[1] Toen Henoch die wens van de Heer uiterlijk en ook innerlijk had vernomen, stond hij op, ging voor Lamech staan en begon als volgt te spreken:
[2] `Broeder Lamech, de woorden die de geest van Zuriël op menselijke wijze tot je heeft gesproken, zijn belangrijk en buitengewoon veelbetekenend en over die dingen kan ik je geen betere woorden geven!
[3] Maar ik weet wat het is als de geest op menselijke wijze spreekt; jij weet dat echter niet, omdat je nog aan de tong vastzit en niet aan de geest.
[4] En daarom wil ik je dan ook volgens de heilige wil van onze lieve en heilige Vader van de tong naar de geest verheffen en je daar zacht naar overbrengen, waar je dan zelf zult kunnen zien en begrijpen hoe het leven in de geest is! Luister daarom in je hart naar mij!
[5] Zie, wanneer twee winden tegen elkaar optrekken, terwijl de ene net zo sterk is als de andere, dan wordt daardoor in de lucht het evenwicht tot stand gebracht en er heerst dan een weldadige rust op het oppervlak van de aarde. De lucht wordt blauw en zuiver, en de zonnestraal kan ongehinderd het land verlichten en het rechtstreeks met zijn licht verwarmen.
[6] Maar wanneer na de evenwichtstoestand één wind zich onverwachts versterkt en zijn tegenstander zwakker wordt, dan begint de sterkste heftig de overhand te krijgen en duwt en rukt dan ook als zodanig de zwakker geworden wind nietsontziend met zich mee.
[7] Zolang echter de zwakste wind nu en dan een poging doet de sterkste meester te worden, zolang moet hij zich ook laten welgevallen door de sterkste wind geduwd, gedrukt en uiteindelijk toch overwonnen te worden; maar geeft hij zich meteen over dan is al het duwen en drukken opgehouden, - maar daardoor ook de zelfstandigheid van de zwakste wind!
[8] Nu zeg je bij jezelf: `Ja, maar waarom laat de Heer dat gebeuren? Voor Hem, de Almachtige, zou het toch zonder enige moeite mogelijk moeten zijn een dergelijke strijd te verhinderen!'
[9] Daarin heb je wel gelijk; want bij God zijn alle dingen zeer wel mogelijk. Maar als Hij niet zou toelaten dat de krachten zelf met elkaar strijden, dan zouden zij tenslotte verslappen en zouden dan dood neerliggen als de stenen van het gebergte, die op zichzelf ook niets anders zijn dan zulke krachten, maar in de hoogste graad gericht en gebonden, en derhalve bewegingloos en daarom volkomen dood zijn en geen gevoel hebben.
[10] Zie, zo is ook het leven van de mens! Het waait in zijn organen op en neer. De geest waait in de materie en wil deze met zich mee slepen; de materie of de wereld waait in de materie als het bloed en de andere fijnere sappen, en deze waaien in de geest en willen hem met zich voortrukken.
[11] Is de geest machtiger dan de materie, dan bedwingt hij deze en maakt haar volledig dienstbaar aan zichzelf; maar is de stof de overwinnaar over de geest, dan gaat de geest ten onder en ondergaat het leven als zwaar en buitengewoon pijnlijk, de drukkende last van de dood van de materie aldoor met zich meedragend, en dat is dan de geestelijke dood.
[12] Zou nu de geest in een dergelijke dood gevoelloos zijn, dan zou hij daardoor ook voor eeuwig reddeloos verloren zijn; maar het aldoor toenemende voelen van de pijn dwingt hem zich voortdurend te weren en tegen de materie te vechten. En daardoor wordt zijn kracht geoefend en steeds meer gesterkt.
[13] En zo kan hij op den duur ook nog een volkomen overwinnaar over zijn materie worden en zo de vrijheid van het eeuwige leven bereiken, zoals de stof van de steen mettertijd door de in haar rustende en lijdende zwaarte samengeperst wordt en eindelijk genoodzaakt wordt de zwaarte in opgeloste toestand te verlaten, zodat deze kracht dan weer vrij wordt en één wordt met de algemene kracht waaraan alle stof is onderworpen, - hetgeen ook met de wind het geval is, omdat de overwonnene toch uiteindelijk weer de vroegere overwinnaar overwint.'

«« 75 / 366 »»