[1] Toen de Heer nu de tempel had gezegend, zette Lamech de plaat op het altaar, en de Heer beroerde de plaat met Zijn hand.
[2] En zie, op lichtende wolkjes werden voor alle aanwezigen twee buitengewoon ernstige cherubijnen zichtbaar, staande aan beiden kanten van het altaar.
[3] Toen liet de Heer Zijn adem over de tafel gaan, waarop er een lichtende wolkenzuil boven de plaat en het altaar kwam te staan, die tot aan het gouden dak reikte.
[4] Toen nu alle aanwezigen dat zagen, werden zij bang, ja zelfs Henoch sloeg dit verschijnsel met de grootste en de meest eerbiedige opmerkzaamheid gade en zei bij zichzelf:
[5] 'O heilige, liefdevolle Vader, - hoe eindeloos goed bent U toch! Op Uw heilige hoogte wilde U bijna in het geheel geen altaar, en liet U Zich nog net overhalen om een zeer eenvoudig offeraltaar te aanvaarden, en U wilde voor ons, kinderen van de bergen, geen ander zichtbaar teken achterlaten dan de weer opgerichte grot van Adam en de hoogst eenvoudige hut van Purista.
[6] Maar hier hebt U zo'n indrukwekkend gedenkteken neergezet, dat de zon, maan en alle sterren van de hemel daar vol eerbied op neer zullen zien, en de kinderen van de hoogte zullen met grote naijver op de nu zo groots gezegende laagte neerzien.
[7] O heilige, liefdevolle Vader, U doet toch merkwaardige dingen, en niemand vermag de zin van Uw raadsbesluit te doorgronden; ik weet alleen dat U het allemaal vanuit Uw oneindige liefde en erbarming doet, en daarom zij U altijd en eeuwig al mijn liefde, U alleen!'
[8] De Heer echter keek Henoch aan en zei door zijn hart tegen hem: 'Henoch, zie, hier de naam, boven de Drager ervan; hier een teken, boven de Gever van het teken; hier Mijn schijn, boven Mijn Zijn; hier de pracht van het teken, boven de macht van de Vader; hier alles van edelsteen en goud van de aarde, boven de levende liefde en mildheid van de Vader!
[9] Mijn Henoch, wat denk je dat beter is?'
[10] Hier sprak Henoch, tot in zijn innerlijkste vezel geroerd: 'O onuitsprekelijk liefdevolle, heilige Vader! Hier verstomt mijn hart door een te machtige liefde voor U en ik kan niets anders zeggen dan: o Vader, hoe eindeloos goed bent U!'
[11] De Heer zei daarop voor iedereen hoorbaar tegen Henoch: 'Henoch, Mijn enige hogepriester van deze tijd, daar nu hemel en aarde ineen zijn gevloeid en de gemeenschap van de engelen van de hemel met jullie, Mijn kinderen, is bewerkstelligd, zeg Ik je: Ook deze kudde is van nu af aan jouw hoede toevertrouwd!
[12] Indien je haar nood zult zien, begeef je dan hierheen, en schep weer goede orde in Mijn naam!
[13] Zeg tegen Sehel op de hoogte dat hij weer bij Mij moet komen, want Ik heb hem nodig; en zeg verder tegen hem dat hij een zwaard moet nemen en bij zich dragen als een opperste vorst van alle engelen van de hemel, die tot voortdurende strijd is toegerust!
[14] Vergeet dat in geen geval; want de tijd van Sehel is gemeten evenals de Mijne!'
[15] Hierop wendde de Heer zich weer tot Lamech en zei tegen hem: 'Lamech, zie, alles is nu geordend; blijf in deze orde, die je nu duidelijk bekend is gemaakt, dan zul je steeds in levende gemeenschap met de hemelen blijven, en het zal jou en het hele volk goed gaan op aarde!
[16] En wie Mij boven alles lief zal hebben en uit grote liefde tot Mij al het wereldse zal verloochenen, die zal het eeuwige leven hebben, en zal de dood niet zien, noch voelen noch smaken.
[17] In dit heiligdom zul je altijd Mijn wil ervaren, als je eerst biddend je hart aan Mij zult offeren.
[18] Wanneer Henoch bij je zal komen, of jij bij hem, dan moet je altijd voor jou en je hele volk naar hem luisteren.
[19] Richt je dus allemaal naar Henoch; want uit zijn mond zal Ik tot jullie spreken.
[20] Ontvang nu allen Mijn vaderlijke zegen! Mijn liefde zij met jullie allen! Amen.'
[21] Hierop verdween de Heer, en allen snikten en weenden.

«« 240 / 280 »»