[1] Door die vraag werd Lamech volkomen verrast en hij wist niet waar hij aan toe was. Moest hij op deze vraag, die alleen de Schepper kon beantwoorden, werkelijk zelf een antwoord zoeken, of moest hij deze uiterst moeilijke vraag als een goede deemoediging aanzien die de Heer hem deed toekomen omdat hij zich ten overstaan van Hem in zijn eerdere uiteenzetting iets te hoogmoedig had uitgelaten?
[2] Geruime tijd slingerde Lamech tussen deze twee gedachten heen en weer en bleef daarom geheel sprakeloos en kon dus ook het verlangde antwoord niet geven.
[3] Maar de Heer merkte heel goed waarom Lamech zweeg en zei daarom tegen hem: 'Luister, Mijn lieve zoon Lamech! Hoe lang zul je Mij eigenlijk op een antwoord laten wachten?
[4] Je hebt daarjuist toch echt zeer wijs gesproken, en wel zodanig dat je woorden zelfs de meest diepzinnige cherubijn niet tot oneer gestrekt zouden hebben; en toch heb Ik dat van tevoren niet van je verlangd, maar gaf Ik je slechts het onbeperkte recht om vragen te stellen.
[5] Nu Ik je echter door Mijn vraag een goede gelegenheid gaf om je diepe wijsheid volledig de vrije loop te laten, zwijg je als een muis die een kat in haar buurt weet en wil je niet zeggen wat je tot grote eer zou kunnen strekken!
[6] Wat is er dan? Heeft je scherpzinnigheid je opeens in de steek gelaten, of durf je niet met je gevonden antwoord naar buiten te komen omdat je nog niet helemaal zeker bent van de juistheid daarvan?
[7] Spreek toch, opdat wij van je horen hoe je er nu aan toe denkt te zijn!'
[8] En Lamech raapte al zijn moed bij elkaar na dit aandringen van de Heer en sprak met een zeer verlegen stem:
[9] 'O Heer, nu is het mij zonneklaar dat U mij met Uw vreselijke vraag eigenlijk geen te beantwoorden vraag hebt willen stellen, maar enkel een machtige steen des aanstoots voor mijn dwaasheid hebt willen leggen, die zo wijs wilde glanzen!
[10] Ik kan U echter, o Heer en allerliefdevolste Vader, nu alleen maar danken uit de diepste grond van mijn hart, dat U nu boven alles, alles, alles liefheeft; want ik zie nu steeds duidelijker in dat ik met mijn dwaasheid voor U en Henoch eigenlijk een beetje heb willen pronken alsof ik ook een wijze was, van wie Henoch op zijn minst zou moeten zeggen dat hij een zeer gedegen wijze is!
[11] Maar Uw heilige vraag heeft me mijn dwaasheid volop getoond en ik vraag U daarom om vergeving voor mijn grote dwaasheid en ik vraag U ook, o lieve, heilige Vader, nu U die heilige vraag hebt gesteld, haar ook allergenadigst te willen beantwoorden, als Uw antwoord ons volgens Uw heilige wil ten goede zou komen; en mocht dat niet het geval zijn omdat die vraag te diep gaat volgens Uw allerhoogste wijze inzicht, dan zal ik U uit het diepste van mijn hart ook werkelijk willen danken voor het niet beantwoorden daarvan!'
[12] De Heer antwoordde Lamech daarop als volgt: 'Luister, Mijn lieve zoon Lamech, deze uiteenzetting over je zwakte bevalt Mij onvergelijkbaar veel beter dan je eerdere over de verhouding van het gelijkvormige leven tussen Schepper en schepsel, ofschoon zij op zichzelf juist was omdat Ik het je ingaf zo te spreken, ten einde je hart te bewerken en je te laten zien waarin de ware wijsheid bestaat, namelijk in de deemoed, die de mens laat inzien dat hij uit zichzelf tot helemaal niets in staat is, maar vanuit Mij tot alles.
[13] Om je ervan te overtuigen, zal Ik nu het belangrijke antwoord in je hart leggen en daarmee zal je duidelijk worden hoe de mens vanuit Mij ten overstaan van Mij en de gehele wereld in staat is om zo te spreken, alsof hij vanuit zichzelf spreekt!
[14] En zo zij het; je kunt nu beginnen te spreken! Amen.'

«« 70 / 366 »»