[1] Er is in het algemeen maar weinig psychologische kennis voor nodig om te ontdekken dat bij het vrouwelijk geslacht de heerszucht een overheersende karaktertrek is, maar heerszucht en ijdelheid zijn tweelingen en stammen dus van een en dezelfde wortel af. Waar vind je een vrouw die niet een zekere mate van ijdelheid bezit, hetgeen blijkt uit de manier van kleden of uit het inrichten van haar kamer of uit nog veel andere dingen meer.
[2] Onderzoek de achtergrond van deze ijdelheid en jullie zullen niets anders vinden dan de levende zaadkorrel van de hoogmoed en de daarop volgende heerszucht.
[3] Men zal nu zeggen: nee, dat is wel een erg rigoureuze aanpak! Men moet juist een zekere graad van ijdelheid bij het vrouwelijk geslacht eerder prijzen dan genadeloos aan de kaak stellen of ten zeerste afkeuren. Want een bepaalde graad van ijdelheid is toch zeker alleen maar een kind van het vrouwelijk schaamtegevoel en het daarmee gepaard gaande gevoel voor netheid, wat kennelijk toch slechts een prijzenswaardige deugd, maar nooit een ondeugd van het vrouwelijk geslacht is. Goed, zeg ik, het is op aarde helaas zover gekomen dat men het gevoel van schaamte voor een deugd houdt en met die eer de mensheid kroont; en dat is de beste oogst voor de hel, want op deze manier móeten de mensen wel vallen, terwijl ze op een andere hoogstens zouden kunnen vallen.
[4] Men vraagt: waarom dan? Maar ik vraag: waarop is de eer van de mens op aarde gebaseerd, op zijn deemoed of op zijn hoogmoed? De deemoedige streeft naar de laagste trede, daar waar geen eer of huldiging meer bestaat, zoals de Heer met Zijn grote voorbeeld laten zien, waarbij Hij Zijn eer in de allerdiepste verdeemoediging en in datgene wat eigenlijk de grootste schande op aarde is, gesteld heeft.
[5] Een soortgelijke eer viel al Zijn eerste volgelingen ten deel. Ik vraag echter: wat doet het schaamtegevoel er nog toe wanneer men vervolgd, bespot en uiteindelijk naakt aan het kruis wordt geslagen? Hoeveel eergevoel zal iemand nog in zijn lichaam hebben en hoeveel schaamtegevoel, als hij aan de galg omhoog wordt getrokken? Ik denk dat bij deze gelegenheid deze beide zo hooggeachte menselijke attributen naar de achtergrond zijn verschoven.
[6] Wanneer men echter al iets als een deugd wil aanvoeren, dan moet men het toch minstens op een of ander punt op Christus, als het centrum van alle deugden kunnen betrekken. Dan vraag ik: heeft Hij ooit het schaamte- en eergevoel als een menselijke deugd geprezen? Integendeel, Hij heeft Zijn leerlingen en apostelen juist verboden om naar een of andere eer te streven, toen Hij tegen hen zei dat zij zich niet moeten laten groeten en eren zoals de farizeeërs, die graag zien dat men hen op straat groet en rabbi noemt.
[7] Dientengevolge kan ik absoluut niet begrijpen waarom men het schaamtegevoel en de daarmee verbonden eerzucht, die bij het vrouwelijk geslacht heel sterk op de voorgrond treedt, als een deugd kan bestempelen.
[8] Men zal nu zeggen: ontneem het vrouwelijk geslacht het schaamtegevoel, en men zal spoedig louter hoeren voor zich hebben. Ho, zeg ik, gaat het die kant op? Dan voeg ik er heel beslist aan toe: in dit opzicht bestaat er voor het vrouwelijk geslacht geen betere stimulans dan het schaamtegevoel. Er is maar een kleine aanleiding voor nodig, of ieder vrouwelijk wezen is ten gevolge van dit gevoel rijp voor ontucht, want niets is gemakkelijker te negeren dan juist dat gevoel, waaraan niets anders dan eigen ijdelheid ten grondslag ligt. Het beetje eergevoel dat tegenover het schaamtegevoel staat, is zo'n zwakke steun voor die deugd, dat het bij het geringste zuchtje wind ogenblikkelijk verwaait.
[9] Daaruit volgt echter duidelijk dat er in dit soort vrouwelijke deugd een buitengewoon fatale tegenstrijdigheid verborgen ligt. Om deze in een echt helder licht te plaatsen, zal ik jullie uit jullie leven gegrepen voorbeelden tonen.
