[1] Al deze bepalingen werden op gouden bladen van één lijn dik gegraveerd en vervolgens ook aan de afgevaardigden van Hanoch voorgelezen.
[2] Toen die daarover hun tevredenheid uitten, werd hen verzocht alles met hun naam te ondertekenen, maar alleen met hun korte naam en niet met de meerdere ellen lange naam (die uit ijdelheid bij vele groten, vooral bij de adellijken in Hanoch nog gebruikelijk waren).
[3] Deze ondertekende documenten werden nu door de tien in bewaring genomen en werden de `Heilige Akten' genoemd.
[4] Pas na deze handeling ging men verder met de sancties en bepaalde de straffen bij overtredingen van deze heilige akten; - deze straffen werden echter zo bepaald, dat het hoogland altijd als volledig onfeilbaar moest worden aangezien, en wel omdat het de bode van Noach niet had gedood.
[5] Alleen Hanoch kon derhalve falen en in aanmerking komen om gestraft te worden, omdat de Hanochieten de bode van Noach hadden geslagen en gedood.
[6] Maar Gurat zei heimelijk tegen een van de tien: 'Vriend! Zolang jullie zullen leven zal het hoogland wel onfeilbaar blijven! Maar hoe gaat het als heel andere koppen jullie zullen opvolgen in de regering van het hoogland, die mettertijd jullie wetten met voeten zullen treden?! Moet het hoogland dan ook nog als onfeilbaar worden beschouwd?'
[7] En de vorst van het tiental aan wie deze vraag werd gesteld, zei: 'Zie, wij weten allemaal dat ook een vader tegenover zijn kinderen kan falen! Maar dan faalt hij alleen maar in zijn eigen sfeer, maar niet in de sfeer van zijn kinderen, en de kinderen hebben nooit het recht hun vader daarover ter verantwoording te roepen en tegen hem te zeggen: 'Vader, waarom doe je dat, of waarom heb je ons dat aangedaan?' Nog minder echter hebben de kinderen ooit het recht de falende vader te straffen!
[8] En zie, diezelfde verhouding als tussen vader en kind bestaat hier nu ook tussen ons en jullie! Voor alle tijden der tijden zijn wij jullie vader en jullie onze kinderen! En deze blijvende verhouding is juist, omdat zij gelijk is aan de goddelijke verhouding, aangezien ook God eeuwig de alheersende Vader voor ons en voor al Zijn kinderen blijft; en zo moet het voor ons allen goed zijn, omdat God het sinds eeuwigheid zo heeft bepaald.
[9] Bovendien valt bij tien volkomen eensgezinde heersers aan feilbaarheid ook niet te denken omdat in het eventuele geval van overlijden de nieuw aantredende erfgenaam van de kroon ten eerste geheel in de voetstappen van zijn voorganger moet treden, en ten tweede hij zelf immers nooit een nieuwe orde kan invoeren, daar hij steeds nog negen oude of althans oudere regenten aan zijn zijde heeft die de nieuweling zeker geen gehoor zullen geven als hij aan vernieuwingen zou denken!
[10] Als er van één heerser sprake is, zijn vernieuwingen zeer wel denkbaar, maar bij tien heersers nooit! Want als er één heerser is, kan deze naargelang zijn humeur regeren en kan daarom falen wanneer hij niet van de hoogste goddelijke wijsheid vervuld is; maar bij een tienkoppige regering is dat moeilijk denkbaar omdat daar steeds de ene vorst de andere door zijn wijsheid en zijn noodzakelijke hoge rechtsgevoel moet controleren.
[11] Bovendien is het getal tien ook het goddelijke getal van de orde, omdat in de grond van de zaak al Zijn wetten er slechts tien zijn zoals de oude wijsheid die kent! En zo is ook ons aantal vorsten reeds een borg voor onze volledige onfeilbaarheid. Wij kunnen wel ieder voor ons als individu falen, - maar nooit in een algemeen besluit!'
[12] Gurat moest zich met deze verklaring tevredenstellen, nam de kleinoden in ontvangst en begaf zich als de door de tien bevestigde koning van Hanoch met de ene opperpriester en de honderd afgevaardigden naar Hanoch. - Wat er verder gebeurde laat het vervolg zien!

«« 231 / 366 »»