[1] Wat de andere gebouwen van een gemeenschappelijke nederzetting betreft, die verschillen enkel van de overige, individuele woonhuizen in het feit, dat hun muren door vensters onderbroken worden; de muren zijn dus, net als bij het hoofdgebouw, ondoorzichtig. De vorm van de ramen bij de andere gebouwen van de gemeenschap is gewoonlijk die van een halve cirkel; slechts bij heel weinig gebouwen zijn ook wel helemaal ronde of zeshoekige ramen aangebracht.
[2] De daken van de nevengebouwen zijn eveneens niet zo hoog als de daken van de gewone woonhuizen, maar meer afgestompt en laag. Op enkele gebouwen van de gemeenschap hebben de daken de vorm van een koepel - en zo geeft zo’n gemeenschappelijke nederzetting toch de indruk van een behoorlijk grote stad.
[3] De buitenkant van zo’n gemeenschappelijke nederzetting is gewoonlijk omgeven door een tamelijk hoge ringmuur, waar verscheidene torens op gemaakt zijn, die voor allerlei waarnemingen dienen. In zo’n gemeenschap bevindt zich gewoonlijk ook een theater; echter niet op de manier zoals bij jullie, maar dit theater is veeleer een huis om de ervaringen, die de een of ander heeft opgedaan, visueel uit te beelden. Dit uitbeelden gebeurt op een figuratieve manier, en dan wordt er een streek, waar de uitbeelder de ervaring heeft opgedaan, waarheidsgetrouw uitgebeeld. Want er moet hier nog bij vermeld worden, dat de bewoners van deze gordel bij uitstek grote vrienden van de beeldende kunst zijn. Daarom is ook vrijwel iedere bewoner van deze gordel, op enkele sporadische uitzonderingen na, een heel bekwame schilder. Want het schilderen is daar tevens de enige manier om te schrijven; het is alleen voor iedereen verplicht gesteld, dat hij de natuur getrouw kan nabootsen.
[4] Nu jullie dit weten, zullen jullie des te gemakkelijker begrijpen op welke wijze daar het theater beoefend wordt; want het bestaat uit niets anders dan enkel goed gelukte, beeldende weergaven, die gewoonlijk helemaal in het rond worden aangebracht, waarna het hele theater er dan uitziet zoals bij jullie een groot panoramisch schilderij, waarmee een hele stad of een andere opmerkelijke streek wordt weergegeven. Alleen moeten jullie je natuurlijk zo’n panoramisch schilderij op onze gordel heel veel groter voorstellen dan zo’n schilderij bij jullie op aarde. Want zo’n theater in zo’n gemeenschap heeft op zijn minst een omvang van drie- tot vierhonderd klafter en is niet zelden vijftig klafter hoog.
[5] Jullie zouden dit gebouw misschien wel wat nader willen leren kennen. Dat zal dan ook gebeuren. - In dit theatergebouw kan men niet binnenkomen zoals bij de andere woonhuizen, maar de ingang is onder de grond. Daarom is er aan één kant van dit theatergebouw een soort vooruitspringend deel gemaakt, ongeveer zoals een zogeheten zijkapel bij jullie gebedshuizen. In deze kapel is een nis met een aanzienlijke diepte van ongeveer drie klafter uitgehold. Aan het eind van de nis is dan pas de poort aangebracht, waarvan de deuren naar buiten toe geopend kunnen worden. Van deze poort leidt dan een tamelijk brede trap naar beneden, zoals naar een kelder bij jullie, en wel ongeveer tot een diepte van zeven klafter. Aan het einde van deze trap, op het laagste punt, gaat er weldra een andere trap omhoog, waarlangs men precies in het midden van het theatergebouw weer omhoog komt.
[6] Van binnen is het theatergebouw, ongeveer drie klafter van de muur, voorzien van een zuilenrij, die ten eerste de zoldering van het theater en ook het dak ervan helpt dragen; ten tweede draagt deze zuilenrij tevens een ruime en sierlijke, van balustraden voorziene gang, ongeveer drie klafter boven de grond, vanwaar men eigenlijk het allerbeste de voorstelling kan overzien.
[7] In het midden van het theatergebouw, ruim een klafter vanaf de ingangspoort, is nog een buitengewoon sterke zuil geplaatst, die eveneens de zoldering en het dak helpt dragen, maar voor het overige van de grond tot aan de zoldering van een wenteltrap voorzien is.
