[1] Op de gebergten, die zich in de buurt van grote minerale bronnen of zelfs vuurspuwende bergen bevinden, groeien dikwijls in zeer korte tijd hele bossen van de zogenaamde ‘bliksemende bomen’. Deze bossen zijn van nature niet duurzaam; hun levensduur is hoogstens drie jaar. Maar deze drie jaren zijn met name voor de in de buurt wonende bewoners erg lastig, zo niet nadelig; ten eerste omdat gedurende de tijd dat de bomen er zijn zo’n gebied niet zonder levensgevaar gepasseerd kan worden; ten tweede echter, omdat de zeer trillingsgevoelige lucht van deze planeet zó vervuld wordt van het onophoudelijke geknal van de bomen, dat bijna niemand in de nabijheid van zo’n bos het geluid van zijn eigen stem kan horen.
[2] Nu zullen jullie vragen: Zijn deze bomen dan echt plantaardig? Nee, dat zijn ze niet, maar ze zijn, zoals jullie in jullie kunsttaal plegen te zeggen, helemaal ‘elektroplastisch’. Wanneer zich namelijk in het genoemde gebied door grote minerale bronnen of door vuurspuwende bergen een buitengewoon grote hoeveelheid elektriciteit ontwikkelt, waarbij jullie op jullie aarde geen idee kunnen hebben van de rijkdom ervan, trekt de in de lucht hangende elektriciteit de aan haar verwante minerale atoomdeeltjes uit de grond en uit de lucht samen; door deze activiteit ontstaan er heel snel zichtbare bolletjes en ook haakjes, die aan elkaar gaan hangen en dan op het gedeelte van de bodem vallen, waar ze het meest naartoe worden getrokken. Door zulke elektriciteit ontstaan er weldra hele stammen boven de grond met op diverse manieren gevormde, knoestige takken. Deze takken trekken dan nog meer elektriciteit naar zich toe en laten het overschot van wat ze kunnen bevatten weldra weer bliksemend en knallend weer gaan.
[3] Dat duurt gewoonlijk net zolang, tot een vuurspuwende berg in de buurt tot rust is gekomen, of tot in het algemeen de rijkdom aan elektriciteit in een gebied weer met de algemene elektriciteit in evenwicht is gekomen. Als dat gebeurd is, is er ook maar een zacht windje nodig, waardoor het hele bos als een stofwolk van zijn standplaats wordt opgetild en over het land verstrooid. En dat is dan ook het einde van zo’n bos.
[4] Hebben de bewoners ook nog enig voordeel van zo’n natuurproduct? - O ja, en geen gering voordeel. Ze wachten heel zorgvuldig het moment af, dat de bomen van zo’n bos hun elektriciteit steeds meer beginnen te verliezen. - Als dat het geval is, komen ze heel behoedzaam dichter bij het bos, nemen manden met zich mee en tamelijk lange, van punten voorziene stokken en aan lange stelen bevestigde schoppen. Met de stokken strijken ze eerst zo’n boom en onderzoeken, of er nog elektrische activiteit in aanwezig is. Als dat zo is, wordt zo’n boom net zolang met dergelijke stokken bestookt, tot daardoor alle elektriciteit eruit geweken is. Is dat het geval, dan beginnen ze de knoestige takken met de schoppen los te steken en tenslotte de hele boom in hun manden te bergen. Deze massa ziet er dan ongeveer net zo uit als lava-as van jullie vuurspuwende bergen, en is ontegenzeglijk de allerbeste mest voor hun velden. - Maar dat is ook wel het hele gebruik van deze boom.
[5] Nu zullen jullie zeggen: Waarom zijn er bij ons niet dergelijke verschijnselen? - Ik zeg jullie: Ten eerste is jullie aarde bij lange na niet zo rijk aan elektriciteit als de planeet Miron, en ten tweede kennen jullie de verschijnselen van jullie aardbodem en evenzo de werkingen van de elektriciteit nog veel te weinig om op goede gronden te kunnen zeggen: Waarom komen dergelijke verschijnselen op onze planeet niet voor? - Laat iemand maar eens naar de Midden-Afrikaanse streken gaan, of nog andere streken onder de evenaar, dan zal hij weldra op de meest uitzonderlijke, op hersenschimmen lijkende elektroplastische voorwerpen stoten. Maar toch is er verschil tussen de elektroplastiek van jullie aarde en die van deze planeet. Want wat bij jullie slechts op kleine schaal gebeurt, gebeurt daar in een zodanig reusachtige omvang, dat de verhouding ongeveer één op een- à tweeduizend is.
