[1] Toen Purista weer bij haar fornuis bezig was en Lamech nu nuchter en rustig een paar steekhoudende oordelen over haar aan het gezelschap der vaderen uitsprak en nog maar nauwelijks was uitgesproken, kwam Muthaël opeens als het ware buiten zinnen de hut binnen, keek Henoch aan, ging toen met weloverwogen schreden naar hem toe en staarde hem aan zonder een woord te zeggen.
[2] Maar Henoch hief zijn rechterhand op en zei 'Luister, stomme begeerte van het vlees, de deze man, met Gods belofte vervuld, op kwalijke wijze gevangen hebt genomen, ik gebied je met de macht van de Heer in mijn borst dat je meteen verstomt en wijkt van deze man die door God beroepen is!'
[3] Hierop ontwaakte Muthaël plotseling als uit een diepe slaap en sprak: 'O God, mijn heilige Vader! Waar ben ik dan nu? Wat is er met mij gebeurd? Ben ik nog wel degene die ik was? Waak ik of slaap en droom ik nu?
[4] Ik heb een vaag vermoeden dat ik vanwege Purista met grote hartstocht hierheen geijld ben; en zie, Purista staat nu naast me en laat mij net zo onberoerd als iets wat helemaal niet bestaat! - Hoe is zoiets toch mogelijk'?
[5] Ik weet en herinner mij nu heel goed dat ik haar na de belofte met mijn gloeiende liefde ben gaan omvatten; maar nu straalt de belofte nog slechts als een avondster in de eerste schemering in mijn borst, waar het een woord van de Vader is! Maar al het andere is voor mij als verdwenen! - Hoe, hoe heeft toch zo'n plotselinge verandering in mij plaatsgevonden?!
[6] O Henoch, ik beken je heel openlijk - daar ik nu wel weet waarom ik eigenlijk hiernaartoe kwam en waarom ik gisteren reeds zeer vroeg naar de hoogte ben geijld -, dat wat mij betreft de hele aarde met al haar bewoners slechts een leeg nootje waard is!
[7] Voor mij is alleen de Vader nu alles in alles; en al het andere is voor mij een puur niets! Ook jij, Henoch, bent alleen in zoverre iets, omdat je de uitsluitende liefde tot de Vader in je hart bergt, maar voor het overige ben je voor mij gelijk aan de andere dingen die slechts pure schepselen zijn, en net als Purista, alsof je helemaal niet bestaat!
[8] Want ik zie nu overal de in stand houdende en steeds nieuw scheppende liefdevolle moeite en zorg en arbeid van de Vader. Daarom kan ik de dingen en de schepselen die de heilige Vader last veroorzaken nu niet liefhebben, want ik houd immers alleen van Hem!
[9] Ik zelf zou het liefste niet bestaan, omdat ook ik de Vader last bezorg; maar als ik niet zou bestaan, zou ik Hem ook niet kunnen liefhebben, Hem, die de hoogste liefde Zelf is! Daarom moeten ook jullie immers bestaan, opdat je de Vader kunt liefhebben!
[10] O Vader, hoe was het toch mogelijk, dat ik ook maar enkele ogenblikken lang deze Purista bijna meer kon beminnen dan U, heilige Vader?!'
[11] Deze woorden sloten Muthaëls mond. En allen verwonderden zich ten zeerste over deze verandering van Muthaël.
[12] Purista begon heimelijk te wenen en verwenste de door Henoch genoemde blik waarmee zij Muthaël zo'n wond had toegebracht, want zij hield nu degene die haar hart heimelijk beminde voor verloren.
[13] Adam wist al helemaal niet welke vraag hij het eerste moest stellen.
[14] En Lamech uit de laagte keek ook geheel verbluft naar deze toestand en zei tegen Henoch: 'Broeder, bij de huidige stand van zaken zal ik, zoals het mij voorkomt, met deze man niet veel te bespreken krijgen!'
[15] Maar Henoch antwoordde hem: 'Laat maar! Pas als het blad helemaal omgekeerd zal zijn, zul jij, op de juiste plaats, heel veel te bespreken krijgen; maar laten wij voor nu deze zaak rusten! Want nu moet Purista naar Muthaël komen en aan hem weer goed maken wat zij hem eerder, hoewel enigszins buiten haar wil, heeft aangedaan! Zo wilde Heer het! Laten wij dus de zaak tot dan rusten en de weg van de goddelijke orde gaan! Amen.'

«« 98 / 366 »»