[1] Toen Lamech deze wens vernam van Mam, die inmiddels weer tot bedaren was gekomen, ging hij naar hem toe en zei: 'Verheven vader van de mensen der aarde! Je bent rechtvaardig voor God en voor ons, je kinderen, en waar op aarde leeft dan wel de mens die de liefde in jou zou miskennen waarmee je al je kinderen hebt opgevoed tot ere en lof van Hem die ze aan jou heeft gegeven?!
[2] Maar zoals ik nu wel heb opgemerkt, overheerst weliswaar het goede van al je kinderen in jou; maar niet minder lijken ook daarnaast de zwakheden van je kinderen in jou hun oorsprong te hebben, en je op proef gestelde gemoed is beslist nog niet geheel bevrijd van zo menig vooroordeel!
[3] Daarom zul je mij wel vergeven wanneer ik me de vrijheid veroorloof, je in alle oprechtheid duidelijk te maken dat ten eerste de gezongen woorden van Kenan op mij sloegen. En ten tweede dat Henoch, toen hij door zijn korte uitlating Kenan tegenover jou verdedigde, mij nog veel duidelijker dan Kenan zelf door woord, oog en hand aangaf, dat ik mijzelf moest onderzoeken om te zien hoeveel van dergelijke onzuivere wijsheid nog in mij schuilt!
[4] Ik volgde die wijze raad ook onmiddellijk op en ontdekte hoe gedurende de hele gezongen toespraak van Kenan mijn gemoed precies overeenstemde met zijn woorden, maar ontdekte toen ook bij de opmerking van Hemach, dat een oude gewoonte een echt ijzeren gewaad is dat men niet in staat is uit te trekken als het werkelijk op iemands lichaam is vastgesmeed.
[5] Zie, dat is zeer getrouw de inhoud van Kemans woorden en Henochs opmerking, en ik zou met mijn leven voor de waarheid van mijn uitspraak instaan als men dat van mij zou verlangen!
[6] Dat ook sommige anderen hierbij het gevoel hadden dat het een beetje op hen sloeg, dat vind ik heel natuurlijk en ook volkomen terecht; want wij allemaal zijn immers toch op bepaalde punten min of meer zwak te noemen, en daarom vind ik zo'n algemene terechtwijzing in het geheel niet overbodig. Want daardoor wordt menigeen bij zichzelf zijn zwakheden gewaar en kan die dan op een goede manier loslaten, terwijl men ze anders tot aan het eind van het leven in zich heeft.
[7] Daarmee wil ik niet alleen Henoch, maar ook jou, o vader, en ook al je kinderen verontschuldigd hebben; want de Heer heeft die zwakheden aan de mens gegeven ter zelfstandige beproeving, en alleen door die zwakheden is ons aller geestelijke vrijheid mogelijk, en wij kunnen juist door het erkennen en het overwinnen daarvan pas volkomen vrij worden in de geest.
[8] Want de zwakheid in ons is een door de Heer met opzet gegeven onvoltooid deel van ons wezen, dat wij zelf moeten voltooien om daardoor de goddelijke gelijkenis van onze geest in onszelf te bekrachtigen en te rechtvaardigen en daardoor een waarachtig vrij leven voor eeuwig middels onszelf te grondvesten.
[9] Maar als wij onze zwakheden liever verborgen dan blootgelegd in ons willen dragen, dan benadelen wij immers alleen maar onszelf en dan is het onze eigen schuld als wij tenslotte door die zwakheden te gronde gaan!
[10] Daarom, vader Adam, zul je Henoch, Kenan en mij wel vergeven als wij je te na gekomen zijn?!'
[11] Deze woorden van Lamech verzoenden Adam weer zo volledig dat hij nu ook weer naar Henoch wilde luisteren.

«« 110 / 366 »»