[1] Toen Adam deze tweede toespraak van Abedam gehoord had, werd zijn hart onmiddellijk weer vervuld van berouw. Nu pas zag hij hoe het er met hem en met zijn orde voorstond en hoe anders eigenlijk Jehova's orde was, nu Jehova hem zichtbaar in Abedam Zijn eeuwige orde bekendmaakte.
[2] Nu hij dat inzag viel hij ook meteen voor Abedam neer en begon smekend het volgende uit het diepste van zijn innerlijk te spreken:
[3] 'O Jehova, allerheiligste Vader, in Abedam hier zichtbaar voor me, zie, twee Adams liggen hier voor U in het stof van hun totale nietigheid; de ene is een algemene, maar de andere is een individuele. op zichzelf staande Adam.
[4] O Jehova, allerheiligste Vader! Neem genadig de algemene van me weg en laat mij de tijd die me nog rest voor mijzelf leven, zodanig dat het U mag behagen!
[5] Want nu pas zie ik helder in dat het volkomen onmogelijk voor mij is om de algemene Adam weer terug te brengen op de weg van Uw eeuwige, heilige orde, ofschoon ik hem alleen maar afgekeerd heb van de weg van het verderf en van de ondergang.
[6] Zie mij daarom allergenadigst aan in de eenvoudige persoon die hier voor U ligt in het stof van alle nietigheid en verhef deze tot het licht en zodoende tot de eenheid met U!
[7] Maar wat mijn voormalige algemeenheid betreft, neem deze eindeloze Last genadig van mij af en doe met mijn algemeenheid zoals het U welgevallig moge zijn.
[8] O Jehova, neem haar op Uw schouders!
[9] Uw heilige wil geschiede altijd en eeuwig! Amen.'
[10] Bij deze woorden van Adam ging weliswaar de natuurlijke zon onder, waar Abedam liet Adam in zijn hart de opgang van een andere zon zien, en toonde hem een stralende vrouw, die op (Ie zon stond en de kop van een slang vertrapte die zich onder haar voeten bevond en zich helemaal om de zon had gewonden.
[11] Abedam boog zich voorover naar Adam, raakte hem aan en zei hem op te .taan; en toen Adam zich eindelijk had opgericht, nam Abedam hem weer bij de hand en zei:
[12] 'Adam, wat zag je nu?' En Adam antwoordde:
[13] 'O Jehova, een nieuwe zon zag ik in mij opgaan, - maar ondanks haar hemelse schoonheid was zij toch bijna aan alle kanten door een krachtige slang omwonden!
[14] Maar weldra zag ik een grote stralende vrouw op deze zon komen; deze vrouw had geen vrees voor de slang en trapte met geweld op zijn kop.
[15] Maar toen de slang moeite deed de sterke vrouw te overweldigen en in haar hiel te bijten, zie, toen wierp de vrouw een appel naar de kop van de slang; de slang echter hapte naar de appel en beet zich daarin vast.'
[16] Hier zweeg Adam en sloeg zich driemaal hard op zijn eigen borst en zei daarna nog:
[17] 'O Jehova, dat was mijn grote schuld voor U!'
[18] Maar Abedam antwoordde hem: 'Adam, waar je zojuist om gevraagd hebt, heb Ik reeds gedaan, en wel zoals jij het in jezelf gezien hebt!
[19] Zie, nu is de algemene Adam geheel van je afgenomen en ben je gelijk aan ieder kind uit jou!
[20] Zorg daarom nu voor de laatste rest van je leven, en leef een klein leven in Mijn orde en vaderliefde!
[21] Maar wat de algemene Adam betreft, zie, die heb Ik, als de zon van alle hemelen en wereldzonnen en wereldden op Me genomen, zoals je gezien hebt toen de slang zich om Mijn zon wond!
[22] Dit meisje hier uit de laagte is de vrouw die je op de zon zag staan en de kop van de slang zag vertrappen!
[23] Niet haar lichaam, maar haar ziel en haar geest moet je beschouwen!
[24] Dit meisje heeft in de laagte meer geleden, dan ooit een mens geleden heeft; maar eens zal zij een vergelding krijgen die zo groots is, dat de gehele oneindigheid daar met de grootste eerbied voor zal terugdeinzen!
[25] Begrijp dat goed, Adam, jij, de enkelvoudige nu; want dat zal gebeuren, waarlijk, waarlijk, waarlijk! - Begrijp het! Amen.'

«« 114 / 280 »»