[1] Hoe klonk het gefluit van de kant van de duizend mederaadsleden van buiten de stad?
[2] Ten eerste werd de koning opgelegd om ook de tien vorstensteden met een ringmuur te omgeven, opdat iedere stad als een beschermde plaats kon worden aangemerkt.
[3] En de raadslieden deden dat om tegen de koning alsmede de machtige Hanochieten voldoende sterke bolwerken te vestigen en deze grote stad, zoals jullie gewoonlijk zeggen, goed onder controle te houden.
[4] De duizend raadslieden verwierven daarna een alsmaar steviger positie in de tien steden en waren de eigenlijke heren over Hanoch, en de koning werd nu steeds meer gedwongen slechts datgene te doen wat de heren van de tien steden voor juist hielden en altijd stellig wilden.
[5] Wij zien uit deze gebeurtenissen niets meer en niets minder dan het ontstaan van een constitutionele staatsvorm tussen de koning en het volk; maar tegelijkertijd zien wij ook een soort volksadel ontstaan en de invoering van een kastenstelsel bij het volk, waardoor in het bijzonder de eigenlijke kinderen van de laagte en wel met name het mannelijke geslacht voor de laagste arbeid bestemd en gebruikt werd.
[6] En daarin werd door de heren van de tien steden vast bepaald dat juist deze mannelijke kinderen zich nooit boven hun stand mochten verheffen.
[7] Verder werd er ook bepaald dat een man uit de raad ofwel de stand van de heren - vanwege zijn aanzien - geen vrouw uit de laagste stand mocht nemen.
[8] Maar wanneer toch bij iemand uit de stand van de heren een dochter uit de laagste stand wegens haar schoonheid in de smaak viel, dan moest zij eerst in het nog steeds populaire schoonheidsinstituut van de koning in zekere zin geadeld en als een dochter aangenomen worden en op die manier kon zij pas de vrouw van een heer worden.
[9] En zo'n adoptie bestond vooral uit het feit dat de koning zo'n aangenomen dochter een aanzienlijke bruidsschat uit zijn schatkist moest meegeven; dat leidde dan pas tot de volledige verheffing in de adelstand.
[10] Door dergelijke middelen wisten de raadsheren de schatten van Hanoch flink naar zich toe te trekken en de koning een meer en meer slechts schijnbaar koningschap te bezorgen.
[11] In de loop van ongeveer tien tot vijftien jaar na het verstevigen van de tien steden, hetgeen in ongeveer vijf jaar na de grote slag had plaatsgevonden, was Hanoch zo erg gezonken en leeggezogen, dat de reeds zeer bejaarde koning voor de duizend raadslieden begon te huilen en sprak:
[12] 'Luister naar mij, broeders! Wanneer het jullie er om te doen is ons te vernietigen, grijp dan de wapens en dood ons, en bemachtig dan liever in één keer alle schatten van deze steden; maar het is te godvergeten gehandeld, als jullie ons langzaam folterend denken te doden!'
[13] Het hoofd van de raadsheren zei echter: 'Goed, we begrijpen je woorden; maar hoe zouden wij anders kunnen handelen daar wij jouw raadslieden zijn en die van het volk?! Heeft het volk dan geen grotere rechten dan een zwakke koning van de stad Hanoch?!
[14] Maar wil je Hanoch weer zien bloeien, geef ons dan de volledige leiding, en jij blijft als koning de kracht van ons ambt, verhuld in een mysterieus geheiligd wezen, - dan zul je deze stad spoedig in een florerende toestand zien!'
[15] Nu dacht de koning: 'Wat zal ik doen? Als de stad erdoor geholpen wordt, dan wil ik dat offer er wel voor brengen!'
[16] Hij willigde daarom het voorstel van de raadsheren in. Die werden toen geheel en al de heren van de stad, van de andere steden en zo van het hele, grote land, en de koning moest nu alle besluiten ondertekenen, zonder te weten wat hij eigenlijk had ondertekend.
[17] Daardoor was het volk in de veronderstelling dat dat allemaal van de koning kwam, maar de koning wist van niets.
[18] En zo werd door deze bepalingen de schandelijkste aristocratie gevormd.

«« 136 / 366 »»