[1] Toen het hele gezelschap zich buiten bevond, werd het ontvangen door de kinderen van de morgen, die gewoonweg onder elkaar wedijverden hoe zij de vaderen het voortreffelijkst konden onthalen.
[2] Maar de vaderen wilden dat niet en gaven hen te kennen dat zij deze nacht in hun midden wilden doorbrengen en wel in de woning van Uranion.
[3] En Uranion beval zijn kinderen meteen om alles op zijn allerbest klaar te maken en voor een goed avondmaal te zorgen, en dat werd toen stipt uitgevoerd.
[4] Nadat Purista alles in haar keuken had geordend en God de eer en de ware lof van haar hart had gegeven, ging ook zij het gezelschap achterna om te horen of ze vanwege de op handen zijnde sabbat in de keuken een offer moest voorbereiden, of dat de vaderen zouden terugkeren naar de hoogte om daar het offer te verrichten.
[5] Maar nog voor zij haar mond had geopend om die vraag aan de vaderen voor te leggen, vernam zij uit de meer in de richting van de morgen liggende streek een roep die aldus klonk:
[6] 'Purista, geliefde van Mijn hart, kom hiernaartoe op deze hoogte die zich ongeveer zeventig vadem achter Uranions woning als jouw borst zo zacht verheft! Ik heb je belangrijke dingen mee te delen!
[7] Vraag echter niet wie Degene is die je heeft geroepen, maar kom! En alleen! Niemand moet je begeleiden of volgen, want Ik moet met jou alleen spreken. Wees maar niet bang, want er zal je geen haar worden gekrenkt!'
[8] Aangezien ook alle anderen van het gezelschap deze roep hadden vernomen en dus ook Adam, ging hij meteen naar Henoch en zei:
[9] 'Wel - aan de Heer alle lof! - dat is een pak van mijn hart! Want dat is Muthaëls stem, en zodoende is het duidelijk dat hij nog leeft en geen ongeluk heeft gehad!
[10] Maar wat heeft hij nu zo laat op de avond nog voor belangrijks alleen met Purista te bespreken?!
[11] Dat komt mij werkelijk enigszins verdacht voor; want zie, het meisje ging er nadat zij de roep had gehoord, zonder verder ook maar naar ons om te zien, vandoor als een vos die een hoen rooft!
[12] Daarom komt de zaak mij enigszins verdacht voor en moeten we toch een beetje ia de gaten houden wat mijn goede Muthaël heel alleen met Purista zal doen en bespreken!'
[13] Maar Henoch antwoordde Adam: 'Vader Adam, er zijn maar al te veel tijden en omstandigheden waarin het voor de vaders een heilige plicht moet zijn om zeer zorgvuldig vooral op hun dochters te letten als deze ia hun eerste jaren van geslachtsrijpheid komen en zeer zinnelijk zijn, en zij verborgen dingen doen en heimelijk of onder slecht verzonnen voorwendsels naar afgelegen velden en heuvels gaan. Want daarvan hebben wij genoeg treurige voorbeelden en de gevolgen van zulke heimelijke zaken en wandelingen van de jonge vrouwen in velden en heuvels zijn ons niet onbekend en de kinderen in de streek van de middernacht hebben grotendeels zo'n oorspong! - Ik denk dat je begrijpt wat ik bedoel?!
[14] Maar hier betreft het een heel ander geval; laten wij Purista maar geheel onbezorgd aan Muthaël toevertrouwen en hem met haar laten doen wat hij wil, dan zal het allemaal wel goed gaan! Laten wij ons intussen met Lamech en zijn metgezellen onderhouden!'
[15] Maar Adam was deze keer niet tevreden met de woorden van Henoch en zei daarom tegen hem: 'Mijn zoon Henoch, ik ben het niet helemaal eens met jouw woorden, want Muthaël en Purista zijn nog geen onfeilbare engelen van God, en de slang is nog niet gedood! Het is al genoeg dat zij nog hun vrije ml hebben! Zij kunnen verleid worden en zeer gemakkelijk ten val komen als wij hen alleen laten! Daarom ben ik van mening dat wij toch op zijn minst heimelijk heel goed in de gaten moeten houden wat daar gebeurt!'
[16] En Henoch zei: 'Vader, als je je daar zoveel zorgen over maakt, ga dan spioneren; maar let er op dat je daardoor niet een geweldige schrik zult moeten doorstaan!'
[17] Maar Adam liet zich niet weerhouden en ging op de hoogte kijken wat Purista met Muthaël deed.
[18] Maar hij was nog maar nauwelijks achter de woning van Uranion gekomen, of hij zag de hele heuvel in vlammen en om de vlammen aan de voet van de verhoging lagen hele kudden grimmige tijgers, die, toen zij Adam zagen, aanstalten maakten om overeind te komen.
[19] Hierop sprong Adam hevig geschrokken terug, kwam buiten adem bij zijn gezelschap aan en vertelde hakkelend wat hij had gezien.

«« 106 / 366 »»