[6] Hiermee zijn we dus ook met deze opmerkelijke boom klaar, en we zullen nog slechts één gewas noemen. Dit gewas wordt daar de ‘bellenboom’ genoemd. Deze boom groeit gewoonlijk heel groot langs de oevers van de meren, die zoals jullie weten niet al te uitgestrekt zijn. De boom heeft de volgende gedaante: Aan een dertig klafter hoge en drie klafter dikke stam met een tamelijk gladde bast bevinden zich ongeveer drie enigszins naar boven toe lopende, maar overigens rechte rijen takken; bovenaan schieten er een groot aantal van zulke rechte takken in alle richtingen uit de stam. Aan het eind van iedere tak is een soort trechter gevormd, waar zich een uitmonding bevindt van een klein kanaaltje, dat door de hele tak en ook door de hele boom loopt. Ook deze boom is meer een soort zwam dan een echte boom, omdat hij geen wortels, maar enkel een stompe, kegelvormige steel in de aarde heeft.
[7] Nu is de vraag: Waarom wordt deze boom de ‘bellenboom) genoemd? - Kijk, bij de bekende uitmondingen van de takken druppelt een kleverig soort sap door de buisjes naar buiten, en wel gedurende een bepaalde tijd; daarna droogt het sap in het inwendige van deze zwamboom op en lost op in een soort gas, waarbij dit oplossen ook hier teweeggebracht wordt door de grote activiteit van de ruimschoots aanwezige elektriciteit. - Omdat het sap zich in de trechtervormige uitmondingen van de takken heeft opgehoopt en zich meer elastisch verdicht heeft, kan het niet opgelost worden, maar verhindert zodoende dat het in het inwendige van de boom ontwikkelde gas vrij naar buiten stroomt.
[8] Wat voor gemakkelijk te begrijpen verschijnsel treedt er dan op? - Hetzelfde als jullie zelf als kinderen al vaak spelend met zeepsop hebben gedaan. Namelijk: Het gas komt uit het buisje achter het elastisch kleverige sap in de trechtervormige uitmonding van de tak, tilt het op en blaast het vervolgens niet zelden op tot een ballon van verscheidene klafter doorsnee. Als de bewoners dat bij een boom opmerken, haasten ze zich er met stevige touwen naartoe, trekken of binden zo’n ballon bij de uitmonding van de tak stevig samen en snijden hem in dichtgebonden toestand van de tak. Wanneer het materiaal dan volkomen gedroogd is en de juiste elasticiteit heeft verkregen, maken ze de touwen weer los en verkrijgen zodoende de mooiste en meest duurzame buidels en zakken, waarin ze alles kunnen bewaren. Want zo’n blaas is in rijpe toestand nog veel houdbaarder dan jullie gummi blazen en is zo taai, dat hij zelfs met zeer scherp gereedschap niet gemakkelijk stukgesneden kan worden.
[9] De boom zelf wordt daarna eveneens naar huis gebracht en daar als brandbaar materiaal bij uitstek beschouwd; ten eerste omdat het materiaal ervan in gedroogde toestand vrijwel louter hars is; ten tweede omdat zich bij het verbranden van de materie van deze boom een heel aangename geur ontwikkelt, waar de bewoners van deze planeet buitengewoon veel van houden; en ten derde omdat de vlam van de materie van deze boom mooi lichtgroen is en er bij het verbranden bovendien maar heel weinig rook ontwikkeld wordt.
[10] Dit zijn dus de meest bijzondere gewassen van deze planeet, die nergens anders voorkomen. – Ter wille van de beknoptheid zullen we ons de volgende keer dus direct naar het nog wonderbaarlijker dierenrijk wenden.

«« 56 / 74 »»