[1] In de tuin aangekomen, onderzocht Fungar-Hellan alles heel zorgvuldig - het grote verlaten huis van de schoonheidsgodinnen, de tempel en de tuin - en vond overal de verklaringen bevestigd, in het huis een grote hoeveelheid vergifnaalden die hij meteen in beslag liet nemen door zijn meegekomen beambten, alsook in de tuin het beruchte glazen paviljoen met in het midden het buitengewoon giftige boompje dat heel weelderig uit de aardbodem opgroeide. Het boompje had de aangeduide vorm en was aan de stam bezaaid met giftige druppels.
[2] Fungar-Hellan wilde het boompje onmiddellijk laten uitroeien en beval daarom zijn mensen het glazen paviljoen samen met het boompje te vernietigen.
[3] Toen greep Agla de hand van Fungar-Hellan en riep luid: 'Mijn zeer geliefde vriend, ik vraag je om alles in de hele wereld wat je waard en dierbaar is, laat toch dit doorzichtige huis van de dood niet alleen niet openen door het open te breken, maar laat het helemaal niet openen en ook niet aanraken; want dit gewas werkt zo heftig dat wanneer het vrijkomt niet alleen wij samen met de arbeiders, maar alles in een omtrek van minstens drie uur, wat levend is, gedood zal worden!
[4] Wil je dit boompje vernietigen, dan moet je een heel grote brandstapel van harsig hout om het lusthuisje heen bouwen en die van alle kanten aansteken; alleen zo kun je dit gewas zonder levensgevaarlijke gevolgen tenietdoen!'
[5] Dat Agla hem met deze verklaring ervan af wilde houden het giftige boompje te vernietigen deed Fungar-Hellan heel verbaasd opkijken. Hij keek haar daarom scherp aan en zei:
[6] 'Vrouw, - wat zeg je?! Leg mij uit hoe het komt dat een dergelijke werking van dit boompje jou zo bekend is, als had je het zelf geschapen!
[7] Werkelijk, zo goed als je het nu ook met me meent om te vertellen dat dat de natuur van dit gewas is, zo verdacht maak je je nu ook door deze verklaring! Wie weet of je misschien niet zelf dit helse gewas hebt geplant?!
[8] Ik geef je daarom nog een korte tijd; probeer daarin mijn zeer gegronde verdenking van je af te wentelen, anders zal het niet goed met je aflopen! Ontkleed je daarom, opdat je mij naakt de naakte waarheid bekent! Want voortaan zul je mij niet meer misleiden; mijn verdenking tegen jou is maar al te gegrond! Daarom zal het niet gemakkelijk zijn een Fungar-Hellan om de tuin te leiden!'
[9] Dit verzoek bracht Agla geenszins in verlegenheid; zij zei alleen: 'Ik zal mij uitkleden, - maar niet hier bij dit pesthuis, maar in een kamer van de vroegere godinnen!'
[10] Daarop begaf het gezelschap zich naar het huis en naar een groot vertrek.
[11] Daar aangekomen, kleedde Agla zich meteen uit zoals Fungar-Hellan haar had opgedragen.
[12] Maar juist dit uitkleden was het meest gevaarlijke voor de zeer zinnelijke generaal. Want pas nu kwamen de tot nu toe verborgen bekoorlijkheden van deze mooie vrouw te voorschijn. Zij was zo buitengewoon mooi, dat bij de aanblik ervan onmiddellijk sommige van de aanwezige mannen begonnen te razen en waanzinnig werden; vijf vielen er ogenblikkelijk dood neer.
[13] En Fungar-Hellan vergat totaal zijn verdenking; want zoals de opgaande zon de nevels in de dalen oplost, zo werkte ook de te grote schoonheid van de naakte Agla op Fungar-Hellan.
[14] Hij verlangde van haar nu niets anders dan haar liefde en beloofde haar alles te doen en toe te staan waardoor hij zich haar liefde maar meer waardig zou kunnen maken.
[15] Dat deze overwinning niemand aangenamer was dan Agla zelf, laat zich gemakkelijk denken, aangezien zij hier anders klaarblijkelijk gevangen zou zijn genomen.
[16] Gurat en Drohuit keken natuurlijk als verliezende spelers toe bij wat hier gebeurde, maar wat konden ze anders doen dan Fungar-Hellan geluk te wensen?!
[17] Met deze expeditie was het onderzoek ook afgelopen, en Fungar-Hellan leidde Agla met alle eerbetoon als zijn vrouw naar zijn paleis. En Drohuit en Gurat gingen met lange gezichten eveneens naar huis.

«« 269 / 366 »»