef glimlachend aan; Het hief Zijn handjes omhoog; zodat het leek alsof Hij Zijn pleegvader, de zeer deugdzame Jozef, echt zegende.

«« 31 / 302 »»