[10] Stel je eens voor dat een van jullie op een ochtend toevallig in een kleedkamer verzeild raakt waarin enkele jongedames nog in ochtendjapon aanwezig zijn. Er wordt moord en brand geschreeuwd en de jongedames zullen naar alle hoeken en achter de gordijnen wegvluchten; natuurlijk uit louter 'schaamtegevoel'. En wat hebben jullie bij deze gelegenheid van al hun vrouwelijke bekoorlijkheden gezien? Hoogstens een hoofd met verwarde haren, een ongewassen, slaperig gezicht, een nauwelijks tot aan de elleboog ontblote arm, en hooguit nog een halfontblote borst. Maar nu kleden de dames zich aan. De arm blijft niet zelden bloot tot onder de oksel en ook blijven hals en boezem, voorzover een zekere betamelijkheid het toelaat, onbedekt of hoogstens van doorzichtig kantwerk voorzien om zo de bekoorlijkheden van de naakte delen te verhogen. Hiermee is er een eind gekomen aan het schaamtegevoel van die ochtend.
[11] Vraag: heeft het schaamtegevoel enkel met de jongedame te maken of met haar ochtendjapon? Maar nu verder! Dezelfde zedige juffrouw die bij het ochtendbezoek van louter schaamte bijna een beroerte kreeg, en zich op dat moment voor geen goud ter wereld door een man zou laten aanraken, juist deze zelfde hoogst zedige juffrouw wordt 's avonds bijna half bloot naar een bal gebracht en laat zich nu door haar danspartner ongegeneerd vastpakken en niet zelden, zoals jullie zeggen, van alle kanten knuffelen. Vraag: waar blijft nu het schaamtegevoel van de ochtend? Zeker ook thuis in het onaantrekkelijke ochtendgewaad. Verder maar weer!
[12] Datzelfde zedige meisje heeft op het bal of bij een andere gelegenheid, bijvoorbeeld een keurige visite of tijdens een aardige, onschuldige wandeling, met een haar sympathieke jongeman oogcontact gehad. Voor hem wordt bij elke gelegenheid het schaamtegevoel zoveel mogelijk vaarwel gezegd. Al spoedig zal onze zedige de blikken van haar uitverkorene volgen en opletten waar deze het meest op gericht worden. Dan zal onze zedige juffrouw er weldra alle mogelijke zorg aan besteden om die delen zo voordelig mogelijk te laten uitkomen.
[13] Als de uitverkorene onze zedige juffrouw echter zal ontmoeten in een gezelschap waar zij zich in zekere zin van haar eerbaarste kant wil laten zien, dan zal hij er genoegen mee moeten nemen als ze hem bij een gunstige gelegenheid een paar verstolen blikken toewerpt, maar nog meer moeite zal zij doen om voor hem in het gezelschap haar voortreffelijkheden aan de dag te leggen. O wee, als hij zich dan zou vergeten en te dicht bij haar zou komen. Maar als het tot een treffen komt, vooral op een plaats waar de stralen van de zon niet direct binnenvallen en waar de geluidsgolven van het wereldse gedruis slechts gedempt of helemaal niet doordringen, dan wordt het schaamtegevoel helemaal overwonnen. En onze 's morgens nog zo zedige jongedame, laat zich door haar geliefde van nabij, zogezegd van top tot teen bekijken. En het vrije betasten wordt bij zo'n gelegenheid helemaal niet als een vergrijp tegen het maagdelijke schaamtegevoel beschouwd.
[14] Op deze manier gaat dit hooggeprezen gevoel van deugdzaamheid volledig verloren en mijn vraag is: waar is nu het effect van dit hooggeprezen gevoel gebleven? Het is vervlogen en het heeft zijn ware gezicht bij het wegnemen van het masker laten zien. En zo kan ieder weldenkend mens zien dat het niets anders is dan een slang in de borst van de vrouw, ofwel de eerste zaadkorrel van de onderste hel waaruit, als hij zich heeft ontwikkeld, alle mogelijke vrouwelijke ondeugden als uit een hoorn van overvloed kunnen opborrelen. Hoe dat echter in zijn werk gaat, zullen we in het vervolg, evenals tot nu toe, overduidelijk voor ieders oog zichtbaar maken.

«« 114 / 127 »»