[1] Kijk eens opmerkzaam naar de zon. Wie kan er bepalen hoe ver haarstralen uiteindelijk reiken? Stel de leeftijd van de zon op meer dan honderdduizend deciljoen jaren. In deze voor jullie onvoorstelbaar lange periode heeft de zon haar stralen voortdurend in de oneindige ruimte gezonden, zodat er nu nog stralen, die het eerst van haar uitgingen, op weg zijn in de verre oneindigheid. Maar er zijn ook ontelbare stralen tot haar teruggekeerd vanaf de punten waar ze opgevangen werden. Het fenomeen van de verzamelpunten is beter te begrijpen, wanneer men inziet, dat de dagelijks schijnende zon steeds verkondigt: 'Zie, zo lang al zend ik mijn stralen uit in de oneindigheid en toch is mijn licht gedurende deze voor mensen onvoorstelbaar lange tijd niet zwakker geworden!'
[2] Hier kan gevraagd worden: 'Hoe zal de zon dan die stralen weer terugkrijgen, die sinds haar eerste periode van ontstaan nog steeds de oneindige ruimte ingaan ?'
[3] Ik zeg: al verwijderen deze stralen zich zelfs nog deciljoen maal verder, toch zullen ze eens genoodzaakt zijn terug te keren. Als compensatie van het feit dat de zon de door haar uitgezonden stralen slechts schaars terugontvangt, is zij zelf een verzamelpunt. Als zodanig neemt ze de stralen van miljarden andere zonnen op, intensiveert die en geeft die dan weer in dichte massa's af.
[4] Als men hier rekening mee houdt, dan is gemakkelijk aan te voelen hoe Ik van oneindigheid tot oneindigheid vorm heb gegeven aan het licht en het heb beheerd, zodat zelfs het kleinste atoom niet nutteloos in de eindeloze ether van de oneindigheid rondzwerft. Waar de stralen van twee zonnen elkaar in de grote tussenruimte ontmoeten, worden deze uitgaande stralen langzamerhand voor elkaar tot wederzijds opnamepunt.
[5] Want de uitgaande straal is, hoewel ook nog zo subtiel, toch iets materieels, omdat hij in tijd en ruimte bestaat.
[6] Wanneer de stralen van twee zonnen elkaar ontmoeten, zij n ze natuurlijk van dezelfde polariteit. Gelijke polen stoten elkaar af, dus ze zullen elkaar terugstoten.
[7] Wat gebeurt er echter wanneer de stralen van verschillende zonnen uit alle mogelijke richtingen komend elkaar ontmoeten in een nagenoeg van al deze zonnen even ververwijderde tussenruimte? Op deze plaats ontstaat een stralenconflict, omdat een deel van de stralen het andere deel recht doorsnijdt.
[8] De kruising van stralen moet men zich zo voorstellen, dat wanneer je veel van zulke kruisen op elkaar zou hebben gelegd, er vanuit het middelpunt heel veel uitgaande stralen zichtbaar zouden worden. Deze doorlopende stralen neutraliseren de polariteit natuurlijk, en hinderen de andere hen dwars kruisende stralen, zodra zij weer terug zouden willen gaan. Daardoor ontstaat hier mettertijd een glanzende kluwen van licht, die met het voortduren van deze opeenhoping van stralen een soort dichtheid als van een fijne nevel krijgt, waardoor hij steeds zwaarder wordt.
[9] Nu hangt het hiervan af, -daar de zonnen zich evenals de planeten om een ander centraal lichaam bewegen -welke zon op haar weg in de nabijheid van deze lichtbundel komt; het gevolg is, dat ze deze lichtmassa binnen haar gebied trekt en in zich opneemt. Dit is de feitelijke wijze van ontstaan van de kometen.
[10] Hoe komt het nu dat zulke kometen blijven voortbestaan en niet helemaal door de betreffende zon worden verteerd?
[11] De reden schuilt in de eerder genoemde neutralisering der stralen. Door het verliezen van hun lading nemen de opeengehoopte stralen een negatief karakter aan en vormen tegenover de zon een tegenovergestelde pool. Een zodanige pool is door de eeuwige wet van Mijn orde in staat de positief polaire zonnestralen op te nemen, ze te neutraliseren en ze als eigen voedsel te gebruiken
[12] Dat een komeet iets dergelijks doet, bewijst de hem omgevende vaak zeer uitgestrekte dampkring, welke zich gewoonlijk aan de van de zon afgewende kant uitstrekt in een lange staart. Deze staart is niets anders dan een vertraging van de van de zon uitgaande stralen. Ze worden door de negatieve polariteit in hun oorspronkelijke snelheid geremd en worden, doordat ze terug gaan naar het lichaam dat hen aantrekt, als een buitengewoon tere damp zichtbaar.
