[1] In een jaar was de tempel klaar zoals ook die van Lamech, en de rest van het plateau buiten de tempel bij de triomfboog werd geëffend en met een gouden hekwerk omgeven, zodat degenen die om de tempel heen wandelden niet het gevaar liepen van het hoge plateau af te vallen.
[2] Het gebouw zag er nu prachtig uit en werd dagelijks door duizenden en duizenden mensen bezocht, terwijl de binnenste tempel slechts door zeer weinigen werd bezocht, deels uit vrees, maar deels ook doordat hij in een niet zo aantrekkelijk deel van de stad was gelegen.
[3] Na verloop van tien jaar was er om de triomfboog een nieuwe stad ontstaan die uit louter herbergen bestond en de vele pelgrims vonden in deze nieuwe stad van herbergen tegen geringe betaling hun gewenste onderdak en dat was juist en goed.
[4] Maar mettertijd begon zich een ander kwaad te ontwikkelen; er ontstond allengs een soort heidendom, dat wil zeggen, er ontstond een soort strijd over de vraag in welke van de drie nu bestaande tempels God het meest genadig en het meest liefderijk was.
[5] In de binnenste tempel van Lamech zeker niet; want daar bliksemde en donderde Hij altijd zozeer vanaf het dak, dat iemand die ernaast stond zijn leven niet zeker was!
[6] In de tempel op de berg zag het er veel te luchtig uit en het was daarom niet te verwachten dat God daar zeer vrijgevig zou zijn met Zijn genade.
[7] Maar in de nieuwe tempel was God het meest genadig en tegelijk het meest vrijgevig; daarom moest Hij daar ook het meest bezocht en vereerd worden!
[8] Dat in het bijzonder juist dat deel van de bewoners van Hanoch zich tegen deze godsdienstwijsheid verzette, dat zijn woonhuizen en sierlijke kapellen voor de gasten rond de tempel van Lamech had is natuurlijk duidelijk; maar alleen was dat niet vanwege de werkelijke echtheid van de tempel, maar vanwege de schamele verdiensten en men betuigde daarom de enige echtheid van de tempel die Lamech in opdracht van God op wonderbaarlijke wijze in zeven dagen had gebouwd.
[9] Zo redeneerden in hun eigen belang ook de herbergiers die zich rondom de berg hadden gevestigd waarop de tempel van de wijsheid stond en zij zeiden: 'Wat voor nut heeft al jullie vroomheid bij het veelvuldig bezoek van de nieuwe tempel als je desondanks dom blijft?! Daarboven staat de echte door God Zelf meermaals bezochte tempel waar Hij wijsheid verstrekt! Ga daarheen! Waarlijk, daar zul je wijsheid verkrijgen!'
[10] Ohlad en al zijn ministers zagen weliswaar dit kwaad, maar zij konden er niets tegen doen, want het volk dat van alle streken van de wereld naar de nieuwe tempel ter bedevaart ging, was zeer vroom en altijd zeer bewogen en loofde daar de naam van de enige God buitengewoon. Daarom moest hij de strijd tussen de drie partijen rustig aanzien, want oppervlakkig bezien beweerde iedereen het juiste.
[11] Alles wat hij nog kon doen, was bij de nieuwe tempel goede leraren voor het volk aanstellen, die het volk verstandig onderwezen, - maar daarbij toch ook niet in staat waren de partijen te verzoenen.
[12] Wat echter mettertijd uit deze splitsing, die puur uit eigenbelang was ontstaan, voor een zeer giftige vrucht tevoorschijn kwam, zal het vervolg laten zien.

«« 189 / 366 »»