[1] Iedereen begon zich nu verbaasd af te vragen hoe wij zo ineens van Mijn huis hier aan de zee waren gekomen.
[2] Maar IK zei: "Hoe kunnen jullie je nu nog verbazen?! Hebben jullie dan niet reeds verscheidene malen hetzelfde bij Mij meegemaakt? Dat de oude Josa met zijn kinderen en kleinkinderen zich verbaast, is te begrijpen; maar bij jullie, mijn ervaren leerlingen, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat jullie je nog kunnen verwonderen, want jullie zouden er toch helemaal van overtuigd moeten zijn, dat geen ding Mij onmogelijk is en kan zijn!
[3] Luister, Ik zei niet zonder reden 'onbegrijpelijk', want iedere verbazing over de een of andere door Mij gedane buitengewone handeling ontstaat door het een of andere kleine, nog ergens in de ziel verborgen ongeloof. De mens twijfelt vooraf aan de mogelijkheid van de een of andere buitengewone daad of gebeurtenis; als de daad echter ondanks zijn twijfel toch uitgevoerd wordt, dan staat de getuige die aan het gelukken ervan twijfelde, er verbluft bij, verbaast zich en vraagt: 'Hoe was dat mogelijk?' Maar wat zegt hij met die vraag? Ik zeg jullie, niets anders dan: 'Ik twijfelde aan de mogelijkheid dat het zou lukken, en toch is het gelukt! Dat is merkwaardig en vreemd!'
[4] Als een oningewijde zich zo verwondert, dan is dat wel te begrijpen; maar als geheel ingewijden zich nog verwonderen, dan geven zij daardoor aan, dat zij zelf ook nog overwegend tot diegenen behoren, die met recht 'oningewijden' worden genoemd! Jullie moeten daarom, vooral als er vreemden bij zijn, je niet zo verbazen als Ik de een of andere buitengewone daad volbreng, opdat de vreemden jullie ook niet voor medevreemden aanzien!"
[5] De LEERLINGEN zeggen: "Heer, U weet toch dat wij U boven alles liefhebben en heel goed weten wie en wat U bent; maar ondanks dat kunnen wij her toch vaak niet nalaten ons over een nieuw wonder ook weer opnieuw te verbazen, omdat Uw duidelijkste wonderen meestal zo geheelonverwacht en onvoorbereid komen, dat men ondanks alle begrip en geloof er dan toch wat verbluft bij staat. - Kijk, de zon heeft men toch ook vaak genoeg op en onder zien gaan, maar waar is of waar leeft er een mens met een ook maar enigszins ontwikkeld gevoel, die niet bij iedere nieuwe heerlijke zonsopgang een soort verwondering in zich voelt opkomen?! Weet U, Heer, zo vergaat het ons nu ook! U bent echter oneindig veel meer dan talloze zonsopgangen, en wij hopen dat U het daarom een beetje door de vingers zult zien als wij iedere keer opnieuw met onze U boven alles liefhebbende harten zulke fouten maken waartoe U ons eigenlijk dwingt."
[6] IK zeg: "Nou, nou, het is alweer in orde, maar houd je in het vervolg terwille van de vreemden aan deze raad, opdat zij in jullie Mijn leerlingen herkennen! -Maar nu gaan wij vissen! Daarbij zullen er ook weer kleine wonderen gebeuren, maar jullie doen dan alsof dat geen wonderen zijn! De vreemden moeten ze zelf ontdekken en beoordelen of het geheel normale of buitengewone daden zijn!"
[7] Na deze noodzakelijke les klommen de leerlingen snel in de boten, spanden de netten en wierpen ze op vissersmanier in het water en deden de ene trek na de andere, maar de vangst was gering.
[8] Petrus merkte op, dat de tamelijk harde westenwind een ongunstige invloed had en de vissen naar de bodem dreef.
[9] Weer een ander zei, dat het voor de avond niet veel zou worden, want de zon scheen te fel aan de onbewolkte hemel, en omdat ze het helle licht niet verdroegen, verscholen de vissen zich in de diepte.
[10] Toen klommen ook de twee jongemannen in twee boten, spanden een groot net en gingen heel ver de zee op.
[11] Daarop zei ANDRÉAS, die ook een doorgewinterde visser was: " Als die niet op wonderbaarlijker wijze door hun gewestelijke macht vissen in hun net drijven, kunnen ze buiten in volle zee wel tien jaar lang vissen zonder ook maar één exemplaar aan land te brengen!"
[12] Maar de beide jongemannen halen het net met een ruk binnen, komen snel aan de oever en brengen dertig mooie exemplaren aan land.
[13] Daarop zegt ANDRÉAS: "Het is weliswaar geen wonder, maar toch wel een behoorlijke prestatie om uit volle zee dertig meervallen te vangen."
[14] Tenslotte klom ook Ik in een boot en de moedige Sarah in een andere. Wij spanden een vrij groot net en lieten het in het water zakken. Toen wij niet ver van de oever een kleine trek deden, was het net reeds gevuld met vijfhonderd zalmen en meervallen, zodat de beide jongemannen Sarah snel moesten helpen, anders had ze het net niet kunnen houden. De vissen werden meteen aan land en daar in de vele vaten gedaan, waarvan er hier voldoende bij de hand waren.
[15] De leerlingen deden nog een trek, en toen ze het net aan land trokken, vonden ze weer slechts een paar vissen in het net, en die waren nog klein ook.
[16] PETRUS zei: "Voor vandaag heb ik nu wel de laatste trek gedaan!
[17] Maar IK zei tegen hem: "Houd wat je gevangen hebt, want de kleine vissen zijn vaak heel lekker en zij zijn Mij liever dan de grote, die vaak taai en slecht te verteren vlees hebben. Vestig je aandacht eens op dit symbolische verschijnsel!
[18] Als je als mensenvisser er op uit zult trekken, treur dan niet als er kleine visjes in het net van het evangelie terecht komen, want waarlijk, die zijn Mij liever dan de grote! Want alles, wat voor de wereld groot en waardevol is, is voor Mij in een bepaald opzicht een gruwel! -Maar laten we nu met vissen ophouden en weer naar huis gaan! Voor vandaag en morgen zijn wij verzorgd, op de na-sabbat zien we, als dat nodig mocht zijn, dan wel weer verder."
[19] Men haalde nu alle netten binnen en bracht nog een grote hoeveelheid van allerlei vissen aan land, deed ze in de vaten en vervoerde deze op karren en draagbaren naar de tamelijk grote visbun bij Mijn huis, die Jozef in zijn tijd zelf gemaakt had.

«« 43 / 244 »»