[1] En dadelijk dankte Henoch Abedam in het diepste van zijn gemoed en strekte zijn handen uit en sprak met uitgestrekte armen:
[2] 'Luister jij, heldere lucht! Laat door je geesten en winden een bewolking die zwaar is van regen hierheen samentrekken, zodat door een rijkelijke neerslag in de vorm van grote druppels de brand gesmoord en geblust wordt; en niet voor de laatste vonk geblust is, zal er een eind aan je werk zijn in naam van Jehova! Amen.'
[3] En Henoch had het amen nog niet uitgesproken, of er kwamen reeds enorme hoeveelheden regenwolken opzetten die in een machtige stortbui neervielen over de hele, uitgestrekte streek waar de brand woedde.
[4] Maar boven de wolken was het helder en men keek er onbelemmerd over uit en heel spoedig bemerkte men op de oppervlakte van de bewolking een krachtige werveling, die op de kronkels van een grote slang leek.
[5] En de werveling kwam nader en nader, en deze werveling was de satan, nam meteen een lichtende gedaante aan, stelde zich voor Abedam op en vroeg Hem:
[6] 'Wat heb Je hier in mijn eigendom te maken? Weet Je dan niet meer welke termijn Je mij hebt gegeven?
[7] Verdwijn daarom vanhier en laat me ongehinderd zwelgen in mijn eigendom; want ik, niet Jij, ben heer en meester van deze schepping!'
[8] Maar Abedam zei tegen hem: 'Satan, tot hier toe en niet verder! Als je deze heilige scheidsmuur tussen Mij en jou zult overschrijden, zul je ook terechtstaan en op hoogst pijnlijke wijze tot de ontdekking komen wie de Heer is en wie sinds eeuwigheid der eeuwigheden God is!
[9] Ga nu hiervandaan en besef waartoe jou deze tijd gegeven is! Amen.'
[10] En de satan stiet een vreselijk gebrul uit en stortte woedend in de diepte neer.
[11] Hierop zei Abedam: 'Zie, het vuur is geblust, de zondaars op de vlucht geslagen; laat ons dan in vrede van hier weggaan!
[12] Voor Adam moet dit echter voorlopig verzwegen worden! Amen.'

«« 29 / 280 »»