[1] "Weliswaar zal men hier en daar zeggen en oordelen: Ja, ja, het is nu wel mooi om over de deugd der vrijgevigheid te preken en de gierigheid als een afschuwelijke zonde voor te stellen, maar wie kan er eigenlijk wat aan doen, dat de ene mens in zichzelf een overwegende drang tot overvloedige vrijgevigheid heeft en een ander daarentegen ontzettend gierig is?! Bij beiden hangt het af van hun innerlijke liefde, waar het een uiterlijk verschijnsel van is. Daaruit ontspruit voor elk van hen een zaligmakend gevoel, dat zowel de een als de ander voor zichzelf houdt. De eerste zou echter treurig worden als zijn bezit niet overvloedig genoeg is om zijn arme medemensen gelukkig te maken en de tweede wordt treurig als hij niet zoveel ontvangt als hij wenst -maar zelfs verliest! Het is toch zo dat dit alles al oorspronkelijk in de aard van de mens aanwezig is en daarom kan er toch eigenlijk geen zonde of enige ware deugd zijn. Voor de gierigheid is de vrijgevigheid een zonde -en voor de vrijgevigheid is dat in gelijke mate de gierigheid. Kan het water er wat aan doen dat het zo'n zachte en meegaande natuur heeft en wie zou de steen kunnen verdoemen vanwege zijn hardheid?! Het water moet zo zijn als het is, en zo moet ook de steen zijn zoals hij is.
[2] Voor een deel is dat wel juist. De aard van de vrijgevige is vrijgevig te zijn en de aard van de gierigaard is het volslagen tegendeel. Maar deze zaak zit zo: leder mens komt met een aangeboren zelfzucht en gierigheid als kind ter wereld en zijn ziel bevat doorgaans nog het dierlijke element, dat erg grofstoffelijk is. Dat geldt vooral voor die zielen, die niet van boven, maar van deze aarde afkomstig zijn. Maar ook de zielen die van de sterren op deze aarde komen, zijn niet helemaal vrij van dit element.
[3] Als de mens nu in dit dierlijke element wordt opgevoed, wordt dit steeds meer en meer zijn levensbasis, dat wil zeggen: zijn liefde. Maar omdat deze basis dierlijk is, blijft de mens dan ook een verscheurend dier en bezit niets menselijks, behalve de armzalige gestalte, het vermogen om te spreken en, als gevolg van de bouw van het logische geheugen, een ordelijk begripsvermogen, dat echter steeds meer door het dierlijke element wordt aangezet tot lage handelingen. Het kan daardoor slechts dat als goed en zaligmakend zien, wat het pure, dierlijke element wil.
[4] Als iemand nu dus wil beweren dat er eigenlijk naar waarheid geen deugd en dus ook geen zonde zou zijn en dat het erg onrechtvaardig is om de gierigheid tegenover de vrijgevigheid te verdoemen, dan moet men hem maar eens op deze uitleg van Mij wijzen. Laat hij die eens bestuderen en goed overwegen!
[5] Als een tuinman twee vruchtbomen in zijn tuin zet en ze naar behoren verzorgt, -zal het hem dan niets doen, als alleen de ene boom vruchten draagt, maar de andere, die van hetzelfde ras is en in dezelfde grond staat, dezelfde regen en dauw, dezelfde lucht en hetzelfde licht als voedsel heeft, helemaal geen vruchten, ja zelfs geen voldoende blad draagt om schaduw te geven? Dan zal de oordeelkundige tuinman zeggen: 'Dat is een ontaarde, zieke boom, die alle sappen voor zichzelf gebruikt. Wij zullen eens zien of hij niet te helpen is!' Dan probeert de tuinman alle hem bekende, doeltreffende middelen en als al deze middelen tenslotte niets helpen, zal hij de onvruchtbare, ontaarde boom rooien en op diens plaats een andere zetten.
[6] Een gierig en zelfzuchtig mens is derhalve een mens die zichzelf innerlijk heeft ontaard en geen levensvruchten kan geven, omdat hij alles voor zichzelf gebruikt.
[7] In tegenstelling daarmee is een vrijgevig mens alleen al dáárom in de juiste levensorde, omdat hij naar buiten toe rijkelijk vruchten draagt.
[8] Een boom kan er echter niets aan doen of hij wel of geen vruchten draagt, want hij vormt zichzelf niet, maar de in zijn organisme opstijgende geesten uit het onder het oordeel liggende rijk der natuur vormen hem door hun kracht en door de in hén aanwezige zeer eenvoudige en daardoor ook beperkte intelligentie. De mens staat echter op het punt zich door de onbeperkte intelligentie van zijn ziel zelf te vormen en zich te veranderen in een boom die zeer rijkelijk levensvruchten draagt.
[9] Pas wanneer hij dat doet, en daar heeft hij alle middelen voor, zal hij een waar mens in de echte, eeuwige orde van God worden. Doet hij dat echter niet, dan blijft hij een dier, dat als zodanig geen leven in zich heeft en ook geen leven door goede en liefderijke werken aan een naaste kan overdragen.
[10] Daarom zijn de nu geredde, Perzische Joden reeds heel goed geordende mensen en het is nu gemakkelijk hun een hogere wijsheid bij te brengen. Want als een lamp zo vololie is dat hij rijkelijk begint over te lopen en hij heeft daarbij een goedgeplaatste en sterke levenspit, behoeft men de pit slechts aan te steken en dan straalt de gehele lamp van licht en zal alles om zich heen in een grote kring prachtig helder verlichten!
[11] En deze Perzische Joden met hun vrouwen, die sommigen van hen hebben meegenomen, zijn reeds zulke goedgevulde lampen. Daarom zal er niet veel voor nodig zijn aleer zij allen vollicht zijn!"
[12] CYRENIUS zegt dan: "Heer, dit is voor de mensheid toch weer een heel belangrijke lering, die goed opgeschreven zou moeten worden en tot aan het einde der wereld zou moeten blijven bestaan!"
[13] IK zeg: " Je zorg daarvoor is terecht en Ik heb er daarom voor gezorgd dat het belangrijkste al op je rollen is opgeschreven. Maar voor het leven heeft zo'n geschrift net zo veel nut als een dode wegwijzer dat heeft voor de wandelaar op de vele straten en dwaalwegen van deze wereld. Datgene wat ieder kan helpen en hem wijsheid, kracht en leven kan geven, wordt ieder mens onuitwisbaar in het hart geschreven en wel zo, dat dit geschrift over het eeuwige levensrecht en de in en uitwendige betrekkingen, bij elke handeling die tegen de goddelijke orde ingaat, vanzelf in het mensenhart hardop wordt voorgelezen en de ziel maant, terug te keren in de oorspronkelijke, goddelijke orde!
[14] Als de mens deze innerlijke stem volgt, zal hij meteen op de goede weg zijn. Als hij er echter geen acht op slaat, maar de razende hartstocht van zijn lichaam volgt, zal hij het ook aan zichzelf te wijten hebben als hij door het in hem zelf aanwezige, eigen gericht wordt verzwolgen. Maar nu zie Ik dat onze Perzen zich gereedmaken, daarom zullen wij hen met blijdschap verwachten!"

«« 193 / 246 »»