[1] Toen deze verheven stoet zich door de straten van de grote stad voortbewoog kwam een dichte menigte achter de stoet aan, maar een grote schare snelde ook voor de stoet uit.
[2] Lamech dacht echter aan de woorden van de Heer, die als volgt luidden: 'Maar niemand mag voor je uit trekken!', en geraakte daardoor alweer in grote verlegenheid, maar durfde nu de orde niet te verstoren en om te keren, om aan de Heer te vragen wat hij nu moest doen.
[3] Maar in een brede straat, die zij nu hadden bereikt, begon een steeds grotere volksmenigte zich naar voren te dringen; dat werd Lamech toch te veel.
[4] Hij bleef daarom staan en wond zich erover op.
[5] De Heer zag echter hoe het met Lamech gesteld was, en deed daarom alsof Hij de nood van Lamech niet opmerkte.
[6] Maar omdat Lamech niet verder durfde te gaan, vroeg de Heer hem uiteindelijk toch: 'Lamech! Waarom blijf je staan?
[7] Zie, wij moeten nog de halve weg, en Mijn tijd nadert!
[8] Daarom moet je voortgaan, en niet blijven staan!'
[9] Nu vatte Lamech weer moed en zei tegen de Heer: 'O heilige, liefdevolle Vader, zie, ik herinnerde mij dat U voorheen de opdracht gaf dat er niemand voor mij uit mocht gaan! En zie hier: duizenden zijn er voor ons!'
[10] Maar de Heer antwoordde Lamech daarop: 'Dat zie Ik ook, Mijn Lamech! Maar heb jij dan wel van tevoren laten weten, dat niemand voor ons uit mocht lopen?
[11] Jij zegt: `Ach! Daaraan heb ik niet gedacht!'
[12] Nu, als dat zo is, waarom erger je je dan aan de voor ons uit dravende menigte?
[13] Ik heb echter niet deze gang die wij nu maken bedoeld, maar alleen de ambtsgang van jouw priesterdom.
[14] Wees daarom volkomen rustig en ga voorwaarts; want zo is het immers juist, en zo moet het ook blijven, dat het volk altijd voor ons aangezicht uit moet gaan!
[15] Voortaan moet het ook altijd lichamelijk en geestelijk bij deze orde blijven!
[16] Behoud derhalve het volk altijd in het oog, dan zul je een goede herder van Mijn kudde zijn! Amen.'
[17] Deze woorden kalmeerden Lamech, en hij ging nu monter voorwaarts.
[18] Toen zij buiten de stad kwamen en Lamech de prachtige tempel van nabij aanschouwde, werd hij uitbundig vrolijk en begon haast te dansen van vreugde.
[19] Hij zou dat ook gedaan hebben als hij zich niet voor het volk zou hebben geschaamd.
[20] Maar de Heer zei tegen hem: 'Luister, Lamech, Mijn kinderen mogen in Mijn naam ook van harte blij en vrolijk zijn! Daarom mag jij ook springen als een hert, want iemand die in Mijn naam opgewekt is, is Mij liever dan iemand die aan Mijn hart treurt!
[21] Want Ik heb jullie alleen voor de zaligheid geschapen en niet om verdrietig te zijn!'
[22] Hierop begon Lamech in alle ernst te dansen.
[23] Toen het volk dat zag, was het geweldig verbaasd, en sommigen uit het volk loofden en prezen God daarvoor en sprongen ook van vreugde omhoog.
[24] Anderen zeiden echter: 'Zie, zie, onze voormalige koning des verderfs is een danser geworden!
[25] Dat komt vast en zeker door die uit de hoogte, want het moeten zulke onvervalst machtige magiërs zijn, dat de stenen hen zelfs gehoorzamen!'
[26] Maar weer anderen veroordeelden zulk gepraat en zeiden: 'Zien jullie niet dat de plaat, die met Gods naam is gesierd, vergezeld wordt door de machtigen?!
[27] Praat daarom geen jaloerse onzin, maar aanbid het heiligdom van de eeuwige, almachtige God, die de grote ziener van God, de vorst Farak, eens aan ons heeft bekendgemaakt!'
[28] En onder zulke voorvallen bereikten zij nu de gouden poort in de ringmuur.
[29] En Mura opende de deur en de stoet bewoog zich naar de tempel, maar het volk waagde het niet meer een voet over deze drempel te zetten en bleef heel rustig buiten de muur.

«« 237 / 280 »»