[1] Uraniël liet bij zijn twee vrouwen zeven kinderen na, vijf dochters en twee zonen; de dochters waren buitengewoon mooi, en de zonen waren gewoonweg reuzen. De zonen en dochters waren niet in Hanoch opgevoed, maar op de hoogte.
[2] Want toen Uraniël zich in zijn grote nood weer tot de Heer wendde en Hem bad om de ellende van de stad Hanoch te lenigen en van de andere steden en het hele land in de laagte, sprak de Heer tot hem:
[3] 'Luister naar Mij, jij blinde, als je Mij daar zevenenzeventig jaar geleden om had gevraagd, dan had Ik je bede kunnen verhoren; maar nu is het te laat!
[4] Een blind en dom volk, zoals het in het begin onder Lamech was, is gemakkelijk te bekeren, want het heeft ondanks zijn blindheid toch een open, gelovig hart; maar zo'n hoog gecultiveerd industrievolk houdt zichzelf voor wijzer dan Ik ben. Het heeft Mij zelfs helemaal niet nodig, want de wereld heeft naar zijn mening zichzelf geschapen en alle dingen op haar en tijdens haar ontstaan ook noodzakelijkerwijs geleidelijk aan de wetten waaronder zij bestaat. - Wat moet Ik dan met zo'n volk doen?
[5] Mijn kinderen hebben hun hoogten allang verlaten en hebben in de laagte vrouwen genomen en hebben met hen krachtige kinderen verwekt met een totaal werelds verstand, die door hun kracht alsmede door hun verstandelijke vaardigheden heer en meester geworden zijn over de hele wereld en alle dingen. Zie, wat is Mijn plaats daar dan in?
[6] Daarom kan ik je niet helpen! Maar aangezien je Mij er al toe bewogen hebt met je te spreken, en je Mij nu zo'n zeven jaar lang hebt gevraagd je te helpen, zal Ik je een raad geven voor het welzijn van je kinderen:
[7] Zie, op de hoogte leven nog Methusalah, Lamech, zijn zoon Noach en jouw vader en moeder! Geef je kinderen aan hen ter opvoeding; want als je hen hier laat, zullen zij geestelijk en lichamelijk worden gedood, aangezien jouw raadsheren steeds meer proberen alle heerschappij naar zich toe te trekken.
[8] Breng je hen echter op de hoogte, dan zul je je raadsheren een plezier doen.
[9] Zij zullen je dan wel alle macht over de leiding van het volk ontnemen en je gevangen houden als een vogel in een kooi; maar Ik wil je zonen sterken op de zuivere hoogte en hen dan als machtige leraren naar beneden sturen, wanneer jij niet meer op aarde zult wandelen.
[10] Als het volk zich zal bekeren, zal Ik Mijn straffende rechterhand terugtrekken; maar als het de leraren verstoot, dan zal Ik op aarde het hele volk, groot en klein, jong en oud, en ook al het gedierte richten en doden en dan een ander geslacht op de gereinigde aarde plaatsen!'
[11] Toen Uraniël dat had vernomen, zond hij meteen zijn kinderen en ook zijn twee vrouwen naar de hoogte, begeleid door enkele van zijn trouwe vrienden.
[12] Deze hele familie woonde op de hoogte in Muthaëls huis en werd door moeder Purista in alle godsvrucht en liefde opgevoed; en ook de nog levende Lamech en in het bijzonder Noach en zijn broer Mahal besteedden zeer veel zorg aan de God welgevallige opvoeding van deze kinderen.
[13] En toen, zoals reeds bekend, koning Uraniël in de laagte stierf, verdeelden de duizend raadsheren het grote rijk onder elkaar en onderdrukten door hun macht het volk op vreselijke wijze. Zij stichtten nog meer vorstendommen en eisten van de vorsten een schatting die niet op te brengen was.
[14] Want zij wilden Hanoch zo zeer uitbreiden, dat de tien steden helemaal ingelijfd werden bij de stad Hanoch.
[15] Bij deze gelegenheid stuurde Ik toen de beide machtige zonen naar de laagte en liet hen prediken.
[16] Maar de zonen werden spoedig gegrepen, geboeid en toen geweldig afgeranseld en met de duidelijke boodschap weggestuurd nooit meer terug te komen; want het volk van Hanoch kende God beter dan zo'n paar domme lummels uit de bergen!
[17] Mochten zij echter weer zin krijgen nog een keer als verkondigers van God naar Hanoch te komen, dan zouden zij met de schommels van doen krijgen.
[18] En zo keerden de twee zonen van Uraniël bedroefd terug en vertelden op de hoogte wat hen was overkomen.

«« 138 / 366 »»