[8] Achter deze zuil is nog een kleinere zuil geplaatst, die eveneens tot aan de zoldering reikt. Vanaf de grote centrale zuil, ongeveer vijf klafter van de zoldering, loopt er dan weer een gang naar de tweede zuil, van deze naar een zuil in de rij en van deze zuil weer tot aan de muur van het theatergebouw - en deze gang kan men bereiken via de reeds genoemde wenteltrap van de middelste grote zuil.
[9] Op gelijke hoogte met deze gang is dan rondom langs de hele muur van het theatergebouw een ongeveer anderhalve klafter brede gang gemaakt, die natuurlijk ook weer van een balustrade voorzien is. Deze gang wordt niet door zuilen ondersteund, maar in plaats van zuilen zijn er schuine wandsteunen als een soort schoorbalken aangebracht, die deze gang dragen.
[10] Jullie vragen: Waar dient deze gang voor? - Hij dient er alleen maar toe om aan de balustrade ervan, die aan de buitenkant van doelmatige haken voorzien is, de panoramische schildering op te hangen, dat dan gewoonlijk van deze balustrade tot op de grond reikt en dus niet zelden een hoogte van tachtig tot meer dan honderd klafter heeft.
[11] Jullie zullen weer vragen: Hoe brengt men eigenlijk zo’n groot schilderij door die niet al te grote ingangspoort naar binnen? - Dat gebeurt in stukken of stroken, waarbij iedere strook ongeveer drie klafter breed is. Deze stroken worden in de juiste volgorde naast elkaar aan de balustrade van die muurgang opgehangen en vormen dan volkomen één geheel.
[12] Wanneer ze er later weer af worden gehaald, dan worden ze opgerold en vanuit het theatergebouw naar de zogeheten theaterbibliotheek gebracht; of ook is het de uitbeelder toegestaan zo’n theaterstuk mee te nemen, met name wanneer zijn uitgebeelde ervaring geen grote bijval had geoogst.
[13] Poëtische werken hebben bij hen een grotere waarde dan in zekere zin prozaïsche. - Maar wat verstaan deze mensen onder prozäïsche en poëtische stukken? - Een prozaïsch stuk is een werkstuk, waarin een uitbeelder zijn eigen ervaringen uit het gewone leven uitbeeldt. Wanneer deze ervaringen absoluut niets uitzonderlijks en bijzonder leerzaams in zich hebben, worden ze zonder meer weer aan de uitbeelder teruggegeven, en daarbij krijgt hij de opmerking te horen, dat dergelijke voorstellingen niet in dit huis thuishoren, waar alleen zulke dingen moeten voorkomen, die de wijsheid van de menselijke geest verrijken. Blijken zulke prozaïsche werken echter uitzonderlijke taferelen te bevatten, dan worden deze taferelen opgenomen; maar het gewone wordt weer aan de uitbeelder teruggegeven. - Poëtische werken zijn echter die werkstukken, die niet vanuit het gebied van de ervaring worden gemaakt, maar enkel voortbrengselen van de eigen fantasie zijn. Zo’n stuk blijft dan gewoonlijk een behoorlijk lange tijd tentoongesteld.
[14] Waarom zijn zulke poëtische werken echter zo geliefd? - Omdat ze zeldzamer zijn, met name bij de bewoners van deze gordel; want de wijsheid is op zichzelf volstrekt arm aan vrije fantasie, aangezien het rijk van de fantasie enkel het eigendom van de scheppende liefde is. Daarom is hier bij het uitbeelden van zo’n poëtisch werk altijd de jullie bekende zinspreuk van toepassing: ‘Wanneer de groten bouwen, hebben de kleinen volop werk!’ - Zo wordt ook hier bij zo’n poëtisch werk buitengewoon veel geprofeteerd - en iedereen ontdekt er wel iets anders in, dat dan altijd stof voor een goed gesprek vormt, wat op zijn beurt weer een lievelingsbezigheid van de mensen van deze gordel is.
[15] Dat is dus het wezenlijke van zo’n theatergebouw; alleen zou een scherpzinnige criticus hierbij wellicht de vraag stellen: ‘Boven langs de muren is een gang, vanaf de gang tot aan de grond hangt een panoramisch schilderij, de muren zijn ondoorzichtig, en ook in de zoldering is nergens een opening aangebracht. Aangezien eventuele ramen kennelijk door het schilderij afgedekt moeten zijn, vragen wij de schrijver om ons in dit theatergebouw ook enig licht te geven; anders zullen wij van de schilderijen niet zoveel te zien krijgen’.
