[1] Keizer Rudolf komt naar Me toe, prijst Mij van ganser harte en zege: 'O hoe heel anders zijn toch de dingen en omstandigheden in deze geestenwereld dan de onbeduidende op aarde! Wat heeft men zich op aarde allemaal ingebeeld, terwijl men in wezen helemaal niets was. Zolang een mens, keizer of bedelaar op aarde in het kleed van de dood wandelt en vergankelijk is, kan zijn bestaan niets te betekenen hebben. Ik was op aarde een groot keizer, maar wat was ik toen de dood me overviel? Niets dan een handvol stof en as! Maar hier ben ik toch geen haar beter dan de geringste burger van dit eeuwige rijk, van deze stad Gods. Desondanks voel ik mij verhevener dan wanneer ik mij als een machtige heerser, voor wie aarde en zeeën beven, op aarde zou bevinden.
[2] Hoe lang was ik, zelfs na het afleggen van mijn lichaam nog van mijn aardse eigenwaan vervuld! Aan een in waarheid vrije geest was het voorbehouden de reeds broos geworden rots uit zijn vaste slaap wakker te schudden. De rots verstoof en ik sta hier nu in heel mijn nietigheid voor U, o Heer, als een pasgeboren kind en kijk verbaasd naar een nieuwe wereld in haar heilige omstandigheden. Maar hoeveel heeft dit kind voor op alle nog zo wijze en machtige heersers op aarde! Alles komt me hier zo groots en verheven en uitermate veelzeggend voor. 0 heerlijkheden zonder naam en zonder tal! O Vader, hoe groot en heilig bent U toch!'
[3] Ik zeg: 'Ja, je hebt gelijk; op aarde moeten er verschillen zijn, anders was ze niet wat ze zijn moet. Maar hier is iedereen gelijk. Er bestaat hier geen rang behalve dan, dat jullie allemaal Mijn kinderen zijn en Ik jullie aller Vader en Heer. Desondanks bestaan er hier ook verschillen, want niemand zal iets verliezen van hetgeen hij op aarde eerlijk heeft bezeten. Jij was op aarde een goede keizer. En zie, je zult weer keizer worden maar over een veel groter rijk dan op aarde. Hier zul je gesteld worden over een gehele zon, waarin een' triljoen aarden plaats zouden hebben. In de stad en wel in jouw huis, zul je je toekomstige bestemming nader leren kennen.
[4] Nu staan we echter reeds bij de poort; laten we daarom bij de klanken van een harp binnengaan.'
[5] We betreden nu de stad; een stad vol licht en leven, waarin eeuwig geen gebrek heerst, omdat alles in grootste overvloed voorhanden is en eeuwig moet zijn. Want vanuit deze stad betrekt de hele oneindigheid haar voedsel, zowel natuurlijk als geestelijk.
[6] Robert en de anderen verbazen zich over de lieflijkheid van de woningen die hier in zo groten getale staan, dat ze door niemand meer geteld kunnen worden. Want het aantal woningen van Gods stad heeft wel een begin maar nooit een einde. Wel is in het begin deze stad zo opgezet dat ze een volmaakt vierkant vormt, maar daarachter strekt ze zich eindeloos uit en heeft nergens en nooit een begrenzing.
[7] Na een lange tijd van verbazing zege Robert: 'Ja, nu begrijp ik pas wat dieper, wat het zeggen wil: 'geen oog heeft ooit gezien, geen oor heeft ooit gehoord en in geen mensenhart is ooit opgekomen wat de Heer bereid heeft voor hen die Hem liefhebben'. Hadden de mensen op aarde ook maar het minste vermoeden van hetgeen hen hier te wachten staat! Duizendmaal sterven zou hun liever zijn dan een, al is het maar een paar minuten lang, leven op aarde. Maar de grote liefde en wijsheid van de Heer verbergt dit voor de ogen der stervelingen, opdat zij hun proef doorstaan en de juiste stevigheid van hun geest verwerven, zonder welke het hun onmogelijk is zo'n overvloed aan zaligheid te verdragen.
[8] O Heer, nu begrijp ik ook waarom geesten van mijn soort hun sterfelijke broeders soms een beetje vergeten en zich maar heel zelden aan hen tonen. Wie zou bij zo'n overvloed aan zaligheid nog aan de slechte aarde denken als hij niet zo nu en dan door U, o Heer en Vader, werd aangespoord om op het juiste moment ook zijn nog sterfelijke broeders op aarde te gedenken!'

«« 134 / 153 »»