[1] IK roep echter de engel en terwille van de gasten en leerlingen zeg Ik hardop tegen hem: "Er bevindt zich op zee een tamelijk groot gesloten schip met twintig mannen en vrouwen, de acht schippers niet meegerekend, in grote nood. Het schip lag toen de storm opstak aan de andere oever niet ver van Genezareth gemeerd, maar toen de storm draaide en in kracht toenam, sloeg deze het voor de afvaart gereedliggende schip los van de oever en dreef het met onweerstaanbare kracht naar volle zee. De schippers en de reizigers deden wat ze konden en gingen daarbij vrijwel tot het eind van hun krachten om niet ten onder te gaan. Nu staan ze op het punt door de zee verzwolgen te worden. Sta dus op en red hen, -maar niet op een voor hen te onbegrijpelijke manier! Maak een boot los en vaar als een bedreven loods het in nood zijnde schip te hulp en breng het hierheen, want het schip was toch al voor Caesarea Philippi bestemd!"
[2] Na Mijn woorden verlaat de engelogenblikkelijk ons gezelschap, maakt een boot los -die vol met water stond, maar dat had Raphaël al gauw tot de laatste druppel over boord -en voer daarop als een pijl zo snel de geweldige orkaan tegemoet en bereikte in een paar ogenblikken het in nood verkerende schip.
[3] Als de erg IN NOOD VERKERENDEN de loods zien, vallen zij op hun knieën, danken God en zeggen: "O, dit is geen normale loods! Het is een echte engel, die God in antwoord op ons gebed gezonden heeft om ons te redden! Hij zal ons allen zeker redden!"
[4] RAPHAËL vraagt hen voor de schijn: "Waar wilt u heen bij deze storm?"
[5] De IN NOOD VERKERENDEN zeggen: "Wij wilden naar Caesarea Philippi, maar pas na de storm! De storm sloeg het schip echter weg van de oever en dreef ons met grote kracht hierheen. Wij weten niet waar wij ons bevinden, want door de dichte regen zien wij aan geen enkele kant een oever die ons bekend voorkomt. Moeten we nog ver om ons doel te bereiken?"
[6] RAPHAËL zegt: "Met deze wind niet, maar omdat de regen en de storm zeker nog een klein half uur kunnen aanhouden en u eerst nog de hoge branding doormoet, waar u reddeloos verloren zou zijn, kwam ik, de ervarenste en moedigste loods, om u en uw schip in veiligheid te brengen. -Staat er veel water in het schip?"
[7] De SCHIPPERS zeggen: "Behoorlijk wat!"
[8] Maar na een paar tellen is het in hun schip binnengedrongen water tot de laatste druppel verdwenen en de schippers zeggen tegen de vriendelijke loods: "Maar dat is toch wel heel merkwaardig! Kijk eens, nobele jonge loods, wij vergisten ons zoëven, er is geen druppel water in ons goed overkapte schip gedrongen! Eerst meenden wij vreemd genoeg wel water in ons schip te ontdekken, maar dat zal wel een vergissing geweest zijn ten gevolge van onze begrijpelijke angst, want nu ontdekken we nergens ook maar een druppel water, wat toch echt wel wat merkwaardig is. Ja, ja, alles wat de Heer doet, is altijd wel een wonder, maar het is toch wel wat vreemd dat nu bij deze regenvloed geen druppel water in onze overdekte boot te vinden is en uw open boot nauwelijks nat is!"
[9] Dan zeggen de REIZIGERS tegen de groep schippers: "Praat toch niet zoveel voor niets! Dit is toch overduidelijk Gods genade, waarvoor wij Hém allereerst een zeer welgevallig dankoffer moeten brengen en de jonge, moedige loods is een hémelse loods! Zie eens hoe de regen nog bij bakken uit de hemel valt en om ons heen de golven als bergen oprijzen, terwijl ons schip evenals zijn boot zo rustig voortzweven alsof de zee zo glad is als een spiegel en noch op ons schip, noch op zijn boot valt ook maar één regendruppel! Ook de bliksems suizen en knallen als vrolijke eendagsvliegen om ons heen en geen van de blinkende en krakende brengers van de dood doet ons wat! Kijk, dat is een genade, een door ons allen geheelonverdiende genade van boven!"
[10] De SCHIPPERS zeggen tegen de reizigers: "Ja, ja - dat is zo. Het is een wonder, het is een echte genade van boven! Wij zijn gered! Kijk daar! Wij zien de oever al heel dichtbij! Een groot aantal mensen staat ondanks de geweldige regen aan de oever en kijk, allen zwaaien ons al een heel vriendelijk welkom toe! O God en Heer! Hoe groot en heerlijk bent U ook in de storm voor diegenen die U steeds hebben geëerd en geprezen en U steeds met vreugde het voorgeschreven offer hebben gebracht! Eeuwige eer zij Uw heilige naam alleen!"
[11] Na deze woorden stevenen zij langzaam naar de oever en Ik gebied nu in 't geheim de storm zich in te houden en geheel op te houden.
[12] En snel houdt alles op en het wordt zo rustig alsof er nooit een storm was geweest. Het schip bereikt gemakkelijk de oever en de reizigers worden aan land gezet.
[13] Als de reizigers aan land komen, kent hun verbazing geen grenzen bij alles wat ze daar zien.
[14] Van de storm en de wolkbreuk is niets meer te bekennen, het oppervlak van de zee is zo glad als een spiegel en de hemel is wolkeloos, slechts heel kleine schapenwolkjes tooien hier en daar in het roze licht de blauwe achtergrond van de hemel. Want de zon is reeds achter de bergen verdwenen en heeft op de aarde, daar waar wij ons bevonden, slechts een heerlijke avondschemering als avondgroet achtergelaten.
[15] De oever waar de reizigers aan land komen is helemaal kurkdroog. Alle bij Mij aanwezige gasten zien er erg opgewekt en vriendelijk uit en onze oude Marcus ontvangt hen uitermate vriendelijk en vraagt ook meteen of ze soms iets willen drinken of eten, omdat deze stormachtige overtocht hen wel zeer vermoeid zal hebben.
[16] Kortom, dat heeft zo'n weldadige invloed op de reizigers, dat zij van pure verbazing vrijwel helemaal niets horen of zien van wat er om hen heen gebeurt.

«« 189 / 246 »»