[1] De aarde moet een bewegende kracht in zichzelf hebben, opdat ze niet geleidelijk aan stil zal blijven staan. Dit alles moet men eerst met zijn natuurlijk oog beschouwen, voordat men dit hele bewegingssysteem van de aarde, evenals ook van alle andere hemellichamen, geestelijk kan begrijpen.
[2] Als alle verschijnselen op hemellichamen als de aarde berusten op een tegengestelde polariteit, hoe zouden ze dan ooit juist kunnen worden beoordeeld, als de beoordelaars de fundamentele sleutel ontbreekt? Daarom geef Ik hier natuurlijke en geestelijke mededelingen over de tweede of tegenovergestelde pool van de aarde, die men zuidpool noemt.
[3] Hoe komt het dat de noordelijke helft van de aarde meest uit vasteland en de zuidelijke helftmeest uitwater bestaat? Als men hierop Iet, dan is te begrijpen, dat alleen de noordpool aantrekkende kracht en de zuidpool afstotende kracht moet hebben. Door de noordpool ontvangt de aarde haar voedsel, verteert het in haar centrale organen en leidt door het afvoerkanaal het afval langs de zuidpool naar buiten.
[4] Dit afval wordt daar dan periodiek, zoals de lava uit een vulkaan, alleen dan veel vloeibaarder, naar buiten gewerkt, waar het dan op de tijden dat deze zuidelijke poolregio ontdooit door de steeds aanrollende vloedgolven wegspoelt en door de aantrekkingskracht van de noordelijke helft der aarde zo langzamerhand als materie met het vasteland wordt verenigd; dit is ook de reden dat in het zuidelijk gebied voortdurend grote luchtstromingen alsook onder en boven water stromingen in alle richtingen plaats hebben.
[5] Naar de graadmetingen der aarde begint ongeveer op de 7e graad een land, dat ongeveer hetzelfde is als wat de ouden 'terra incogni ta' noemden. Dit land is tot aan de pool op verscheidene plaatsen met water diep onderbroken en zo gelijkt dit land rondom de zuidpool op een band, die zevenvoudig is afgesneden en waarvan de stukken afzonderlijk van elkaar om een pool zijn gelegd.
[6] Dit land wordt gevormd door zeven kraters; dat is een belangrijk verschil met de noordpool, die slechts één krater heeft. De zuidpool is niet omgeven door ruwe ijs en rotsklippen zoals de noord pool; haar omgeving kan gedacht worden als bestaande uit grote, half ingedrukte kogels, die ten dele bestaan uit een zekere kalkmassa, maar merendeels uit eeuwig ijs,
[7] In het midden bevindt zich een grote krater, waarin twee spiraalvormige windingen in een grote trechter uitmonden; zes kleine, ook op ingedrukte kogels gelijkende kraters bevinden zich daaromheen, die hun mondingen in een hoornachtige bocht naar bui ten van de hoofdkrater hebben afgewend. De doorsnede van de hoofdkrater bedraagt 50 Duitse mijlen.* (* I Duitse mijl = 7,42 km.) De tussenruimten zijn gemiddeld 10 Duitse mijlen en de doorsnede van de kleinere kraters is 30 Duitse mijlen, zodat deze samen rondom een kring van 40 mijlen doorsnede vormen.
[8] Deze streek is zeer arm aan licht, want het poollicht dat men aan de noordpool ziet, komt hier maar zelden voor, omdat de lucht hier veel meer stikstof bevat dan zuurstof. Ook is het gebied zeer nevelig. Daarom is de zuidpool nog veel kouder dan de noordpool, waardoor het ijs aan de zuidpool veel hoger reikt dan aan de noordpool.
[9] De zuidpool steekt vele mijlen boven de zeespiegel uit. Hij ziet er daardoor als een hoge, geleidelijk stijgende, stompe berg uit en geeft de aarde meer de vorm van een peer** (**, Een nieuwe uitkomst van de wetenschap bevestigt de peervorm van de aarde bij de onderzoekingen van het laatste geofysische jaar. Deze ontdekking werd mogelijk gemaakt door de meetmethoden van een satelliet van de v.s door middel van een bijzonder radarsysteem.) dan van een appel. Voor de ronde vorm van de aarde maakt deze hoogte van nauwelijks 20 mijl niet veel uit, maar wel moet elke andere berg op aarde daartegenover een dwerg lijken.
[10] Waarom heeft de middelste krater die dubbele spiraalvormig gewonden uitmonding? Deze dubbele uitmonding, die van het middelpunt der aarde uitgaande zich steeds verwijdt, is te vergelijken met de darmen die van de maag uitgaan. Het is als het ware het hoofdkanaal, waardoor het negatief magnetisch fluïdum als een golvende vuurstroom met grote elektrische snelheid naar buiten wordt gebracht. Bereikt deze dikke dampende kracht langs de lange spiraalvormige windingen de oppervlakte, dan wordt ze ver in de regionen van de ether zichtbaar als een walmend vuilgeel vlammenlicht. Omdat deze vuurstroom naar buiten wordt gestoten in de daaraan weerstand biedende ether, wordt door dit onophoudelijk drijven langs de schroefvormige windingen de aarde gedwongen zich dagelijks om haar eigen as te draaien, welke dwang ze zelf heeft veroorzaakt. Dit is dus de werking van de hoofdkrater.
