[2] Maar zij faalden omdat zij Mahal niet bij het beraad hadden betrokken, en wel omdat zij meenden dat Mahal het heimelijk met de Hanochieten eens zou kunnen zijn en hij bijgevolg ook een raad zou kunnen geven waardoor zij des te eerder in de handen van de Hanochieten konden worden overgeleverd.
[3] Deze argwaan tegenover Mahal putten zij uit het feit dat zij hem veel te mild tegen de afgevaardigden uit Hanoch het woord hadden horen voeren, terwijl zij eerder het doodvonnis voor die boden verwacht hadden van hem.
[4] Mahal merkte dat heel goed en werd daar erg boos over.
[5] De tien vorsten beraadslaagden drie maanden lang en kwamen niet tot een besluit. Toen riepen zij Mahal bij zich, die in de kleine bergstad in een afgelegen huis op zichzelf leefde, en vroegen hem wat zij tegen de Hanochieten moesten ondernemen als zij hun woord niet hielden, aangezien er tot nu toe van de beloofde oorlogsschatting nog helemaal niets was aangekomen. Mahal zei:
[6] 'Mijn beste vrienden, in mijn hart spijt het me dat je zo laat bij me bent gekomen, omdat mijn raad jullie niet meer van nut kan zijn! Hadden jullie mij maar meteen aan het begin van je nutteloze beraad dat helemaal voor niets drie maanden heeft geduurd, om de juiste raad gevraagd, dan had ik je ook een goede raad kunnen geven, maar nu is het te laat!
[7] Want gedurende jullie beraadslaging hebben de zeer ijverige Hanochieten precies genoeg tijd gewonnen en konden ze ongestoord op honderd gunstige plaatsen meer dan duizend vadem diepe mijnen graven en elk daarvan ook van tienduizend pond uiterst krachtige springstof voorzien; en vandaag nog worden al deze mijnen opgeblazen waardoor jullie land op die honderd plaatsen met veel geweld verwoest zal worden!
[8] En je zult daarom moeten vluchten als je de wraak van de Hanochieten wilt ontlopen! Vlucht daarom liever meteen, want morgen kan het te laat zijn!'
[9] Toen de tien vorsten dat van Mahal hadden vernomen, lachten zij en zeiden: 'Vriend, als dat alles is dan kunnen wij hier rustig blijven, want wij weten precies wat die springkorrels voor uitwerking hebben, en hoe diep men in drie maanden in de grond kan graven!
[10] Zie, als zij in drie maanden slechts veertig vadem diep in het gesteente doorgedrongen zijn, dan hebben zij een wonder verricht, om maar niet te spreken van duizend vadem! Daarom zijn wij ook helemaal gerust!'
[11] Hier lachten de tien vorsten weer en verlieten zo Mahal.
[12] Wat verder, - in het vervolg!
«« 330 / 366 »»
Graag willen wij u wijzen op het grote belang van aanschaf van de originele boekwerken die hier digitaal kunnen worden ingezien. Hiermee bevordert u de voortgang van de werkzaamheden m.b.t. herdrukken en uitgifte van nieuwe vertalingen, en niet te vergeten het beschikbaar houden van boeken voor een grote groep mensen die niet vertrouwd zijn met digitale communicatiemiddelen. Informatie over het bestellen van deze boeken vindt u op www.lorber.nl.