[13] Kijk, hiermee heeft de zon een nieuwe kostganger erbij gekregen die vele van haar stralen zal verteren, totdat hij tenslotte een planetaire dichtheid krijgt. Wanneer hij die eenmaal heeft bereikt, dan geeft hij, doordat zijn centrum zwaar is geworden, zonder schade aan eigen vastheid aan de zon haar stralen overvloedig terug. Want hij neemt tijdens zijn planetaire reis niet alleen de stralen van de zon, in wiens gebied hij zich bevindt op, maar zuigt ook de stralen van andere zonnelichamen in massa's aan en leidt ze dan in zekere zin naar zijn moeder toe.
[14] Nu zal men vragen: ' Wat heeft onze kleine vlieg met deze kometenvorming en met de terugzending der zonnestralen te maken? Heb nog even geduld en we zullen haar achter het grote bruisen van een nieuw ontstaan hemellichaam laten komen aanzoemen! Eerst moeten we nog een vluchtige blik op de zonnestralen werpen om te zien wat nu eigenlijk deze van de zon uitgaande lichtdeeltjes, die geen gewicht hebben, zijn.
[15] Deze uitgaande lichtatomen zijn het eerste stadium en de ontstaansbasis van de lichtdiertjes, die jullie reeds bekend zijn. De opeenhoping van zulke atomen die de zonnestralen uitmaken, en die later een planeetkluwen worden, zijn ook tegelijk opeenhopingen van dierlijk leven in zo'n planeetkluwen. Het dierlijk leven uit zich tweevoudig en wel eerst in een negatief leven, namelijk het plantenleven. Wanneer dit leven eenmaal voldoende is verzadigd en niet meer in staat is het aanwezige polaire leven in zich op te nemen, dan vormt zich een positief polair leven dat door de oververzadiging van het negatieve leven voldoende voedsel voor zichzelf heeft.
[16] Hoe uit zich nu het eerste positief polaire leven?
[17] Neem een microscoop en bekijk de rottende plantenresten in een waterdruppel of het sap van uitgeperste planten. Je zult tot je verbazing hele legers kleine diertjes waarnemen. Uit deze verklaring wordt duidelijk hoe de negatieve levenspool omkeert en in positief polair leven overgaat.
[18] Wanneer het dierlijk leven zich begint te vormen kan het nergens meer blijven steken, maar begint geleidelijk aan zijn terugweg naar het oercentrum van alle leven!
[19] In overeenstemming met de eeuwige orde wordt overal een trapsgewijze opklimming in acht genomen, waardoor een steeds meer volmaakte en grotere verdichting van het leven wordt bereikt. Evenals de terugkerende stralen die ook steeds intensiever worden naarmate ze hun oorspronkelijke uitgangspunt naderen verzamelt ook het leven zich in steeds dichtere vormen, totdat het tot zijn eeuwige oorsprong terugkeert. Wat is dus het eerstvolgende stadium waarin dit eerste positief polaire leven zich consolideert?
[20] Nu laten we de vlieg optreden! Zie, zij is het eerste diertje, waarmee een nieuw ontstane planeet wordt bevolkt; want zoals jullie weten neemt dit diertje zulk voedsel tot zich, waardoor een triljoenvoudig leven in hem tot één leven wordt! Ik voeg hier nog aan toe, dat één enkele vlieg als verzamelpunt van het leven belangrijker is dan de hele reeds eerder gevormde opeengepakte planetenkluwen. Zo zal men dan ook inzien hoe ver het leven zelf reeds in een eerste vonkje boven de uiterlijke materie is verheven en hoeveel het leven van een enkele mens hoger staat dan alle zonnen en planeten van een hele hulsglobe* (* Hulsgloben zijn die onmetelijk grote scheppingseenheden, waaruit de hele schepping is opgebouwd, met een oercentrale zon als middelpunt.) te samen.
[21] Daarom zal het ook niet moeilijk te begrijpen zijn waarom Ik, als het oerleven van alle leven, als Vader en Verlosser naar de aarde ben gekomen en daar de mensen tot Mijn kinderen heb gemaakt en hun een weg heb bereid naar Mijn hart.

«« 22 / 39 »»