[1] Als Robert vervuld van een overgrote liefde vlug naar Mij toe komt en er buitengewoon verheugd over is, dat zijn Helena bij Mij zoveel genade heeft gevonden, verdwijnen opeens alle grafmonumenten en in plaats daarvan stijgen machtige lichten als opgaande zonnen omhoog. Deze verheffen zich en zweven in de lieflijkste ordening steeds hoger en hoger, totdat ze als aan een hoog firmament als sterk lichtende sterren van de eerste grootte in prachtige groepen tot rust komen.
[2] Nadat alle aanwezigen zich daar een tijdje over hebben verbaasd, komt vanuit de hoogte een lichtende geest naar beneden zweven. Hij blijft op dezelfde plaats staan waar eerder de welbekende piramide stond en houdt een hemelsblauw, met veel schitterende sterren bezet geplooid gewaad in zijn rechterhand.
[3] Allen zijn daardoor zo verrast, dat zij van eerbied nauwelijks durven te ademen. Zelfs Robert staat onthutst voor Mij en durft nauwelijks zijn mond te roeren. Alleen Helena vat, hoewel zij ook verbaasd is, moed en vraagt Mij wat dit dan wel te betekenen mag hebben.
[4] Ik zeg daarop: 'Kijk, Mijn dochter, dit komt allemaal voort uit het vlees van Robert! Die engel daar heeft daaruit een gewaad samengesteld en heeft het nu op Mijn verzoek Robert als vanuit de hemel aangereikt. Tot het bereiken van dit hoofddoel heb jij ook heel veel bijgedragen, want de grote liefdeskracht van jouw hart droeg er heel veel toe bij om het vlees op te lossen en te zuiveren. Ga daarom naar de engel en leid hem hierheen, zodat hij Robert voor Mijn ogen dat hemelgewaad overhandigt en aantrekt, want dat is al een waarachtig kleed voor het eeuwige leven!'
[5] Helena, die helemaal verrukt is over Mijn verzoek, loopt vlug naar de lichtende engel en vraagt hem zich naar Mij te willen begeven. En de engel komt ook direct met haar naar Mij toe. Bij Mij aangekomen, maakt hij een diepe buiging en overhandigt het kleed met een allervriendelijkst gezicht aan de bijna van liefde en eerbied smeltende Robert, die zich op hetzelfde moment dat de engel hem het gewaad aanreikt, daarin al gekleed ziet.
[6] Als Robert nu in het kleed der onsterfelijkheid voor Mij staat, vraag Ik hem: 'Wel vriend en broeder Robert-Uraniël, hoe bevalt je dit gewaad en wat denk je van deze gedaanteverwisseling?' Robert-Uraniël zegt: 'Heer, enige, van de hoogste liefde vervulde Heilige Vader! Ik heb zo nu en dan op aarde vaag aangevoeld, dat er in het verloop van het leven soms ogenblikken zijn, die een mens doen verstommen en zelfs zijn gedachtegang doen stilstaan. Wil men daarover iets zeggen, dan vindt men geen woorden. Hoeveel temeer moet dat hier in het geestenrijk het geval zijn, waar het ene buitengewone wonder het andere overtreft. Daarom zult U, 0 Heer, mij wel vergeven, dat ik hier door te grote vreugde en liefde voor U bijna niet in staat ben iets te zeggen. Deze verheven gebeurtenis heeft zo plotseling plaatsgevonden, dat ik daardoor mijn evenwicht niet direct kan hervinden. Als U, Heiligste Vader, mij echter een beetje tijd wilt gunnen, zal ik over dit alles wel een woordje kunnen zeggen.'
[7] Ik zeg: 'Welnu, ga dan met deze engel mee; hij zal je dit hele museum als werkelijk waarachtig museum laten zien. Kom daarna weer hierheen en vertel aan allen wat je daarin hebt gezien en gehoord. Opdat je echter eerder met deze bezigheid klaar zult zijn, zul je aan de zijde van Mijn engel met werkelijk geestelijke tred lopen. Deze beweging heeft die snelheid, waarover jij op aarde vaak hebt gesproken. Je noemde haar de gedachtevlucht.' (Mij tot de engel wendend): 'Sahariël, zie je broeder Uraniël aan! Leid hem door deze wonderen van zijn ziel en toon hem ook zijn eerste aarde, waar ook jij vandaan bent gekomen. Het zij zo en zo zal het geschiede!'
[8] En Sahariël zegt tegen Robert-Uraniël: 'Kom broeder, aanschouw, leer en bewonder de eindeloze wijsheid van de Vader!' Dadelijk verheffen beiden zich en verdwijnen uit het gezichtsveld van allen, die hier in de geestelijke wereld met Robert-Uraniël waren aangekomen.

«« 11 / 153 »»