[1] Toen beiden, namelijk Gurat en Drohuit, thuisgekomen waren in het koninklijk paleis, kwamen hun andere concubines hen tegemoet en vroegen hun hoe de zaak met de vreselijke Agla was afgelopen.
[2] En Drohuit antwoordde: 'Geliefde vrouwen, slecht, meer dan slecht voor ons allemaal! Want Agla verbrak de huwelijksband tussen haar en onze genadige koning en gaf, alsof zij zonder man was, haar hart en haar hand opnieuw aan Fungar-Hellan! En deze feitelijke muiter ten aanzien van de geheiligde rechten van de koning heeft daardoor zijn lang gekoesterde wens vervuld. Moge dit heden door hem verworven gewin hem net zulke vruchten brengen als het onze goede koning heeft gebracht! Dat is het enige wat ik hem toewens!
[3] Maar ik was een enorme ezel dat ik bijna mijn leven voor dit helse beest heb gewaagd! Had ik haar bij Fungar-Hellan goed zwart gemaakt, dan leefde zij beslist niet meer; maar ik was dom genoeg haar te vergoelijken en zo onschuldig en rechtvaardig mogelijk te maken ten overstaan van de generaal!
[4] En mijn loon en dat van de koning is nu dat zij ons de rug heeft toegekeerd, en dat wij allen hoogstwaarschijnlijk binnenkort de eer zullen hebben door een geheel onschuldig puntje van een giftige naald ook heel eenvoudig en onschuldig in het gras te zullen bijten; of wij worden met zachte woorden gedwongen de stad Hanoch voor goed te verlaten om dan ergens temidden van tijgers, hyena's en beren onderdak te zoeken! - Wat denk je, Gurat, - heb ik gelijk of niet?'
[5] En Gurat zei: 'Mijn vriend, als het aan mij lag dan zou ik van mening zijn dat wij vandaag nog onze schatten mooi bijeen moeten brengen en ons bij nacht en ontij uit de voeten maken; want morgen, daar houd ik het tenminste op, zou het al te laat kunnen zijn!
[6] Ontbied daarom meteen al mijn bedienden en geef hun onder het zegel van strikte geheimhouding ter wille van ons en hun eigen welzijn deze instructie! Honderd kamelen moeten onze schatten dragen, honderd onze mondvoorraad en honderd onszelf met ons hele gevolg naar een verafgelegen streek van de aarde; want van nu af aan zullen wij ons in dit grote wereldrijk niet meer staande kunnen houden!
[7] Het volk is tot op de hoogste graad afgestompt, en de beteren hangen van louter bedrog, list, huichelarij en politiek aan elkaar; de eigenlijke heerser is echter zondermeer onze vijand en zal dat des te meer zijn omdat hij zeker strikt naar de pijpen van Agla zal dansen, die ons nu beslist zal haten omdat wij niet meteen uit louter vertwijfeling vanwege haar verlies te keer zijn gegaan!'
[8] Hierop keek Drohuit uit het raam en zag tot zijn grote verbazing Agla met Fungar-Hellan het paleis naderen en hij wees de koning daar op.
[9] Toen de koning dat zag riep hij uit: 'Bij alle geesten, - nu zijn wij verloren!'
[10] Maar nadat Drohuit alle vrouwen had weggestuurd zei hij tegen Gurat: 'Vriend, nu gaat het om list tegen wreedheid! Nu vlug onze kleren scheuren, dan op de vloer gaan liggen en vreselijk jammeren en rouwen, - dan zal alles weer goed komen!'
[11] Gurat en Drohuit deden dat onmiddellijk, en zij hadden nog maar nauwelijks een paar minuten zo gejammerd, of daar kwamen Agla en de generaal door de deur naar binnen en gingen diep geroerd op beiden toe, en wel eerst naar Gurat, en vroegen hem wat hem scheelde.
[12] En deze, zich enigszins vermannend, riep uit: 'O Agla, Agla, jij hemelse! Ik mis je; deze smart verteert mij! Ik moest je uiterlijk wel laten gaan; maar ach, mijn hart, mijn hart, dat kan niet meer van je scheiden!'
[13] Hierop troostte Agla de koning en zei: 'Huil toch niet zo! Zie, ik ben weer bij je en zal bij je blijven en je met alle tederheid beminnen; en Fungar-Hellan blijft ook onze innigste vriend!'
[14] Nu stond Gurat weer op en viel Agla zowel als Fungar-Hellan om de hals. En toen werd ook Drohuit opgebeurd.
[15] Hierna het vervolg!

«« 270 / 366 »»