[16] Een beetje geduld maar, er zal direct licht genoeg komen. - Reeds bij jullie op aarde bestaat er een speciale manier om bepaalde theaterdecoraties te schilderen. Kijk, iets dergelijks is hier ook het geval; maar het schilderen bestaat hier niet uit een soort theatraal prutswerk. Deze theater-schilderkunst houdt hier in, dat het schilderij met een soort zelf oplichtende kleuren wordt uitgebeeld. Deze kleuren zijn tegelijkertijd de meest levendige en duurzame; want iedere kleur op de zon, die geen eigen licht heeft, dooft weldra uit; maar wanneer ze een eigen licht heeft, draagt ze in zekere zin in zichzelf het wapen om daarmee tegen het vernietigende invallen van licht van buitenaf te strijden.
[17] Kijk, dat is de verlichting van zo’n theaterstuk. En het theater heeft dus wel ramen, maar deze dienen er alleen maar voor om te zien bij het in gereedheid brengen van een werkstuk. Wanneer het werkstuk echter opgesteld is, worden alle ramen zorgvuldig afgesloten om de bekoring van zo’n schilderij toch maar door geen enkele andere lichtstraal nadelig te laten beïnvloeden.
[18] Hoewel al deze kleuren op de zon niet zo moeilijk te bewerken zijn, is er toch veel oefening voor nodig om daar zodanig mee te kunnen schilderen, dat overal, zoals jullie plegen te zeggen, schaduw en licht in de juiste verhouding verdeeld worden. Met kleuren die niet zelf oplichten is de schaduwwerking natuurlijk wel veel gemakkelijker te bewerkstelligen; maar met zelf oplichtende kleuren is dat aan niet onbelangrijke moeilijkheden onderhevig. Maar met name de gemeenschapsschilders van onze gordel beheersen dat zozeer, dat het voor hen gemakkelijk is om zo’n heel panoramisch schilderij in het verloop van een jaar, gemeten naar jullie tijdrekening, te vervaardigen.
[19] Maar opdat jullie je een kleine voorstelling kunnen maken van hoe dat schilderen plaats vindt, maak Ik jullie opmerkzaam op een manier van schilderen op jullie aarde, die veel overeenkomst vertoont met dit soort lichtschilderen op onze zonnegordel. Deze manier van schilderen is het zogenoemde porceleinschilderen, waarbij ook met kleuren geschilderd wordt, die in hun ruwe toestand dof en saai lijken. Pas wanneer zo’n beschilderd stuk serviesgoed echter in de gloeiende hitte komt, komen daarop dan de mooiste kleuren tevoorschijn.
[20] Kijk, zo worden ook deze theaterstukken geschilderd. Als de stroken geschilderd zijn, worden ze bedekt met een soort lak. Als dat gebeurd is, dan beginnen de kleuren pas als het ware levend tevoorschijn te komen, wat gebeurt onder dwang van het overal vrij aanwezige zonlicht, dat door deze oorspronkelijk doffe kleuren wordt opgezogen en dan voor altijd heel levendig bewaard wordt.
[21] Dat is dus alles wat er speciaal opgemerkt kan worden aan zo’n gemeenschapstheater.
[22] Wat de andere gebouwen van zo’n gemeenschappelijke nederzetting betreft, die dienen enerzijds tot woningen voor de wijsheidsleraren, voor een deel echter ook voor verzamelingen van allerlei gedenkwaardige dingen en kleinere schilderijen.
[23] Dat deze gemeenschapsgebouwen gewoonlijk in een langgerekte cirkel rond het hoofdgebouw geplaatst zijn, is het enige wat we hierover nog moeten opmerken. En dat zulke gemeenschappen gewoonlijk bij de oevers van kleine meren en op de hoogvlakte ook bij de oevers van grote rivieren worden gebouwd, kan ook nog opgemerkt worden.
[24] Voor de zuidelijke gordel hoeven jullie je dit allemaal alleen maar meer afgerond en ook iets groter voor te stellen, dan hebben jullie alles wat ook de zuidelijke gordel in dit opzicht bevat.
[25] De volgende keer zullen wij overgaan naar het grondgebruik van deze twee gordels; en voor vandaag kunnen we het dus weer genoeg laten zijn!

«« 28 / 74 »»