[1] Nu vroeg de vrouw aan Maria om haar te willen toestaan dat zij een poosje bij haar blijven mocht om het huis te dienen, waarin haar zo'n groot geluk was overkomen.
[2] Maria gaf haar ten ant­woord: 'Beste vrouw, daar beslis ik niet over, want ook ikzelf ben maar een dienstmaagd van de Heer.
[3] Maar als je een poosje ge­duld wilt oefenen, tot mijn man terugkomt van het land, dan zal hij je wel zeggen hoe of wat.
[4] Toen viel de vrouw Maria te voet en zij wilde haar feitelijk aanbidden, als ware zij een godin! Ze was namelijk blindgeboren en zag het gebeurde als een mirakel!
[5] Maar Maria verbood haar dat en trok zich daarna terug in een andere kamer.
[6] Nu begon de vrouw te huilen uit vrees haar grootste weldoen­ster nu wellicht te hebben bele­digd.
[7] Maar Jacob die in dezelfde kamer was en met het Kindje speelde, wendde zich nu tot de vrouwen zei
[8] ' Je moet nu niet gaan huilen alsof iemand je iets kwaads had aangedaan. 
[9] De vrouw antwoordde: 'Lie­ve jongen, het is omdat ik haar heb beledigd, die mij het licht deed zien; is dat soms niet afschu­welijk?!'
[10] Jacob sprak echter: 'Is het anders niet, heb dan maar geen zorg! De jonge vrouw, die je het badwater heeft aangereikt, is nog zachtmoediger dan een tortelduif; zij is nauwelijks te beledigen.
[11] En als iemand haar werke­lijk zou willen beledigen, dan zal hem dat toch niet gelukken.
[12] Eerder nog zal zij hem tien­maal zegenen en zelf weer naar de vriendschap dingen van diegene op een manier, waaraan zelfs de hardste steen nog geen weerstand zou kunnen bieden !
[13] Zo goed is deze vrouw: Heb daar dus verder maar geen zorg over; want ik ben er zeker van, dat zij op ditzelfde moment voor jou tot God aan het bidden is!'
[14] En zo was het dan ook! In­derdaad bad Maria voor deze vrouw tot God, opdat Hij haar verstand zou verlichten, zodat zij zou kunnen inzien, dat zij, Maria, ook maar een zwak mens was.
[15] Weliswaar was Maria -en dat niet slechts als koningsdochter langs de natuurlijke weg! -van hoge adel, maar haar genoegen bestond hierin, dat ze overal en altijd door iedereen gedeemoe­digd werd.
[16] Die lieve en goedige Maria kwam dan ook enkele ogenblik­ken later al weer terug, en op se­rieuze wijze vroeg zij de vrouw om haar te willen vergeven, als ze haar misschien wat al te hard ge­vallen was!
[17] Dit gedrag van Maria bracht de vrouw uit pure liefde voor Maria haast aan haar einde.
[18] In haar vervoering zei ze plechtig:
[19] 'Gij, gij zijt de personifica­tie, de lichtende liefde van mijn geslacht; datgene, wat Uw edele hart mij zojuist heeft verboden, dat zullen ééns gehele volkeren gaan doen!...
[20] Want van alle vrouwen op arde zijt gij ongetwijfeld degene, die als eerste en voornaamste ver­want zijt aan de hoge goden. Dit blijkt niet alleen uit Uw goddelij­ke deugdzaamheid, maar vooral ook uit Uw onuitsprekelijke lief­lijkheid, uit Uw bevalligheid en Uw schoonheid!'
[21] Maria antwoordde echter: 'Beste vrouw, na mijn dood mo­gen de mensen met mij doen wat ze willen, maar zolang ik leef mag dit niet gebeuren!'
[22] Op dat moment kwam Jo­zef met zijn vier zonen terug van het land. Maria stelde onmiddel­lijk de vrouw aan hem voor en vertelde hem alles wat er gebeurd was.

«« 94 / 302 »»