[11] Nu gaan er vanuit het middelpunt der aarde talrijke poriënachtige gangen van de hoofdkrater naar de zes nevenkraters. Deze nemen de grovere delen op, zoals bijvoorbeeld rook, die hier veel materiëler en intensiever is dan aan de noordpool en tevens worden ook de door het proces ontstane neerslag en dampen met grote kracht uitgestoten. Als dit alles in gloeiende toestand de oppervlakte heeft bereikt, dan wordt deze gloeiende massa door de bekende krateropeningen gestadig in noordelijke richting in de zee afgevoerd, waardoor een onophoudelijk koken, bruisen en dampen ontstaat. Opdat deze gloeiende massa's kunnen terugstromen naar de noordpool, hebben deze kraters de reeds eerdergenoemde hoornachtige buiging.
[12] Wat is de praktische werking van dit alles?
[13] Om dit te begrijpen dient een klein voorbeeld. Door het ontsteken van het kruit in een raket vormt de uitstromende lucht een zich steeds verlengende zuil en als die lucht voortdurend uit de raket zou stromen, zou de raket ook steeds maar door opstijgen. De aarde nu is zo'n steeds maar doorvliegende raket. Om dit te begrijpen moet men weten dat Ik de aarde zo heb opgesteld, dat zij niet harmoniërend met de zonne-equator staat, maar deze min of meer schuin doorsnijdt.
[14] Ook de zon heeft evenals de andere hemellichamen haarpositieve en negatieve pool, die ook precies hetzelfde werkt. Daardoor stromen uit de zonnekrater, die natuurlijk groter is, ook voortdurend soortgelijke stoffen als uit de aarde. Als deze twee uitstromingen elkaar nu in etherische wisselwerking ontmoeten, dan moet de zwakkere meegeven.
[15] De uit de zes kraters uitgedreven etherstroom stoot dan tegen die van de zon en ten eerste blijft de aarde daardoor op de juiste afstand van de zon. Ten tweede, omdat door de rotatie van de aarde de zes kraters om beurten onder de grote zonne etherstroom geraken, wordt daardoor de draaiing van de aarde door de zon gereguleerd en heeft deze een golvende beweging.
[16] Dit gebeurt daarom, opdat de aarde zich niet te ver van de zon zal verwijderen, noch haar te dicht zal naderen; want als de stroom van de aardkrater regelmatig tegen de zonnestroom stoot, wordt de aarde verder van de zon afgeduwd; maar is door de rotatie der aarde de stroomzuil uit de aardkrater de stroomzuil van de zon gepasseerd, dan valt de aarde weer zo lang naar de zon terug tot de stroomzuil van de tweede krater de zonnestroom weer vijandig tegemoet komt.
[17] Ik heb de ene pool evenveel aantrekkingskracht als de andere afstotende krachtgegeven, zodat zo'n hemellichaam in een niette verbreken slingerbeweging zijn baan ordelijk doorloopt.
[18] Nu nog een korte, geestelijke blik.
[19] Zoals de noordpool in de bovenzinnelijke sfeer doorvredelievende, deemoedige geesten wordt gevormd, zo wordt de zuidpool gevormd door geesten, die juist het tegenovergestelde zijn.
[20] Op de noordpool is alles steil en vol spitsen. Deze situatie lijkt op een mens, die zijn armen ver uitstrekt, om alles met liefde te omvatten en tot zich te trekken. De zuidpool daarentegen is overal knobbelvormig opgeblazen en lijkt zeer op de hoogmoed en eigenliefde, die zich bolvormig opblaast en voor niemand toegankelijk wil zijn. Ook het vuur uit het hoofdkanaal is niets anders dan het uitbreken van schuimende hoogmoed van de daarheen verbannen geesten, die echter steeds door een sterke engelgeest in toom wordt gehouden.
[21] Nog een nawoord ter nadere verlichting van donkere hoeken van de zuidpool.
[22] Wat de aantrekkende krachten betreft, deze komen overeen met de liefde, die steeds naar liefdevolle vereniging verlangt en wat ze eenmaal heeft gegrepen niet meer loslaat, maar dit geheel en al zacht maakt als de liefde zelf, om daardoor tot de meest innige vereniging in staat te zijn.
[23] Dat dit zo is kan men zien aan een liefhebbend paar. Deze drukken zich zo lang en dicht tegen elkaar als mogelijk is en zou er tussen hen geen materie als huid, vlees en beenderen zijn, dan zouden die twee geliefden zich tot één punt verenigen; en als geliefden geestelijk geheel aan elkaar gelijk zouden zijn, zou die eenwording streven naar nog grotere intimiteit. Daarom zijn door Mij wijze grenzen gesteld in alles en iedereen, opdat ondanks alle liefde toch de ene individualiteit zich nooit teveel met de ander zal verstrengelen -en deze grenzen zijn de afstotende krachten in alles en iedereen. Daarom worden zelfs bij de engelen in de meest deemoedige hoogste hemel der onschuld in hun grote liefde wisselingen van toestand toegelaten, om hun individualiteit constant te behouden; zij hebben geestelijk een gesteldheid, die overeenkomt met ontspanning en moe worden na een geslachtsdaad. En zou dit alles niet volgens Mijn eeuwige orde zo zijn gesteld, dan zou tenslotte alle vlees en alle geest te gronde gaan; want de liefde op zichzelf zou geen doel en geen maat hebben. Dit alles zat pas bij latere onthullingen van de geestelijke wereld, de hemel en de hel volkomen duidelijk en helder worden getoond, namelijk wanneer allen reeds dieper in zichzelf zullen zijn gedrongen, dat wil zeggen: tot in het centrum van hun leven uit Mij.

«« 12 / 39 »»