[1] Robert praat verder: 'Of, of? Eigenaardige inval! Zouden deze twee bliksemflitsen soms alleen in mijn verbeelding hebben bestaan, en is dat misschien een teken dat het nu spoedig helemaal met me gedaan zal zijn? Ja, zoiets kan het ook zijn. Want nu ik dit armzalige leven weer zo'n beetje begin lief te krijgen, zal het zeker gauw daarmee gedaan zijn! Als je de dood roept, komt hij zeker niet. Ben je echter bang voor hem en wens je van ganser harte dat hij nog lang mag uitblijven, dan komt hij gewis zo vlug mogelijk! Daarom moet ik weer met alle mij nog resterende krachten verlangen naar mijn spoedige volledige vernietiging, dan kan ik er zeker van zijn dat de ware dood mij nog niet al te vlug in de kraag zal pakken!
[2] Werkelijk, dat is een goed oud gezegde: 'Wie zijn leven liefheeft, zal het verliezen; maar wie zijn leven veracht zal het behouden'! Bij mij is dat nu al eens het geval geweest! Want alleen omdat ik mijn leven haatte, heb ik mij uit liefde tot al mijn Duitse broeders in de grootste gevaren begeven en werd toen hoogstwaarschijnlijk door kruid en lood naar hier bevorderd. Maar ik, Robert Blum, leef!
[3] Ik ben nu nog wel machteloos. Maar een innerlijk gevoel zegt me: Robert, je zult gauw sterk en machtig worden om aan deze gemene moordenaars en beulen je bloed te vergelden! Ja, ja, Robert, je zult weer sterk worden! Toen je op aarde leefde, was je alleen in jezelf thuis. Nu leef je echter in miljoenen harten van je broeders en ook nog in werkelijkheid in jezelf! Daarom, Robert, versaag niet! Je zult nog heel sterk en machtig worden!
[4] Wel zou het beter zijn, als ik nu al sterk was, nu mijn woede en wraaklust nog in volle gloed staan. Maar als in deze duisternis mijn wraakgevoel eerst zo stilaan zou verflauwen en ik pas daarna sterk zou worden, dan blijf ik maar liever in mijn tegenwoordige zwakte en wil ik in mijn plaats het fatum laten begaan.
[5] Het is trouwens merkwaardig, dat ik nu mijn toch zo rechtmatige woede en wraakgevoel niet kan bewaren. Het gaat soms helemaal in een soort grootmoedige vergeving over, wat me echt ergert. Maar als ik de zaak goed bekijk, is dat toch eigenlijk weer echt Duits! Alleen een Duitser kan vergeven. En dat is een prachtige deugd, die alleen maar eigen is aan de edelste zielen!
[6] Wie kan tegen zijn moordenaar zeggen: 'Vriend, je hebt me kwaad gedaan, maar, ik vergeef het je uit de grond van mijn hart!' Dat kan Robert! Ja, niet alleen kán Robert dat, maar hij doet het ook! Broeder Alfred (Windischgrätz.), jij die mij schandelijk hebt laten vermoorden, ik vergeef het je en wil eeuwig geen wraak op je nemen al zou ik het ook duizend keer kunnen! Ja, laat heel Duitsland het horen: Robert Blum heeft zijn en ook jouw vijand de wandaad vergeven!
[7] Zo, nu ben ik in één keer opgelucht! Hm, ik heb zelfs bewondering voor mijn edelmoedigheid; dat is voor mij een hele verkwikking! De mythe zegt dat eveneens van de grote leraar der volkeren, die ook aan het kruis Zijn vijanden al hun wandaden vergaf. In Hem woonde zeker ook zo'n echt Duitse ziel, anders zou Hij nauwelijks in staat zijn geweest zo' n karaktergrootheid te tonen. Want de mensen uit het Oosten hebben nooit zo'n grootmoedigheid bezeten. Ja, ja, de grote leraar Jezus was ook een Duitser!'
[8] Bij het noemen van de naam Jezus schiet er weer een machtige bliksemflits van oost naar west en laat bij zijn verdwijnen een blijvend zwak schijnsel achter van een eigenaardig grijs licht! Dat bevreemdt onze Robert ten zeerste, omdat hij nu met zijn vroegere onweersverwachting, om zo te zeggen er helemaal naast blijkt te zitten.

«« 8 / 150 »»