[1] Nauwelijks had Kisehel Lamech er op gewezen, dat hij zijn aandacht op de rebellen moest richten als zij door de deur zouden breken, of zij waren er reeds, in hevige woede ontbrand.
[2] Toen Lamech die van woede laaiende gezichten zag en hun ontzettend gebral hoorde, raakte hij weer zo erg van streek, dat hij bijna bewusteloos op de grond viel en tijdens zijn val nog net uit kon roepen: 'Wee mij! Ik ben verloren!'
[3] Alleen Thubalkaïn bleef deze keer standvastig, stelde zich stevig op tegenover de binnendringende menigte en duwde hen meermaals krachtig terug.
[4] Maar daar de menigte zich in het geheel niet liet overwinnen, vroeg 'Thubalkaïn hen niet een ernstige donderende stem: 'Wat willen jullie dan van ons? Waarom dringen jullie zo op?'
[5] En de massa schreeuwde: 'Niets - dan jullie vervloekte, schandelijke leven!'
[6] Na deze woorden verhief Thubalkaïn zijn handen evenals zijn hart tot God en sprak: 'O almachtige, rechtvaardige, heilige God, Vader en Schepper van alle dingen! Verleen mij nu de juiste kracht en sterkte, om deze rustverstoorders weer tot de goede orde terug te roepen!'
[7] Na deze krachtige smeekbede trad Kisehel onmiddellijk aan Thubalkaïns zijde en zei tegen hem: 'Thubalkaïn, mijn broeder! Luister, de liefdevolle, heilige Vader heeft je smeken vernomen en heeft je vraag verhoord! Wees daarom vol troost en moed; want weldra zul je Gods kracht in ons en in jezelf ervaren!
[8] Trek nu op tegen die kwade muiters en sla hen met je woorden om hun oren! Amen.'
[9] Thubalkaïn had heel goed gemerkt hoe de kracht uit God over hem gekomen was; en daarom richtte hij zich op en sprak met luide stem tot de rebellen:
[10] 'Luister, jullie muiters tegen de heilige rechten van God! Tegen wie zijn jullie bijeengekomen om te vechten? - Tegen God is jullie boze hart gericht; tegen Hem zijn jullie met knotsen, spiesen en knuppels uitgetrokken!
[11] O jullie armzalige vechters! Hebben jullie de macht van de allerhoogste, almachtige God al ooit ervaren?
[12] Jullie roepen: 'Neen, wat hebben wij daarmee te maken?! Wij willen alleen jullie en jullie levens!' Maar ik zeg jullie: Nu hebben jullie met Gods kracht en macht te maken; bedenk je daarom goed voor jullie je moordwerktuigen tegen ons en over ons opheffen!
[13] Want 'waarlijk, waarlijk zeg ik jullie allen in naam van de almachtige God, als jullie niet meteen omkeren dan zal het jullie vergaan als iemand die in de krater van een woedende brandende berg gevallen is; tot stof en as zal diegene vergaan die het als eerste waagt zijn knots tegen ons te verheffen!
[14] Nu weten jullie tegen wie je ten strijde bent getrokken, en wat voor een lot jullie wacht! Doe nu maar wat jullie willen, - jullie hebben een vrije wil; maar na de daad zal de prijs voor jullie strijd ook precies uitgemeten worden!'
[15] Na deze woorden begonnen de rebellen pas echt te tieren en te vloeken, zodat dat lawaai Lamech weer wekte.
[16] Toen hij weer bijkwam, ontstak hij in woede over de rebellen en riep luid: 'Machtige broeders en vrienden! Vernietig ze, die geweldenaren tegen God!'
[17] Maar Kisehel zei heel gelaten tegen Lamech: 'Broeder, wind je niet vergeefs op; want God is niet zoals de mens, dat Hij onmiddellijk Zijn werken wil vernietigen, - maar de eeuwige wet van Zijn eeuwige orde luidt: eeuwig behoud van alle geschapen dingen!
[18] Dezen hebben nu van Thubalkaïn een wet gekregen, en die werd geheiligd van boven. Wie in strijd daarmee zal handelen, zal onmiddellijk zijn gericht ondergaan; wees daarom rustig! Amen.'
[19] En een muiter zwaaide zijn knots boven Kisehel; onmiddellijk vatte hij vlam en hij werd voor aller ogen tot as. Dat deed alle anderen versteld staan en de een na de ander trok zich onopvallend terug.
[20] Sommigen vloekten nog, maar anderen maanden hen tot berouw. En zo kwam deze opstand spoedig tot een eind en keerde de rust weer.

«« 204 / 280 »»