[1] Toen Gurat en ook Fungar-Hellan dat van Mahal vernomen hadden, begaven zij zich naar de andere zaal waar de beide kooibewoners zich onder een flinke bewaking bevonden.
[2] Daar aangekomen, richtte Agla meteen de volgende woorden tot hen: 'O eerste machthebbers van het rijk, en ook jij, mijn vader Mahal! Ten overstaan van God en jullie allemaal ben ik een grote zondares, want ik heb Gods rechten en al jullie rechten geschonden en heb daarom niets anders verdiend dan de dood! Ik zie nu in dat deze straf in de kooi voor mij veel te licht is; een gloeiende kooi zou passend zijn voor mijn zonden!
[3] Maar waar leeft een gevangen zondaar die niet naar zijn vrijheid verlangt, of die hem al baatte of niet?! Dat is ook bij mij het geval! Ik besef nu ongetwijfeld de volle omvang van mijn misdaad tegenover jullie en tegenover God zoals misschien wel geen tweede zondaar die beseft; maar toch bespeur en voel ik ook de machtige drang naar vrijheid die deze kerker tot een ondraaglijke kwelling voor me maakt!
[4] O neem een dolk, stoot die in mijn hart, daarmee zullen jullie mij gelukkig maken! Maar laat mij niet langer in deze hoogst belachelijk makende gevangenschap, want dat kan mij tot vertwijfeling en waanzin drijven! Doe met me wat je wilt; maar laat mij niet langer daar waar ik voortdurend door de wachters wordt geplaagd en gehoond!
[5] O vader Mahal, en jij, mijn broer Kisarell, en jullie, mijn lieve zusters, heb erbarmen met mij, die zo veelvoudig ongelukkig is! Beschouw me als een door de hel gevangen genomen, verblind, verlokt en verleid wezen, dan zullen jullie vast wel zoveel deernis met me hebben dat je me op zijn minst de vurig verlangde dood zult geven!
[6] Denk vooral niet dat ik ooit weer gevaarlijk voor jullie zal worden, want zij die jullie met opgeheven handen om de dood smeekt, zal eeuwig nooit de troon van jullie verlangen!
[7] O grote, almachtige God, als mijn zonde niet zo groot was, dan zou ik U graag om mijn verlossing smeken! Maar ik besef mijn te grote onwaardigheid ten aanzien van U; daarom durf ik niet, U, o heilige, rechtvaardige Vader, aan te roepen om mededogen! Verzacht echter toch de harten van Uw machthebbers hier, opdat zij mij doden zodat ik niet langer blootgesteld blijf aan het allersmadelijkste gespot van de wachters!'
[8] Na deze woorden viel Agla bewusteloos in haar kooi neer en kreunde daar.
[9] Fungar-Hellan liet onmiddellijk de kooi openen en Agla eruit tillen en liet haar laven met goede specerijen, waarop zij weer bijkwam.
[10] Toen haar levenskrachten weer terugkwamen, zei Fungar-Hellan tegen haar: 'Agla, meen je dat werkelijk, dat je liever wil sterven dan nu weer in de kooi terugkeren? Zie, hier is een scherpe dolk en daar de kooi! Kies nu in ernst tussen beide!'
[11] Bij deze woorden ontblootte Agla meteen haar borst en zei met een enigszins bevende stem: 'Zie, hier klopt mijn hart, dat vele malen bedrogen en gevangen werd; o verlos het met het staal in je krachtige hand!'
[12] Hierop wierp Fungar-Hellan het staal van zich en zei tegen Mahal: 'Hiermee heb ik je dochter alles vergeven; God en jij mogen verder over haar beschikken!'
[13] En Mahal sprak: 'Als jij haar alles hebt vergeven, dan zij haar ook door mij alles vergeven! Zij kan echter hier niet blijven, maar moet met ons mee het veld in trekken!'
[14] Daarmee was Fungar-Hellan tevreden; en Agla viel voor haar vader neer en weende vanwege de grote aan haar bewezen genade, zodat zij daardoor heel zwak werd.
[15] En allen waren verheugd over deze beterschap van Agla.

«« 300 / 366 »»