[1] Terwijl de zonen. van Marcus, geholpen door Simon en nog enige in ons schip aanwezige leerlingen, bezig waren met het uitwerpen van het grote net, roeide uit de richting van Genezareth een groot vaartuig recht op ons af. Het kwam steeds dichterbij en toen het nauwelijks meer dan een paar vadem van ons verwijderd was, ontdekte een zoon van Marcus dat het een Romeins legerschip was, waarop zich een aantal soldaten bevond.
[2] CYRENIUS zegt: "Het zou voor mijn maatschappelijke status toch wel wat onprettig zijn als mijn soldaten mij hier op dit voor de mensen wat te onaanzienlijke schip aan zouden treffen! Ik zou het op prijs stellen als we een beetje uit hun buurt konden blijven!"
[3] IK zeg: "Vrees nu maar voor wat te vrezen is. maar dáárover hoef je je echt nooit bang te maken! Want weet je, als de zon hoog aan de hemel staat, lijkt ze veel kleiner dan wanneer zij vlak boven de horizon zweeft, en ook kan, als zij zo hoog staat, niemand naar haar kijken, omdat zij dan leder oog krenkt. Maar als zij zo laag staat, dan kan iedereen zonder bezwaar naar de komende of scheidende moeder van de dag kijken.
[4] Ook al zou dit scheepje nog zo schitterend versierd zijn, dan zou het daardoor niets bijdragen tot vermeerdering van jouw waardigheid, - want wat je bent dat ben je, of je nu op de top van de Ararat staat of op een molshoop. De ware achting gepaard met liefde zul je slechts dáár het meest smaken, waar de mensen je het gemakkelijkst kunnen naderen! En bovendien zeg Ik je nog, dat juist déze ontmoeting heel belangrijk voor je zal zijn, waarvan je je weldra kunt overtuigen."
[5] Door Mijn woorden is Cyrenius nu heel benieuwd geworden naar wat het Romeinse soldatenschip zal brengen. Omdat het echter door tegenwind ons niet helemaal kan bereiken, bedenkt Cyrenius of het niet raadzaam zou zijn om dichter naar het Romeinse schip te sturen.
[6] Maar IK zeg: "Helemaal niet, want we zullen er nog snel genoeg mee te maken krijgen, en dan zul je nog gelegenheid genoeg hebben om alles wat je aangaat in geuren en kleuren te weten te komen. Voor het moment kijken we heel kalm naar de visvangst!"
[7] Toen Cyrenius dat hoorde was hij tevreden gesteld en keek heel gemoedelijk toe, toen de vissers het grote net in de zee begonnen uit te zetten. Het vulde zich zo snel met grote vissen, dat men genoodzaakt was naar de oever te varen. Toen wij na ongeveer een half uur aan de oever kwamen, op de plaats waar zich de in de zee omheinde grote visvijver bevond, werd aan alle zijden het grote net tegen de omheining van de vijver getrokken. In het net was zo'n groot aantal grote en prachtige exemplaren, dat al Mijn leerlingen, Marcus met al zijn kinderen en zelfs de bedienden van Cyrenius, ongeveer anderhalf uur bezig waren om al de gevangen vissen uit het net in de omheinde zeevijver te doen.
[8] Toen de vissen zich tenslotte in de vijver bevonden, krioelde het daarin vanwege het grote aantal vissen, want het waren er meer dan zevenduizend. De vijver was dermate vol dat er geen duizend meer bij hadden gekund. De oude Marcus wist van louter blijdschap nauwelijks wat hij deed. Zijn mond stond geen ogenblik stil van de dankbetuigingen.
[9] IK zei tegen hem: "Vriend, je bent nu erg dankbaar voor deze door Mij aan jou bewezen weldaad, maar vandaag wanneer het Romeinse schip hier landt, zul je nog een ander geschenk krijgen! Dat geschenk zal echter niet uit vissen of uit goud en zilver bestaan, maar zuiver uit Mijn woorden, die je de weg naar het eeuwige leven zullen banen. Schenk daar met je gehele huis aandacht aan, dan zal het licht en helder in je ziel worden voor nu en voor de eeuwigheid! -Heb je Mij goed begrepen?"
[10] MARCUS zegt: "Ja Heer! Mijn hart zegt het mij: 'Marcus, oude verroeste soldaat, vandaag zal je leven ontdaan worden van het oude roest! Je oor zal een stem horen uit de hemel van Jehova, en je ziel zal de grote nabijheid van je heil voor eeuwig voelen!" - En ik hoop dan ook vandaag nog het wonderbaarlijkste te beleven."

«« 189 / 244 »»