[1] Na deze belerende woorden boog Lamech diep voor de plaat, nam hem in zijn hand en droeg hem langzaam met afgemeten passen, want hij dacht nu bij iedere pas na, wie Hij is, die hem met Henoch volgt, en welke naam hij draagt.
[2] Maar toen zij nu de grote uitgangspoort van het paleis bereikten, was deze, evenals het grote plein voor het paleis, zo vol mensen, dat het voor Lamech volkomen onmogelijk was om hoe dan ook door de poort te gaan, want de mensen die in de poort stonden konden niet achteruit vanwege de dichte menigte die buiten de poort stond! Wat viel hier aan te doen?
[3] Lamech, daardoor in grote verlegenheid gebracht, wendde zich tot de Heer en zei, vervuld van de diepste eerbied voor Hem:
[4] 'O Heer, zie mijn grote verlegenheid en angst aan! Wat valt hieraan te doen?
[5] Geweld gebruiken zou hier wel het allerminst op zijn plaats zijn en zou ook weinig zin hebben.
[6] Om hen door de macht van Uw wonderkracht terug te dringen zou toch ook onbillijk zijn, want het zijn immers uitsluitend genode gasten en eveneens, o heilige Vader, louter Uw kinderen!
[7] En om uiteindelijk door een andere poort naar buiten te gaan, zou toch juist voor deze huidige, eeuwig incest verheven gelegenheid niet betamelijk zijn!
[8] Maar voor U, o heilige Vader, zullen nog duizend wegen openstaan; zou U mij dan nu niet allergenadigst de beste willen wijzen?!
[9] O, ik vraag het U uit de grond van mijn hart! Maar Uw heilige wil geschiede altijd en eeuwig! Amen.'
[10] Maar de Heer zei tegen Lamech: 'Mijn Lamech, ken je de hoofdsleutel nog niet, waarmee iedereen de grote poort van het eeuwige leven zelfs voor zichzelf kan openen?
[11] Zie, die sleutel heet Liefde! Laten wij daarom met deze sleutel proberen de kindertjes uit de poort terug te dringen! En gaat het niet met deze sleutel, dan is er nog een tweede, en deze heet Geduld; met geduld overwint men alles!
[12] Laten we dus de eerste hoofdsleutel proberen, maar gelijktijdig de tweede ook bij de hand houden, - en wees er verzekerd van dat wij met deze twee levenssleutels beslist niet blijven steken!'
[13] Hier riep zelfs Henoch met luide stem uit: 'O heilige leer en heilige Leraar; ja alleen U, o Vader, bent als enige de heiligste, eeuwig zuivere Liefde!'
[14] De Heer zei echter tegen Henoch: 'Ja, ja, Mijn geliefde, dierbare Henoch, zie, zo moeten wij immers de arme kindertjes op onze handen dragen en onderwijzen, opdat zij daardoor sterk worden en daardoor rijk aan liefde, genade en eeuwig leven voor ons!
[15] Vermijd daarom op de hoogte ook al het grootse en de verheven en geheimzinnige praal, maar ga net als Ik liefdevol klein en eenvoudig voort, dan zullen alle harten in jullie rust vinden, zoals ze door jullie in Mij het eeuwige leven vinden!'
[16] Nu ging Lamech naar de mensen die in de poort stonden en zei tegen hen: 'Broeders, als het enigszins mogelijk is, maak dan zoveel plaats voor ons, dat wij er een voor een door kunnen komen; maar niemand van jullie zal tegen zijn buurman geweld gebruiken!
[17] Want wij willen graag geduld oefenen, totdat jullie je op vreedzame wijze hebben opgesteld!'
[18] En de eersten zeiden dat tegen degenen naast hen, en deze gaven het weer door, en dat zo voort tot aan de laatste man.
[19] En het duurde nog geen kwartier eer de poort geheel was ontruimd en allen nu voldoende plaats hadden om de voorbestemde weg ongehinderd te vervolgen.
[20] Nu riep de Heer Lamech wat terug en vroeg hem: 'Nu, Mijn Lamech, wat zeg je van Mijn twee hoofdsleutels?'
[21] En Lamech, totaal ontroerd door de grote goedheid van de Heer zei wenend: 'O heilige Vader! Dat slechts U geheel alleen goed en geheel alleen de liefde bent, dat kan ik nu zeggen! Ik heb U nu dan ook boven alles lief!'
[22] En daarop zei de Heer tegen hem: 'Wandel zo voort! Amen.'

«« 236 / 280 »»