[1] Bovendien is een gletscherberg als de Grossglockner een voortdurende liefdeprediker en wijsheidsprofeet. Hoe kan men een berg echter liefde en wijsheid horen prediken? Er bestaat op de hele wereld niets eenvoudigers dan deze tweevoudige stem van de bergen te verstaan. De berg is de woonplaats van de vredesgeesten die daar weldra als de weldadige bemiddelaars optreden, zodra een of andere onenigheid ontstaat. Vanaf het ogenblik dat mensen die eerst hevig met elkaar twistten samen een berg bestijgen, worden hun gemoederen steeds levendiger en wekken daardoor steeds sterker het gevoel van liefde op. Als deze mensen dan de hoogte hebben bereikt is het,gevoel van toegenegenheid bij beiden al zo sterk geworden, dat ze vaak niet meer in staat zijn zich langer onvriendelijk tegenover elkaar te gedragen. Zijn de gemoederen harder, dan maken de geesten het deze twee mensen soms zo moei lijk, dat ze schijnbaar in dodelijk gevaar komen te verkeren. Deze toestand voert dan vaak tot wederzijdse ondersteuning en langdurige vijandschappen worden daardoor vaak plotseling in hechte vriendschap veranderd.
[2] Dat dit waar is Iaat ook een ander voorbeeld zien. Bij grote, elementaire gebeurtenissen -zoals bijvoorbeeld een alles vernietigend onweer of overstromingen -worden zelfs de wildste dieren zo zacht en vertrouwelijk dat ze zich zachtmoedig als de duiven zonder schade aan te richten bij de mensen en de tamme dieren aansluiten.
[3] Als dus doodsgevaar zelfs verscheurende dieren vriendelijk stemt, dan zal dat ook wel onder mensen het geval zijn, vooral op hoge bergen waar de gemoederen door de vredesgeesten ongemerkt worden beïnvloed.
[4] Voor de ogen van de weetgierigen ontvouwen de bergen ook het geschiedboek van de voorhistorische tijd en dat vertelt hen hoe het er eens moet hebben uitgezien. Hier zijn de bergen de beste en betrouwbaarste getuigen van grote wereld -en natuurgebeurtenissen. Heeft iemand hun kale top bestegen, dan zal hij zich bij de aanblik van de eigenaardige formaties de vraag stellen of de bergen er al vanaf het eerste begin waren, of dat ze later gevormd werden en hoe ze aan hun tegenwoordige vorm zijn gekomen. En de mens die zich dat afvraagt zal door de vele losgerukte stenen dadelijk het antwoord krijgen: ' We hebben sinds ons ontstaan geweldige veranderingen ondergaan. Meer dan de helft van onze voormalige hoogte heeft de diepten en de dalen allang opgevuld en rust nu aan onze voet. Als je echter de verschillende vormen van ons gesteente ziet en tussen de lagen daarvan niet zelden nog duidelijk herkenbare afdrukken van planten en dieren waarneemt, die gewoonlijk slechts in de diepere gedeelten op de aarde voorkomen, dan kun je daaruit zeker wel de conclusie trekken, dat wij zelf ook eens vlak land waren en pas door het wijze besluit van de Schepper boven het vlakke land werden verheven. Als je verder onze ravijnen, riffen en spleten beschouwt, kun je daaruit gemakkelijk afleiden, hoe eens stromen en machtige elementaire stormen hun reuzenkracht op onze harde hoofden hebben beproefd!'
[5] Zie, zo spreken de bergen en geven de mensen te kennen, hoe ze zijn ontstaan en gevormd en waarom ze er nu zo uitzien. En wat zeggen de bergen nog meer? Als een gewekt mens op hun hoogten niets dan kaal gesteente en ook sneeuwen ijsvelden vindt, zeggen de bergen tot hem: 'Kijk mens, jij die daar altijd hebt getracht je trots boven je broeders te verheffen om over hen te heersen, hoe mager de vruchten hierboven er uitzien! Zoals je ons hier kaal, koud, gevoel en levenloos ziet, precies zo ben ook jij in je heerserswaan. Leer daarom van ons! Verneder je onvruchtbare koude verstand, net zoals wij ons vernederen. Daardoor zal je liefde groeien en je leven zal rijker worden op de plaats waar je door je Schepper bent geroepen. Laat je verstand, dat meent verte kunnen grijpen, steeds met deemoed zijn omgeven, opdat zijn begrijpen tot zegenrijk water wordt, dat omlaag vloeit in de diepte van je liefde, om die levend te maken'.
[6] Zie, nu bestijgt een ander mens de berg, één die niets zozeer ter harte gaat als goud en zilver. Aan deze mens geven de bergen een uitstekend onderricht, ze zeggen: 'Jij dwaze mens, hoever en diep ben je gevallen. Kijk, wat jij zo liefhebt is alleen maar ons afval. Hoeveel heerlijke planten groeien niet op onze weiden en voeden de dieren. Hoeveel duizenden van de mooiste bomen groeien op ons en geven je hout voor allerlei nuttige dingen. Tel de kristalheldere bronnen eens, die wij laten ontspringen en waarmee we de vlakten en dalen zegenen! Hoe vaak zie je niet onze top in wolken gehuld en verschrikkelijke stormen eromheen woeden! Dat nemen we op ons, opdat de door ons gezegende dalen en vlakten van grote verwoestingen verschoond blijven. Jaar in jaar uit zie je onze top ondersneeuwen ijs bedolven. Daarom trekken we zoveel vorst naar ons toe, opdat de dalen en vlakten zich verheugen zullen in de levende warmte. Houd daarom op met je dwaasheid en woel in de toekomst niet meer in onze ingewanden, maar loop liever op onze weiden en hoogten rond en wees daarvan verzekerd: een plant, een druppel uit één van onze bronnen en een blik naar de dalen in de wijde omtrek waar je almachtige Vader en Schepper zijn werken verricht, zal je onuitsprekelijk meer van nut zijn dan het leeghalen van het binnenste van de berg!'

«« 36 / 39 »»