[1] Ik zeg: 'Je hebt heel goed geantwoord op mijn zeer belangrijke levensvraag. Jouw antwoord is des te meer te waarderen, omdat het werd gegeven zoals het levend en waarachtig in je ligt. Ik kan je er bij zeggen, dat Ik beslist zoveel mogelijk van je uitgesproken wensen zal vervullen als dat in Mijn macht ligt.
[2] Maar één ding, beste vriend en broeder, kan Ik niet verenigen met jouw overigens rechtvaardige en mensvriendelijke denk- en handelwijze. En dat is, dat jij op aarde er toch een zeker genoegen in schepte, als de een of andere bekrompen aristocraat door het zogenaamde proletariaat een kopje kleiner werd gemaakt!
[3] Zo kan Ik me herinneren dat je zelfs in Wenen in een vergadering onder veel bijval hebt uitgeroepen dat het in Oostenrijk en ook in nog heel wat andere landen niet beter zal gaan, voordat er minstens enkele honderden aanzienlijken zouden worden onthoofd! Zeg Me eens in alle ernst of je dat wel echt wilde? Of heb je dat er zo maar uitgegooid, om aan je redevoering meer kracht bij te zetten?'
[4] Robert zegt: 'Vriend, toen ik me nog op aarde bevond, wilde ik mijn leven alleen voor de mogelijke vooruitgang van de arme, op velerlei wijze onderdrukte mensheid opofferen. Daarbij ging ik echter door veel ervaringen van mijzelf en van anderen zien, hoe de aristocratische, rijke onmensen zich vetmesten ten koste van het zweet en het bloed van de armen! Zoals de meeste tronen en paleizen uit het bloed van de arme mensheid zijn opgebouwd! En toen ik in Oostenrijk maar al te duidelijk waarnam, dat men van de kant van de hogere adel weer alles in het werk ging stellen om het oude, ijzeren absolutisme weer in te voeren en de arme mensen driedubbele slavenkettingen aan te leggen, was dat opeens te veel voor een mensenvriend, zoals ik met inzet van al mijn krachten meen te zijn! Werkelijk, als ik honderdduizend levens had, dan zou ik ze allemaal geven als ik de mensen daarmee zou kunnen helpen. Deze groten van de wereld zullen er geen grijze haren van krijgen ook al worden er honderdduizenden afgeslacht, als zij maar stijgen in aanzien en luister!
[5] Zeg eens vriend, als een hart, dat echt van naasten- en broederliefde vervuld is, zulke ijskoude gruwelen tegenover zijn arme broeders moet aanzien en meevoelen, is het hem dan kwalijk te nemen, dat het uit gerechtvaardigde ergernis tot zo menige uitspraak wordt gedreven, waaraan het bij een rechtmatige gang van zaken nooit zou denken?
[6] Het is wel mogelijk dat dit alles besloten ligt in een onnaspeurbaar plan van een of andere onbekende Voorzienigheid en dat daarom alles zo moet komen als het gebeurt. Maar wat weet een aardbewoner daar van? Wat heeft hij te maken met willekeurige, geheime wetten, die een goddelijk wezen in de eeuwige hallen van de oneindigheid uitvaardigt?
[7] Wij burgers van deze aarde kennen alleen jouw verheven wetten der liefde, die we verplicht zijn trouw na te leven, zelfs ten koste van ons eigen leven! Het overige gaat ons weinig aan. Het is wel mogelijk dat er op een zonnewereld andere wetten gelden, die misschien wijzer of ook dommer zijn dan die jij, beste mensenvriend, ons hebt gegeven? Maar voor iedere burger van deze aarde zou het zeker al te gek zijn als hij zijn leven zou willen richten naar wetten die ergens op verre zonnen bestaan. Wij aanvaarden maar één wet als goddelijk waar en geldig, waaronder, naar het oordeel van het onbevooroordeelde zuivere verstand, iedere menselijke samenleving zo goed mogelijk moet kunnen bestaan. Wat een of ander fatum daar echter tussen strooit, is niets anders dan slecht onkruid tussen de heerlijke tarwe die jij, edele mensenvriend, op de ondankbare aarde hebt uitgestrooid. En dit onkruid verdient niets anders dan dat het wordt verbrand in de vuuroven van een volkomen rechtvaardig gericht!
[8] Ik zeg ronduit: zolang de mens naar jouw wetten mens is, is hij ook alle hoogachting waard. Verheft hij zich echter boven jouw wet, en wil hij zijn broeders onderdrukken en overheersen ten behoeve van zijn eigen voordeel, dan verklaart hij daardoor jouw wet van nul en van gener waarde. Dan is hij geen broeder, maar een gebieder voor zijn broeders, met wier leven hij meent te kunnen doen wat hij wil. Op dat punt zal ik eeuwig Robert Blum blijven en zal ik nooit voor heersers een loflied zingen! En wel omdat zij allang niet meer zijn wat ze eigenlijk zouden moeten zijn, namelijk wijze en liefdevolle leiders voor hun arme broeders.
[9] Ik weet wel dat er ook onder de arme klasse buitengewoon velen zijn die meer dier zijn dan mens, en daardoor ook alleen maar door een ijzeren tuchtroede in het gareel kunnen worden gehouden. Maar dan vraag ik: Wie is daar verantwoordelijk voor? Dat zijn juist diegenen die zulke volkeren onderdrukten, en hun oorspronkelijke levensnacht nog dieper maakten om op de peilers van de volslagen domheid van hun volkeren hun heerschappij des te meer te versterken. Vriend, als iemand voor zulke vorsten hoera roept, zal dat zeker geen Robert Blum en nog minder een Jezus van Nazareth zijn!
[10] Ja, er zijn nog wel vorsten die hun taak ernstig nemen en rechtvaardig zijn. Dat zijn voor hun onderdanen ware engelen en vrienden. Zulke vorsten verdienen een duizendvoudig vivat! Maar voor tirannen en moordenaars van de menselijke geest heb ik echt geen geschikte benaming! Als er al duivels bestaan, dan zijn zij het in levende lijve!
[11] Ik meen dat ik jouw vraag nu tamelijk openhartig heb beantwoord. Maar nu vraag ik je om over mijn mening de jouwe te geven. Ik ben weliswaar tamelijk standvastig in wat ik nu eenmaal als juist zie, maar toch niet star en onbuigzaam, vooral niet als jij me daarvoor iets beters te bieden hebt!'

«« 16 / 150 »»