[2] Er was eens op aarde een groot meester in de schilderkunst, aan wiens schilderstukken alleen nog maar het leven zelf ontbrak, waardoor de voorgestelde onderwerpen ook tot levende werkelijkheid zouden zijn geworden. Het werk van deze meester trok uit alle delen van de wereld een grote menigte bewonderaars, waaronder ook menig talent, dat zich graag verder wilde bekwamen. Dat deed de meester plezier, en hij deed al het mogelijke om van deze jonge talenten iets te maken.
[3] Onder de vele leerlingen van deze meester waren sommigen met echt talent begaafd, maar zij hadden voor de niet te overtreffen grote kunst van hun meester zo'n enorm respect, dat zij het nauwelijks waagden om een penseel ter hand te nemen. Zij meenden namelijk, dat zij er zelfs met de grootste inspanning nog niet in zouden slagen om ook maar één atoom van de grootte van hun meester te bereiken. - De andere, minder getalenteerden, dachten echter: 'We weten wel, dat onze meester niet te evenaren is in zijn kunst en dat we aan hem niet kunnen tippen, maar we willen toch niet zo ver gaan met ons respect voor zijn kunst, dat we daarom niet meer zouden durven schilderen. Wij willen hem daarentegen heel toegenegen zijn en van hem leren zoveel we maar kunnen. Dat zal hem zeker meer plezier doen dan dat we in zijn kunstatelier alleen maar stomme bewonderaars van zijn werken zouden blijven. Het is immers ook een eerbetoon aan de grote meester als duizenden, enthousiast geworden door zijn grote werken, zich naar eigen vermogen beijveren om de grote meester op een of ander gebied te benaderen.' - Kijk, Mijn lieve Helena, zij die zich te zeer laten meeslepen door hun grote eerbied voor de grote meester, Ieren weinig of niets, terwijl de anderen zich door hun vlijt en ijver onder de leiding van de grote meester tot degelijke kunstenaars ontwikkelen.
[4] Zeg Me nu jouw mening: aan welk soort leerlingen zal de meester zijn voorkeur geven, - aan diegenen die al te .eerbiedig zijn, of aan degenen met minder grote eerbied, maar met des te meer ijver om zijn kunst, waar hun hart vol van is, na te volgen?
[5] Of wie zou jij zelfliever hebben: iemand die door jouw schoonheid zo terneergeslagen is, dat hij het voor geen enkele prijs waagt om je moedig zijn liefde te bekennen, of iemand die door jouw schoonheid zo in liefde ontbrandt, dat hij de moed heeft om je te bekennen hoe onbeschrijfelijk lief hij je heeft? Zeg Me eens jouw mening.'
[6] Helena zegt: 'O Heer, de tweede! Ik geef me al helemaal gewonnen, want ik zie mijn vergissing nu in!'
[7] Ik zeg: 'Welnu, hoe zul je je dan nu tegenover Mij gedragen? Zul je nu weer zo vertrouwelijk met Mij zijn als voorheen, na je verlossing van het juk van je geestelijke dood?'
[8] Helena zegt wat stotterend: 'Hm, dat moet natuurlijk, maar, hm, als U toch maar niet zo heilig zou zijn! Als ik eraan denk, dat U God bent, de eeuwig Almachtige, Heilige en Alwijze, en ik eigenlijk niets dan enkel een klein gedachtevonkje uit U, dan overvalt me zo'n enorme eerbied voor U en Uw heilige ogen, dat ik in de diepste diepte voor U zou kunnen wegzinken!
[9] U ziet er weliswaar zo zachtmoedig uit als een vroom lammetje en zo door en door goed als een moeder, wanneer haar lieve kinderen haar handen kussen, maar uit Uw lieflijke ogen komen soms toch ook storm, bliksem, hagel en donder over de hele wereld, tot schrik van alle mensen. Dan zeg ik zo stilletjes bij mezelf: de Almachtige ziet er wel uit als een mens, maar toch is Hij iets geheel anders, en gekheid begrijpt Hij al helemaal niet. Hij is wel oneindig goed voor hen die Hij liefheeft, maar met degenen die zich Zijn ordening niet willen laten welgevallen, gaat Hij heel anders te werk!
[10] Zulke gedachten dringen zich helemaal ongevraagd aan mijn hart op en ik kan er dan niets aan doen, dat een steeds grotere eerbied voor U zich dan van mij meester maakt. Ja, ik zou zelfs willen beweren, dat U Zelf als God niet helemaal kunt begrijpen hoe een zwak schepsel zich moet voelen, als het zich voor U bevindt. Voor U is het zeker een echte vreugde om voor triljoenen van Uw schepselen te staan en hen vrij volgens Uw goddelijk verlangen lief te hebben, maar wij schepselen kunnen dat slechts met een stille huivering van eerbied.
[11] Als ik zou durven te doen wat ik graag zou willen, dan zou ik U inderdaad, bij wijze van spreken wel dodelijk kunnen liefhebben, maar ja, daar ligt een enorm 'maar' tussen!'
[12] Ik zeg: 'Wat ben jij toch een pienter wezen! Ik zal nog bij jou in de leer moeten gaan. Maar kijk, jij schuw ding, als Ik niet kon voelen wat jij als schepsel kunt voelen, door wie anders zou jou dan eigenlijk een gevoel kunnen zijn ingeplant? Ik heb je immers helemaal en niet voor de helft geschapen! Nu heb je weer eens enkele overblijfsels van je Weense wijsheid voor de dag gehaald.
[13] Kijk, waar zou een zwakke lieve Heer dan goed voor zijn? De lieve Heer moet almachtig zijn en bovenal wijs, anders zou Hij tenslotte toch samen met jou te gronde gaan! Wel, wat denk je nn, ben Ik nog zo angstaanjagend of misschien toch niet?'
[14] Hier begint Helena weer fijntjes te glimlachen en zegt na een poosje: 'Liefste hemelse Vader, U kunt iemand toch zo toespreken, dat men tenslotte alle overdreven angst voor U moet verliezen! Maar nu ;zult U dan ook door mij mateloos bemind worden!'
[15] Ik zeg: 'Kom dan nu bij Mij en lucht je hart.' Helena bedenkt zich niet langer, valt Mij om Mijn hals en bedekt Mijn borst met een stroom van vreugdetranen, liefdesverzuchtingen en kussen.
«« 9 / 153 »»
Graag willen wij u wijzen op het grote belang van aanschaf van de originele boekwerken die hier digitaal kunnen worden ingezien. Hiermee bevordert u de voortgang van de werkzaamheden m.b.t. herdrukken en uitgifte van nieuwe vertalingen, en niet te vergeten het beschikbaar houden van boeken voor een grote groep mensen die niet vertrouwd zijn met digitale communicatiemiddelen. Informatie over het bestellen van deze boeken vindt u op www.lorber.nl.