[1] Na deze operatie nam de generaal enkele van de soldaten mee naar de burcht van de schijnkoning waarin ook de `alwetende' hogepriesters woonden, die ditmaal echter samen met hun godkoning niet wisten wat hun boven het hoofd hing.
[2] Toen de generaal daar aankwam, verlangde hij meteen tot de koning toegelaten te worden.
[3] Maar de hogepriesters verzetten zich tegen dat verzoek van de generaal, want zij wisten evenals de koning nog niets van de veranderingen die er in slechts enkele dagen in Hanoch hadden plaatsgevonden.
[4] Maar de generaal beval hen daarop: 'Als jullie mij niet ogenblikkelijk tot de koning toelaten, zullen jullie door deze soldaten in kleine stukjes worden gehakt!'
[5] Maar toen de hogepriesters die de koning bewaakten deze bedreiging van de generaal hadden gehoord, werden zij boos en trokken de onder hun kleren verborgen dolken en riepen: 'Wreek de misdadiger die de goddelijkheid van de koning schendt!' Op deze roep wilden zij zich in al hun woede op de generaal storten.
[6] Toen week de generaal terug en gebood de grote en sterke geharnaste zwaardvechters de hogepriesters neer te sabelen.
[7] En de zwaardvechters sloegen meteen in op de kleine schare hogepriesters en hakten drie van hen van kop tot teen in stukken en verwondden er zeven heel zwaar.
[8] Toen de nog ongeveer dertig overgebleven hogepriesters zagen wat de generaal deed, vielen zij neer en smeekten om te worden ontzien.
[9] En de generaal riep zijn soldaten terug en zei tegen de smekelingen: 'Geef ten eerste je wapens af en open dan de poort voor mij zodat ik bij de koning kan komen! Wat er verder met jullie zal gebeuren, zul je in de kamer van de koning te horen krijgen!'
[10] Op deze zeer scherpe uitspraak wierpen de smekende hogepriesters dadelijk hun dolken weg en openden de zaal waarin zojuist de geheel in het goud geklede koning de troon besteeg om hen daar te ontvangen en om hun te vragen wat zij op hun hart hadden.
[11] Toen de generaal bij de treden van de troon aankwam, vroeg de over een dergelijke vrijpostigheid verbaasde koning: 'Mens, jij sterfelijk dier, wat wil je zo brutaal van mij, je god, je eeuwige heer, wiens troon sinds eeuwigheid van goud is? - Wil je een genade van mij of een straf?'
[12] En op een ironische toon zei de generaal: 'O god, heer en koning! Zie, ik wil niets meer en niets minder dan dat je nu afstand doet van je eeuwigheid en je goddelijkheid en ook zo'n burgerlijk mensendier wordt zoals ieder van ons dat is! Wat deze burcht en deze eeuwige gouden troon betreft, die behoren al aan iemand anders toe! Kom daarom maar een beetje naar beneden! Hier zul je dan je gouden kleding voor heel gewone burgerkledij omwisselen om dan met je hele aanhang naar buiten de frisse lucht in te gaan!'
[13] En de `god' knarsetandde van woede: 'Ga er uit, ga er uit, - anders laat ik vuur van de hemel regenen!'
[14] En de generaal zei glimlachend: 'O, o, - dat moet je niet meteen doen! Want je zou de zee immers aan het branden kunnen maken en ook de aarde; en dat zou toch eeuwig jammer zijn! Zie, zie, jij klein godje, wat voor slechts je nu zou willen bewerkstelligen! Kom daarom maar goedschiks naar beneden, anders moet ik je er door deze onaangename geesten af laten dragen!'
[15] Nu stampte de koning met zijn voet en een paar achter de troon verstopte natuurtovenaars maakten rook en wierpen gloeiende kolen omhoog.
[16] Maar de generaal lachte en beval het onaangename godje van zijn troon te halen. Dat gebeurde onmiddellijk en de slechte vuurmakers maakten zich met hun gloed verspreidende pannen snel uit de voeten.
[17] Deze onttroning veroorzaakte al spoedig een algemene hilariteit in de stad.

«« 237 / 366 »»