[1] IK zeg: 'Mijn lieve kinderen! Zie, het lichaam van een mens heeft verschillende ledematen en zintuigen. Maar het oor kan niet hebben, wat het oog heeft, de mond niet, wat de neus heeft, het hoofd niet, wat het hart heeft en het hart niet, wat de voeten en handen hebben. Maar als het hele lichaam gezond is, dan zijn ook alle afzonderlijke ledematen gezond. En het oog voelt zich niet ongelukkig, omdat het niet hoort, en het oor niet, omdat het niet ziet.
[2] Zo heeft ook het hoofd zich nog nooit beklaagd, omdat het verder van het hart af zit dan de longen. Want alle ledematen, van welke aard zij ook mogen zijn, genieten en leven toch vanuit één hart, dat de woning van de liefde en het leven is. En zo, Mijn kinderen, zijn ook jullie, alhoewel niet het hart zelf in de grote ordening van de dingen van God, toch medegenieters van al datgene wat uit het hart van God komt. Maar wie van jullie heel speciaal de liefde leert kennen zoals jullie nu, die zal ook door die liefde worden opgenomen!
[3] Zolang jullie uit bloed bestaan, kunnen jullie een deel van elk lichaamsdeel worden. Maar als het bloed eenmaal een voedingsbestanddeel van een of ander lichaamsdeel geworden is en ermee tot een eenheid is versmolten, kan aan het verder vloeien van zo'n verenigd bloedbestanddeel niet meer gedacht worden.
[4] Ik weet wel, dat jullie wijzen zich dikwijls verbazen over het grote voorrecht van die kleine wereld, die ze gewoonlijk de Heilige Planeet noemen, omdat haar mensen uitsluitend kinderen van de Allerhoogste zijn. Maar bedenk wel in welke vreselijke ellende ze daar hun kortstondige leven moeten doorbrengen!
[5] Honger, dorst, grote kou, dikwijls nog grotere hitte, benevens een zeer gebrekkig lichaam moeten ze daar van kind af aan verdragen. En hun lichaam is daarbij ook nog aan duizend pijnlijke ziekten en tenslotte ook nog aan een zekere, smadelijke dood onderworpen. De mens wordt daar met veel pijn geboren en zo moet hij ook weer de wereld verlaten.
[6] Tot aan zijn twaalfde jaar is de mens daar dikwijls nauwelijks tot een rijpe gedachte in staat en wordt dikwijls pas met harde hand tot een verstandig mens gevormd. Als hij nog maar halfweg is wat zijn verstand betreft, dan wordt hem al het harde juk van een aantal moeilijk in acht te nemen wetten opgelegd. Voor de overtreding daarvan wachten hem niet alleen zware en pijnlijke tijdelijke, maar zelfs zeer scherpe en onvermijdelijke eeuwige straffen!
[7] Daarnaast moet hij, om het leven van zijn toch al gebrekkige, zware lichaam in stand te houden, in het brandend zweet van zijn aangezicht, voor zijn voedsel zorgen. En hij is bij dat alles dikwijls tot op het laatste ogenblik van zijn aardse leven in voortdurende onzekerheid, of er na de smartelijke dood van zijn lichaam nog een of ander leven is. En als dat al zo is, dan is dat voor hem niet zelden verschrikkelijker ingericht en minder begerenswaardig dan zelfs een eeuwige vernietiging. Bij al deze bitterheden van het leven wordt hij echter toch door een zo buitengewone liefde voor het leven bezield, dat de dood hem niettegenstaande alle kwellingen van zijn kommervol leven toch het allerergste lijkt!
[8] Als jullie de mensen van de door jullie zogenoemde Heilige Dwaalster zo bekijkt, en bedenkt wat ze moeten doorstaan om aan hun toekomstige, weliswaar hoogste roeping te beantwoorden, zeg dan eens, als jullie je met hen vergelijken, of ze door jullie te benijden zijn? Of zouden jullie dit alles willen doorstaan om eventueel dat te worden, wat zij vanaf hun geboorte nog lang niet zijn en ook nooit kunnen worden, als ze niet voldoen aan alle moeilijke voorwaarden volgens de strenge wetten, die hun rechtstreeks onder de strengste sancties door de allerhoogste Godsgeest zijn gegeven?!'

«« 146 / 204 »»