[1] Abgarus, onaanzienlijk vorst te Edessa, aan Jezus, de goede Heiland, Die verschenen is in het joodse land rondom Jeruzalem, als het Oerlicht en de eeuwige Oerkracht, Die alles opnieuw gestalte geeft (hemelen, werelden en wezens), maar Die desondanks niet erkend werd door de eerst-geroepenen, maar wel door hen, die alreeds duizenden jaren in duisternis versmachtten! Aan Hem zij alle heil van ons, kinderen van de nacht!
[2] O Heer, welke sterveling zou de grootte kunnen kennen van Uw Liefde voor ons mensen, die Uw schepselen zijn?! Die Liefde, waarmee U nu alles weer wilt vernieuwen, waarbij Ge Zelf een weg gaat, die volgens menselijke begrippen voor een God nagenoeg ondenkbaar en onmogelijk moet zijn!
[3] Alhoewel U hier op deze aarde -die U met één ademtocht zoudt kunnen wegblazen! als een heel eenvoudig mens verkeert, toch regeert en beheert U vanuit Uw innerlijke Goddelijkheid de gehele oneindigheid! Elk stofje dezer aarde, elk druppeltje van de zeeën; de zon, de maan en alle ontelbare sterren: zij luisteren naar de almachtige Stem van Uw Hart, Hetwelk het eeuwige middelpunt is van alle dingen en van al het zijnde in heel de oneindigheid.
[4] Hoe eindeloos gelukkig moeten toch wel Uw leerlingen zijn, die U immers kunnen kennen in het volle licht van hunne geesten, terwijl ik dat alleen maar kan vanuit mijn nachtelijk duister -als zondaar!
[5] O, had ik toch maar niet die lamme voeten,... ik zou dan allang bij U zijn geweest! Ja, zo zijn dan mijn ellendige voeten voor mij een belemmering geworden voor mijn grootste ideaal-van-geluk! Maar toch verdraag ik dit alles met vreugde, omdat Gij, o Heer, mij tenminste in zoverre hebt gewaardeerd, dat Gij met mij -domkop -in briefwisseling wilt staan, en mij wilt onderrichten in zovele wondere zaken, waarin men uitsluitend door U, o Heer, en nooit door een mens kan worden onderricht.
[6] Immers wat heb ik vroeger ooit geweten over leven en dood?! Alle wijzen van deze wereld tezamen zouden mij dit raadsel niet hebben kunnen onthullen! Ja, ons veelgodendom leert wel een dichterlijke onsterfelijkheid, maar die heeft met de werkelijkheid even weinig van doen als 'n loze droom, waarin men van het ene ogenblik op het andere te voet over zee wandelt en met een schip over land vaart.
[7] Maar Gij, o Heer, hebt mij met woord en daad getoond hoe na de dood van dit zeer gebrekkige lichaam een waarlijk volkomen vrij geestelijk leven begint, dat in eeuwigheid niet meer zal veranderen.
[8] Op grond daarvan heb ik mij dan ook onherroepelijk voorgenomen U, o Heer, mijn innigste dank te betuigen voor Uw grenzeloze genade door middel van deze brief, alhoewel die tegenover Uw genade uiteraard volledig in het niet verzinkt.
[9] Want wát Heer, zou ik U wel kunnen aan bieden, dat U mij niet tevoren Zelf hebt geschonken?!
[10] Daarom denk ik dat echte dankbaarheid, die recht uit het hart komt, voor de mens nog het meest geëigend, het meest passend is, juist omdat ondankbaarheid hem eigenlijk op het lijf geschreven staat! Daarom, o Heer, kan ik U niets anders aanbieden dan juist deze armzalige dank van mij, maar die dan wel met de verzekering, dat ik nu inderdaad bereid ben om in mijn kleine landje onmiddellijk alles te realiseren, wat Gij mij, o Heer, in Uw genade zoudt willen opdragen.
[11] De misdadiger, die op grove wijze tegen de staat had gezondigd, heb ik dan ook op Uw wens niet alleen onmiddellijk uit de gevangenis ontslagen, maar ik heb hem zelfs dadelijk opgenomen in mijn gevolg en hem aan mijn tafel genodigd! Of ik daaraan wel verstandig heb gedaan, ...dan wel of ik, naar men zegt, het goede heb overdreven, dat kan ik met mijn eigen verstand niet beoordelen. Daarom, o Heer, kom ik in dit schrijven ook met dat probleem tot U, opdat U mij de ware wijsheid terzake genadiglijk zoudt willen doen kennen.
[12] Aan U geheel alleen, Heer Jezus, betuig ik mijn liefde, mijn dank en mijn kinderlijke gehoorzaamheid. Uw wil geschiede!

«« 9 / 15 »»