[1] Hoe zullen we het dan aanpakken, opdat we op onze nog steeds eenvoudige, geestelijke zon wat meer te zien krijgen? Zullen we er toch maar toe overgaan om eventueel grote en verre ontdekkingsreizen te ondernemen, of zullen we ons op een of andere plaats opstellen, mond en ogen goed ver opendoen en afwachten of de gebraden vogels ons misschien in de mond vliegen? Ik zeg: we doen noch het een noch het ander, maar we zullen ons in een geestelijk kosmorama en diorama begeven en zullen ons daar zo goed mogelijk vermaken met de wonderbaarlijke aanschouwingen in het hart. Opdat jullie je daar echter een betere voorstelling van kunnen maken, wil Ik je weer door een heel duidelijk voorbeeld het geheel beter laten begrijpen. Jullie hebben toch zeker wel eens een zogenaamd `optisch diorama' gezien, waarbij men door middel van een vergrootglas met een diameter van ongeveer een halve voet een goed schilderij, dat tegen een zwarte wand ie opgesteld, kan bekijken. Als jullie zo een echt goed exemplaar bekijken, kunnen jullie doen wat je wilt, jullie kunnen je fantasie en verbeelding naar vermogen temperen en veranderen, en toch zullen jullie het met al je inspanning niet zover brengen dat jullie de geschilderde afbeelding zien als iets dat slechts geschilderd ie. Het zal steeds volkomen ruimtelijk verschijnen en de voorwerpen zo tonen dat jullie ze zien zoals je ze in de natuur ziet, vooropgesteld dat de afbeeldingen en het glas zelf van uitstekende kwaliteit zijn.
[2] Wanneer jullie je nu in een hut bevinden waar zo'n twintig van zulke vergrootglasraampjes zijn aangebracht, dan zullen jullie uiterlijk gezien alle raampjes toch zeker volkomen gelijk vinden. Maar wanneer jullie dichterbij komen, zullen jullie in het kleine vertrek via de twintig raampjes met weinig passen een reis maken die jullie andere misschien in geen jaren gemaakt zouden hebben. Ieder raampje lijkt wel precies op het andere, maar door het raampje gekeken presenteert zich een heel wereldgebied. Jullie gaan naar het tweede raampje en kijken erdoor: wat een hemelsbreed verschil met het vorige; en zo verder tot het laatste raampje. Heeft niet elk nieuw uitzicht jullie echt buitengewoon verrukt? Jullie moeten dit klaarblijkelijk beamen, want door het ene raampje zagen jullie een voortreffelijk uitgebeelde grote stad met een uitgestrekt landschap in haar omgeving. Door het volgend raampje zagen jullie een buitengewoon romantische bergstreek zo perfect uitgebeeld, dat jullie meenden alleen maar de zwarte wand te hoeven doorbreken ons je werkelijk in deze omgeving te bevinden. Jullie konden je er bijna niet van losmaken, maar de gids zei tegen jullie: bij het volgende raampje zullen jullie nog iets indrukwekkendere zien. En jullie begeven je naar het derde raampje. Bij de eerste aanblik zijn jullie al volkomen overrompeld, want jullie zien een eindeloos uitgestrekt zeeoppervlak en lange de zee een zich in blauwe nevels verliezend oevergebied met al haar pracht. Op het uitgestrekte zeeoppervlak zien jullie hier en daar eilanden en talloos veel grote en vooral kleine zeeschepen. Dit allee ie zo voortreffelijk uitgebeeld dat jullie niet andere kunnen dan uitroepen en zeggen: hier houdt de kunst op kunst te zijn en treedt ze volkomen het gebied van de zuivere, natuurlijke werkelijkheid binnen! Dan leidt de gids jullie naar een volgend raampje, waar jullie opnieuw en nog meer worden verrast, en zo gaat het verder tot bij het laatste raampje.
[3] Als jullie allee zo nauwkeurig hebben bekeken, zouden jullie wel willen gaan, maar de gids houdt jullie tegen en zegt: lieve vrienden, willen jullie niet nog een keer naar het eerste raampje gaan? Jullie zeggen tegen hem: dat hebben we toch al bekeken. Maar de gids zegt: het raampje ie wel hetzelfde maar het uitzicht ie helemaal veranderd. Daarop gaan jullie kijken en zien tot jullie grootste verbazing weer iets geheel nieuwe en iets totaal onverwachte. En zo gaat het lange de hele rij van alle twintig raampjes. Hoogst verbaasd verlaten jullie weer het laatste raampje en de gids zegt weer tegen jullie: vrienden, de raampjes zijn nog wel hetzelfde maar daarachter ie reeds overal weer een nieuwe wereld te zien. Vol interesse gaan jullie weer kijken en roepen al bij het eerste raampje: wonder boven wonder!!! Achtenswaardige vriend, u bent onuitputtelijk op uw kunstgebied. En hij zegt tegen jullie: ja beste vrienden, zo zou ik jullie nog dagenlang met steeds nieuwe en steeds mooiere, afwisselende beelden kunnen bezighouden.
[4] Kijk, in deze kleine, eentonige ruimte hebben jullie genoten van een wereldpanorama, zoals menig grote wereldreiziger in werkelijkheid niet heeft gezien. Jullie ogen hebben afstanden van honderd mijlen en nog meer overzien en dat allee in een ruimte van enkele vierkante meters.
[5] Kijk nu eens, dit aanschouwelijke voorbeeld geeft ons een echt goed voorproefje van de wonderbaarlijke geestelijke aanschouwing op onze geestelijke zon. Het laat ons zien, hoe wij daar vanaf een klein oppervlak zo overweldigend veel voor ons geestesoog te zien kunnen krijgen, net als we zojuist in ons optisch kamertje met het grootste gemak op z'n minst de halve oppervlakte van de aarde hebben gezien. Hoe zullen we dat echter aanpakken? Daarvoor ie reeds een kleine wenk gegeven en op grond daarvan zullen we dan ook een kleine, eerste poging ondernemen.
[6] Zoals jullie zien bevinden we ons nog steeds op onze eenvoudige, geestelijke zon, zien nog steeds niets anders dan zalige geesten in volmaakte menselijke gestalte door elkaar, met elkaar en boven elkaar wandelen en op de grond onze boompjes, edele struiken en het mooie gras. Maar kijk, daar komt zojuist een mannelijke geest naar ons toe. Mij ziet hij niet; spreken jullie hem daarom aan opdat hij voor jullie zal blijven staan. Als hij blijft staan, ga dan dichter naar hem toe zodat jullie zijn sfeer bereiken, dan zullen jullie meteen de geestelijke zon in een ander kleed zien.
[7] Wel, jullie zijn al in zijn sfeer en staan stomverbaasd. Wat zien jullie dan eigenlijk? Jullie kunnen van pure verbazing bijna geen woord uitbrengen! Dat is ook niet nodig, want in dit geval hoeft er met Mij niet veel gepraat te worden omdat Ik hetzelfde zie wat jullie zien en bovendien ook nog oneindig volmaakter.
[8] Jullie zien schitterende landschappen, hoge glanzende bergen, uitgestrekte vruchtbare vlakten, en rivieren, beken en meren die in de zon glinsteren als diamanten. Het heldere lichtblauwe firmament zien jullie bezaaid met prachtige en allerzuiverst schitterende sterrengroepen. Jullie zien een heerlijke zon opkomen. Zij straalt buitengewoon helder, mild en zacht en toch kan ze met haar licht de glans van de mooie sterren aan de hemel niet verbleken. Jullie zien grote, stralende tempels en paleizen zonder tal, grote steden, gebouwd aan de wijde oevers van grote meren. Ontelbare meest gelukzalige wezens wandelen over prachtige, zaligheid ademende contreien. Jullie horen hen zelfs spreken en hun hemelse lofzangen dringen door tot jullie oren. Jullie kijken om je heen om nog iets van de eenvoudige geestelijke zon te ontdekken. Maar nergens is er nog iets van haar vroegere eenvoud te zien; alles is in ontelbare wonderen opgelost.
[9] Treed nu maar weer uit de sfeer van onze mannelijke geest. Kijk, nu is alles weer verdwenen; we bevinden ons weer op onze eenvoudige zon. Nu zeggen jullie: ja, wat was dat dan? Hoe is zoiets mogelijk? Draagt zo'n geest dat dan allemaal in zo'n nauwe cirkel; een eindeloze wereld vol wonderbaarlijke heerlijkheden; in zo'n nauwe cirkel een zo uitgestrekt veelvuldig leven? Is dat werkelijkheid of is het slechts een lege verschijningsvorm?
[10] Lieve vrienden, daarover zeg Ik jullie nu nog helemaal niets, want eerst willen we nog van verscheidene raampjes van ons geestelijk diorama profiteren en ons dan pas met de innerlijke beschouwing daarvan bezighouden. Dit is nog maar een zwak begin van hetgeen zich nog allemaal voor onze ogen zal afspelen.

«« 6 / 101 »»